Κάθε τέτοιες μέρες αναπολώ τις στερήσεις των παιδικών μου χρόνων, τα αθώα και ανέμελα χαμόγελα της εφηβικής μου ηλικίας, τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες της νιότης μου.
Ανατριχιάζω σαν σκέφτομαι τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963 της Τουρκανταρσίας, συντρίβομαι όταν φέρνω στη μνήμη μου τα πρώτα Χριστούγεννα του 1974 στην προσφυγιά.
Συγκλονίζομαι σαν σκέφτομαι ότι οι δεκαετίες της ευημερίας, της ευμάρειας και της άνεσης έχουν δώσει τη θέση τους στις ατέλειωτες μέρες και τις αξημέρωτες νύκτες της στέρησης, της δυσπραγίας, της αγωνίας για τον επιούσιο και τις χωρίς τέλος ώρες δυστυχίας των συνανθρώπων μας.
Η ανέλπιστη οικονομική καταστροφή που κτύπησε την πατρίδα μας έγινε ακόμα πιο επώδυνη, με την κατάρρευση των θεσμών και των αξιών στον τόπο μας, τόσο πολύ, που νοιώθουμε ότι δεν έμεινε πια τίποτα όρθιο.
Τα καθημερινά φαινόμενα της σήψης και της διαφθοράς, που διαχέουν όλη τη δημόσια ζωή του τόπου, έχουν επιφέρει έναν ανεπανάληπτο κλονισμό της εμπιστοσύνης του απλού ανθρώπου προς τους φορείς και τα κέντρα εξουσίας.
Το αίσθημα της απελπισίας και της απαισιοδοξίας για το αύριο είναι διάχυτο στις σκέψεις και τις συνειδήσεις των πολιτών, σε σημείο που σχεδόν κανείς πλέον δεν έχει ελπίδα για καλύτερες και ευτυχέστερες μέρες. Και όμως, ήταν όλα τόσο προβλέψιμα και προδιαγεγραμμένα!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν έγραφα τα άρθρα μου το 2012-2013, συνήθιζα να τελειώνω με τη φράση «Αν η διαφθορά είχε οσμή, θα πεθαίναμε από ασφυξία και αν είχε βάρος, θα πνιγόμαστε στον βυθό του βούρκου μας!»
Μας ταιριάζει τόσο πολύ ο στίχος του Γιώργου Σεφέρη στο ποίημά του «Ο τελευταίος σταθμός» που λέει:
«…Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν πεύκο, και τον βλέπεις είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύκτες και νύκτες, είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές!»
Δεν ξέρω αν ακόμα ο Θεός της αγάπης και της ευσπλαχνίας μας άφησε κάποια απομεινάρια στοργής για να μας τα φέρει σαν δώρο συγχώρεσης στα φετινά Χριστούγεννα.
Δεν είμαι βέβαιος αν ο Αϊ-Βασίλης έχει ακόμα κάποια δώρα για να προσφέρει στον… λαό μας.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι η αγάπη, η φιλευσπλαχνία, ο αλτρουισμός και η μεγαλοσύνη των συνανθρώπων μας, που θα απαλύνει τον πόνο των δυσπραγούντων αδελφών μας.
Απομένει ακόμα σαν ελπίδα η επιμονή, η αποφασιστικότητα και ο δυναμισμός του λαού μας να απομονώσει τους φαύλους, τους επιτήδειους, τους καιροσκόπους και τους αδίστακτους απατεώνες, που έχουν οδηγήσει τον τόπο και τον λαό μας στα πρόθυρα της πλήρους καταστροφής και να τους οδηγήσει εκεί που τους αξίζει. Στην καθαίρεση, στην περιφρόνηση και στη φυλακή.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΡΦΙΤΗΣ
Δημοτικός Σύμβουλος ΕυρωΚο Αμμοχώστου
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου