ΣΤΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΧΩΡΗΣΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;

 του Κλεάνθη Νικολαίδη

Ο Ραούφ Ντενκτάς, ίσως είναι ο καλύτερος πολιτικός που πέρασε ποτέ από αυτό τον τόπο.

Το κυριότερο του χαρακτηριστικό είναι η κυνικότητα (θυμάστε την συνέντευξη στον Σταύρο Σιδερά), η εξυπνάδα (θυμάστε τι γινόταν στα κατεχόμενα λίγο πριν δώσει οδηγίες να ανοίξουν τα οδοφράγματα- διαδηλώσεις έκτροπα κλπ- ένοιωσε ότι το κεφάλι του δεν καθόταν καλά στους ώμους του και άνοιξε τα οδοφράγματα εκτονώνοντας της κρίση) και το μίσος προς κάθε τι το Ελληνικό....

 Κάτι που εξηγείται εύκολα αφού είναι γενίτσαρος και γασμούλος (από πρόγονους -όχι κατ’ ανάγκη γονείς- Φράγκο και Έλληνα).

Ο Ραούφ Ντενκτάς συγκέντρωνε διαχρονικά (και ακόμα συγκεντρώνει) τα νεοσουλτανικά χαρακτηριστικά που συγκέντρωναν οι  Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), ο Τουργούτ Οζάλ αλλά επίσης συγκεντρώνει και ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν (φέρεται να έχει ρίζες από περιοχές του Πόντου, κάτι που τον εκνευρίζει αφάνταστα).

Ήλθε λοιπόν στα κατεχόμενα, ο Ερντογάν, με μια κουστωδία 2000 και πλέον υπουργών, υπηρεσιακών, αλλά κυρίως ανδρών ασφαλείας, για να παραστεί στα γνωστά πανηγύρια.

Μας έφτυσε, μας έβρισε, μας είπε ότι η ενεργειακή προσφορά των κατεχομένων προς τον νότο είναι σημαντική, μας είπε επίσης ότι δεν δέχεται τώρα το σχέδιο Ανάν (το δεχόταν τότε, στον κρίσιμο χρόνο, τώρα όμως δεν το συζητά).

Μας είπε να ξεχάσουμε την Μόρφου και την Αμμόχωστο διότι δεν τις δίνει πίσω, μας είπε ότι ο κατοχικός στρατός δεν πρόκειται να φύγει, μας είπε και άλλα πολλά, και εμείς εκεί βράχοι, πάμε ακόμα σε συνομιλίες με το πασά του εξαμβλώματος, γνωρίζοντας ότι δεν συζητούμε μαζί του αλλά με την Τουρκία.

Και ερωτώ, προς τι ο νέος εντατικός κύκλος συνομιλιών των 19 συναντήσεων, τον οποίο ο πρόεδρος χαρακτήρισε ως «νέο δύσκολο κύκλο συνομιλιών»;

Μα επιτέλους δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η Τουρκία δεν συζητά, παρά μόνο παγιώνει δικές μας υποχωρήσεις, που γίνονται προκειμένου να «αναγκαστεί» να καταθέσει απόψεις.

Τόσων χρόνων συνομιλίες στο κυπριακό το δεδομένο είναι οι τόσες πολλές υποχωρήσεις εκ μέρους της πλευράς μας (αρνητικό), οι οποίες δυστυχώς έμειναν εκεί, έστω και αν ο αντιπρόσωπος του γ. γ των Η. Ε (τώρα ο Ντάουνερ) λέει «τίποτε συμφωνημένο εκτός αν όλα συμφωνηθούν-nothing agreed if not everything agreed».

Το άλλο δεδομένο είναι, που είναι επίσης αρνητικό, είναι η καμιά τουρκική υποχώρηση. Πείσμα και εμείς δηλαδή, να δίνουμε συνέχεια, μα τόσα πολλά έχουμε επιτέλους και πρέπει σώνει και καλά να δίνουμε.

Μας αποκαλύπτει το αποτέλεσμα των συνομιλιών ο Ερντογάν, δεν θα δώσω τη  Μόρφου (καημένοι Μορφίτες, που από το 1974 κάποιοι σας ήθελαν στην «πρίζα» με την βαλίτσα στο χέρι, για επιστροφή), δεν θα φύγει ο στρατός, δεν το ένα, δεν το άλλο.

Και εμείς σαν τα καλά παιδιά, με άσπρο κολάρο θα πάμε στις συνομιλίες, προκειμένου να τον (τον Ερντογάν) δελεάσουμε (σιγά μην τα καταφέρουμε), θα κάνουμε και άλλες υποχωρήσεις (κάποιος θα βρεθεί να μας πει τι υποχωρήσεις πρέπει να κάνουμε) και θα κλείσει ένας ακόμα κύκλος συνομιλιών με μερικές νέες  δικές μας υποχωρήσεις, που θα παγιωθούν από την Τουρκία, έτσι ώστε ο κάθε επόμενος κύκλος συνομιλιών να ξεκινά πιο αρνητικά από τον κάθε προηγούμενο.

Αυτό είναι όλο και αν δεν είναι έτσι, πέστε μου τι έχουμε πετύχει μετά από τόσα χρόνια συνομιλιών; Πέστε μου τι πήραμε; Σε τι υποχώρησε η κατοχική πλευρά; Και θα τείνω ευήκοον ους...

elkeda.gr