Πόσο επηρέασε το βυζάντιο τις σημερινές σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

Ρωσία και Τουρκία, είναι δύο χώρες που σύσφιξαν τις σχέσεις τους για διαφορετικούς λόγους η καθεμία , ιδιαίτερα κατά την φάση της κρίσης των σχέσεων και των δύο, με την ΕΕ. 


Μιλάμε για ένα εντελώς νέο γεωπολιτικό συντονισμό , στον οποίο διαφαίνεται ακόμη και με «γυμνό μάτι» η ορατή διάθεση, Μόσχας και Άγκυρας, να «συντονιστούν» στην ίδια συχνότητα, αναφέρει σε βαρυσήμαντο άρθρο του το ρωσικό πρακτορείο regnum.ru .

Πίσω στο 2010, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πρότεινε στην ΕΕ μια νέα στρατηγική προσέγγισης, «ένα νέο κύμα εκβιομηχάνισης», μια πλήρους κλίμακας οικονομική ολοκλήρωση με ένα ενιαίο συγκρότημα παραγωγής ενέργειας, βιομηχανικών συμμαχιών στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην αεροδιαστημική, την ναυπηγική βιομηχανία, την βιομηχανία τροφίμων , το διάστημα, την πυρηνική ενέργεια και τα φαρμακευτικά προϊόντα.

Η συνεργασία αυτή θα έπρεπε να βασίζεται ιδιαίτερα στον τομέα της βιομηχανίας, μέσω της μεθόδου των «στρατηγικών συμμαχιών», και αργά ή γρήγορα όλο αυτό το σχέδιο θα οδηγούνταν σε μια πολιτική συμμαχία.

Ο αγωγός φυσικού αερίου «Nord Stream» είχε γίνει το τέλειο μοντέλο της στενής συνεργασίας μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας. Αναμένονταν παρόμοια επιτυχία και αποτελέσματα, και με τον έτερο αγωγό «South Stream».

Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτού του νέου είδους συμμαχίας και με αφορμή και «κάλυψη» το φυσικό αέριο , η Ευρώπη «γέννησε» την κλασική στρατηγική συμμαχία Μόσχας-Βερολίνου, δίνοντας της «σάρκα και οστά» .

Αλλά δυστυχώς δεν λειτούργησε, σημειώνει το ρωσικό πρακτορείο, πιθανόν λόγω των έντονων αμερικανικών αντιδράσεων, που έβλεπαν να κινδυνεύει, η αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη .

Όσον αφορά τώρα, τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της ΕΕ, η Άγκυρα συνέχιζε να ακολουθεί επισήμως, μια ευρωκεντρική πολιτική , και με βάση το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο, ο Αχμέτ Νταβούτογλου κήρυξε ως ΥΠΕΞ την πολιτική της ολοκλήρωσης με την ΕΕ.

Η Τουρκία υπέβαλε αίτηση για ένταξη το 1987, αλλά οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 2005.
Από τότε, τα δύο μέρη έχουν ανοίξει συνολικά 14 από τα 35 τεχνικά κεφάλαια , με τα οποία έπρεπε να «συμμορφωθεί» η Άγκυρα, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες και στα κριτήρια της ένταξης στην ΕΕ.

Οι διαπραγματεύσεις επανειλημμένα περιπλέχθηκαν λόγω των διαφωνιών, ώσπου στο τέλος οδηγηθήκαν, στην αναστολή , κάτω από διάφορα προσχήματα.

Ο χρόνος που απαιτείτο από την Τουρκία για να «συμμορφωθεί», ώστε να εισέρθει εντός της ΕΕ, θα μπορούσε να επηρεάσει σοβαρά τα Βαλκάνια, την Ευρύτερη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου του Καυκάσου, για να μην αναφέρουμε το φαινόμενο της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης». Και στην συνέχεια όλα θα αποτύγχαναν, τονίζουν ρώσοι αναλυτές για την Τουρκία .

Οι λόγοι που θα συνέβαινε αυτό είναι πολλοί και διάφοροι . Πρώτον, στα σύνορα της Τουρκίας υπήρχαν «ενεργές» εστίες σε Ιράκ και Συρία, καθώς και η ανεξέλεγκτη δράση του «Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Ανατολής» (LIH), το οποίο μπορούσε κάλλιστα να μεταφέρει στο έδαφός της Τουρκίας, τις εχθροπραξίες, αλλά και ο πιθανός κατακερματισμός της χώρας με το κουρδικό ζήτημα.

Στη συνέχεια ήρθε το Κίεβο και η εξέγερση της πλατείας «Μαϊντάν», βάζοντας σε κίνηση την «διαδικασία» αποσύνθεσης της Ουκρανίας, η οποία, σύμφωνα με τον επικεφαλής του αμερικανικού ινστιτούτου γεωστρατηγικών αναλύσεων «Stratfor», Τζορτζ Φρίντμαν, «αποτελεί ακόμη την πιο ενδιαφέρουσα πανευρωπαϊκή φυγόκεντρη τάση».

Σύμφωνα με τον Friedman, το πρώτο παράδειγμα αλλαγής των συνόρων με την βία πραγματοποιήθηκε στην Γιουγκοσλαβία. Το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου αποτέλεσε την κορύφωση μόνο αυτής της επίπονης διαδικασίας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν άμεσα αναμεμειγμένες σε όλα αυτά τα γεγονότα, όπως στον πόλεμο του Καυκαύσου τον Αύγουστο του 2008, ο οποίος οδήγησε στην απώλεια ελέγχου από την Γεωργία, της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, στην «Αραβική Άνοιξη» στην Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή, καθώς και στην Ουκρανία.

Όλα αυτά, σύμφωνα με τον Friedman, «συνδέονταν άμεσα με την Ρωσία». Αλλά το γεγονός είναι ότι η ουκρανική «πολύχρωμη επανάσταση», προορίζονταν για την Τουρκία και όχι για την Ρωσία.

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άλλωστε κατηγορεί συνεχώς και ανοιχτά πλέον την Δύση, για την δημιουργία μίας «πολύχρωμης επανάστασης», στο εσωτερικό της χώρας, ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα στο πάρκο Γκεζί .

Έτσι, μια άνευ προηγουμένου τα τελευταία 100 χρόνια, «κίνηση» της Μόσχας προς την Άγκυρα, γίνεται αντιληπτή περισσότερο ως μια κοινή ασύμμετρη απάντηση και των δύο χωρών, προς τις νέες γεωπολιτικές προκλήσεις, οι οποίες είναι σε θέση να αλλάξουν μια πανάρχαια γεωπολιτική σχέση αντιπαλότητας Ρωσίας και Τουρκίας, « μετά την ανάνηψη των ιστορικών αρχέτυπων του ασυνείδητου», δηλώνει ο αμερικανός διεθνολόγος.

Σε μια πρόσφατη ομιλία του στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, δήλωσε: «Για την Ρωσία, η Κριμαία, είναι η αρχαία χερσόνησο της Korsun, η οποία διέθετε έναν σπουδαίο πολιτισμό και την ιερή σημασία, όπως κατέχει το Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ για όσους πρεσβεύουν το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό.

Δυτικοί ειδικοί αναλυτές αξιολόγησαν ότι η δήλωση αυτή του Β.Πούτιν, αποτελεί μια «άρνηση» που υφίσταται για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ρωσική ιστοριογραφία της Μόσχας, ότι το «Κίεβο δεν είναι πλέον η μητέρα των ρωσικών πόλεων», ολοκληρώνοντας τον πλήρη εξωβελισμό των βαράγγειων πριγκήπων», στους οποίους παραδοσιακά αποδίδεται η προέλευση του ρωσικού πολιτισμού.

Η Ρωσία συνέδεε η ίδια την ύπαρξη της ως συνέχεια του ελληνικού Βυζάντιου, παρουσιάζοντας τον «εαυτό της» ως τον πνευματικό κληρονόμο, της χιλιόχρονης ελληνοχριστιανικής αυτοκρατορίας, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Οθωμανούς.

Ο Caroline Finkel γράφει στην «Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», «Οι Σουλτάνοι , ξεκινώντας με τον Μωάμεθ Β, έβλεπαν τους εαυτούς τους ως κληρονόμους των πρώτων βυζαντινών αυτοκρατόρων και τιτλοφορούνταν ακόμα και με τον όρο «Kayser-i Rum» , που σημαίνει «Ρωμαίος Αυτοκράτορας».

Ενώ οι Οθωμανοί, διατηρώντας όλα τα δικαιώματα της Ανατολικής (Ορθόδοξης) Εκκλησίας από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, υποστήριξαν όχι μόνο τον χριστιανικό πληθυσμό, αλλά τον έσωσαν επίσης από την επίδραση της δυτικής εκκλησίας, εγγυώμενοι την ανεξαρτησία του από τον Πάπα .

Επίσης στο τουρκικό αρχέτυπο, δεν περιλαμβάνονταν η κατάκτηση της Ευρώπης, κάτι που είναι η βάση για την κατανόηση των τουρκικών βλέψεων για την απόκτηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας.

Στο 1454 ο Hans nyurnberzhets Rosenblatt γράφει στο έργο «Ο Τούρκος», ότι η ιστορία είναι χτισμένη από μια επίσκεψη του Σουλτάνου στην Γερμανία, με την ανοικοδόμησή μια πολιτικής που την διέπετε ένα «Λαϊκό πνεύμα».

Ο Γάλλος οικονομολόγος Jean Bodin πίστευε ότι «η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι ένα καλό παράδειγμα μιας ευνοϊκής λύσης των οικονομικών ζητημάτων», καθώς και ο γερμανός ιεροκήρυκας Μαρτίνος Λούθηρος, θέτει την ζωή των μουσουλμάνων δερβίσηδων, ως μοντέλο για τον παπικό κλήρο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1540, ο συγγραφέας Ιβάν Peresvetov, ο αποκαλούμενος ως Τσάρος Ιβάν Βασίλευιτς , γράφει σε «επιστολές» του, αναφωνώντας : « Ω, αν στην Μόσχα υπήρχε αληθινή πίστη τόσο αληθινή όσο στην Τουρκία , θα μπορούσαμε να μιλάμε οι ίδιοι, για ρωσικούς αγγέλους».

Ως εκ τούτου, και σύμφωνα με τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν « δεν μπορούμε να δεχθούμε την εκδοχή ότι ο τουρκικός πολιτισμός είναι κατώτερος από τους άλλους πολιτισμούς».

Σε αυτό το πλαίσιο, η εφημερίδα Hürriyet Daily News, αναφέρει ότι «το Υπουργείο Παιδείας και Ανώτατης Εκπαίδευσης του Συμβουλίου της Τουρκίας, έχει αναθέσει την προετοιμασία της αντικειμενικής εξιστόρησης της ιστορίας από την άποψη της τεράστιας συμβολής της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή, καθώς και του Ισλάμ στον κόσμο της επιστήμης και της τέχνης.

Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτό, πολλοί ειδικοί παρατηρούν «μόνο τον κρυφό πόθο της Άγκυρας για κατάρρευση της δύσης από το ισλάμ». Κατά τη γνώμη μας, το θέμα είναι διαφορετικό.

Όταν οι Τούρκοι πολιτικοί λένε ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί στην ΕΕ, αυτό θα έχει μεγάλες στρατηγικές επιπτώσεις για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν κατά νου τους, τις δυνατότητες της αναπτυσσόμενης οικονομία τους.

Ως ιστορικό φαινόμενο, η Αναγέννηση ήρθε στην Ευρώπη μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453 .
Ως εκ τούτου, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ (οριζόντια ολοκλήρωση), είναι μια ολοκληρωτική απόρριψη της γεωπολιτικής κληρονομιάς του Βυζαντίου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπέρ της Δύσης.

Η Συμμαχία με την Ρωσία (καθετοποίηση) και η αναβίωση της βυζαντινής, οθωμανικής και ρωσικής γεωπολιτικής κληρονομιάς, βασίζεται σε μια σύνθεση του τουρκικού Ισλάμ και του ανατολικού παρά του δυτικού Χριστιανισμού( ανατολική ορθόδοξη εκκλησία).

Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη χαλαρή στάση της Άγκυρας στο γεγονός της επανένωσης της Κριμαίας με την Ρωσία, στην κατανόηση της ουσίας των γεωπολιτικών διεργασιών κατά της Τουρκίας , που ξεκίνησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία.

Ως εκ τούτου, το ερώτημα παραμένει κατά πόσον είναι δυνατόν να μιλάμε για ένα τεράστιο λάθος που αποδίδεται στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους ευρωπαίους εταίρους της στην Ουκρανία, ή απλά αποτελεί ένα σύμβολο της παγκόσμιας γεωπολιτικής μεταστροφής στο σταυροδρόμι της Ευρώπης και της Ευρασίας.

Και αυτό είναι ενδιαφέρον. Σε έρευνα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κοινωνιολογικής υπηρεσίας «Ευρωβαρόμετρο» που διεξήχθη στην Τουρκία, διαπιστώθηκε ότι, μόνο το 28% των πολιτών υποστηρίζει την ένταξη της χώρας στην ΕΕ.

Αυτό είναι το μικρότερο ποσοστό υποστήριξης για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ τα τελευταία χρόνια. Στην προηγούμενη έρευνα που διεξήχθη το Μάιο, ο αριθμός των υποστηρικτών της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ήταν 38%.

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν έχει δηλώσει ανοικτά : «Η Τουρκία δεν χρειάζεται μαθήματα δημοκρατίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος».

«Εάν δεν μας θέλετε στην ΕΕ καλώς, αλλά εμείς δεν παρακαλάμε κανέναν », δήλωσε ο Τούρκος Πρόεδρος .
Έτσι οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις συνεργασίας, αποτελούν έναν νέο «σφιχτό κόμπο» στην παγκόσμια γεωπολιτική, δηλώνοντας παράλληλα μεγάλους στόχους στον ορίζοντα, καταλήγει το δημοσίευμα.

Σύμφωνα με ανάλυση στο pentapostagma.gr, ο σοφός ελληνικός λαός λέει «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».

Σαν έθνος επιζήσαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια, παράγαμε και παράγουμε ακόμα πολιτισμό παρά τα όποια προβλήματα, καθώς και οι αρχαίοι μας επιστήμονες, συγγραφείς , στρατηγοί, στρατηλάτες, είναι αξεπέραστοι έως και σήμερα , αλλά και στο μέλλον.
Όσο για την συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας, θέτουμε ένα απλό ερώτημα, είναι δυνατόν «ο λύκος να κάνει παρέα με την αρκούδα»;

pentapostagma.gr