“Οι δυόμιση δρόμοι απέναντι στην Τουρκία”

Γράφει ο Κώστας Μαρδάς

• Το ότι η Τουρκία στήνει σκηνικό επεισοδίου με ερευνητικά της πλοία στην ελληνική υφαλοκρηπίδα , δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να πέσουμε στην παγίδα υπερκλιμάκωσης της κρίσης , όπως έκαναν οι αδελφοί μας Κύπριοι  – αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και ακροδεξιοί  –  με τις αυταπάτες των γεωτρήσεων… Και δεν είναι σώφρον  να δίνουμε βάση σε μια κίτρινη βρετανική εφημερίδα την Sun, υποστηρίζοντας ότι έγινε …εισβολή και κατοχή 16 στρεμμάτων στον Έβρο..
• Παρότι και η δήλωση Δένδια ήταν απαράδεκτη…

• Το πότε η Ελλάδα  θα χρησιμοποιήσει στρατιωτική  δύναμη έναντι της Τουρκίας, δεν θα το αποφασίσουμε ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι, μήτε οι λεγόμενοι πολίτες δημοσιογράφοι του facebook, που αποδεικνύονται πιο κίτρινοι και από εμάς…

• Πάντως, το να προκαλείς το θηρίο, σε μια περίοδο που όλοι το χαϊδεύουν,  συνιστά στρατηγική παρορμητισμού, όπως αποδείχθηκε στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου ο Ερντογάν έχει κάνει 7 γεωτρήσεις, άγονες μεν , αλλά γεωτρήσεις … μαγκιάς , υπό την ανοχή εταίρων και συμμάχων.

Και οι τελευταίες ελπίδες μας είναι να αντιδράσει η Γαλλία, που το «Γιαβούζ» της τρυπάει το οικόπεδο 6, ενώ ο Ερντογάν έδιωξε το γεωτρύπανο της ιταλικής ΕΝΙ , χτύπησε την ακταιωρό μας «Γαύδος» στα ΄Ιμια και υπέστειλε την ελληνική σημαία στη νησίδα Μικρός Ανθρωποφάγος που παρορμητικά ύψωσαν κάποιοι νέοι προς τιμήν της θυσίας του σμηναγού Μπαλταδώρου .

• Πρέπει να ξέρουμε ότι όσο προχωρεί ο East Med, τόσο ένα επεισόδιο με την Τουρκία το φέρνουμε πιο κοντά…

Και πρέπει να ετοιμαζόμαστε να πάμε ξανά στρατιώτες… .
Διότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν φέρει τα πράγματα σε μια , κατά τη δική του άποψη, κατάσταση ισορροπίας κάνοντας έρευνες και γεωτρήσεις στο τουρκο- λιβυκό σύμφωνο,  κόντρα στη ενεργειακή συμμαχία μας με Ισραήλ και Αίγυπτο…
Αλλά, πιστεύει κανείς, ότι τώρα είναι  η ώρα μιας τέτοιας σύγκρουσης;  
Και δεν είναι μια νέα αυταπάτη, όταν η  Ιταλία, όπου θα καταλήξει ο αγωγός,  δεν έχει υπογράψει τη συμφωνία για τον αγωγό;

• Εννοείτε, ότι  όταν ο εχθρός επιτεθεί,  θα αντισταθούμε… Αλλά, είναι λάθος να επισπεύδουμε τη ρήξη.

• Από τον κηδεμόνα  Αμερικανό Πρόεδρο Τραμπ,  που κρύφτηκε στο καταφύγιο του Λευκού Οίκου για να αντιμετωπίσει  τις δίκαιες , αλλά βανδαλιστικές διαμαρτυρίες για το φόνο του μαύρου Τζωρτζ Φλόϊντ από λευκό ρατσιστή  αστυνομικό, θα ζητήσουμε παρέμβαση στο Αιγαίο…

Αυτές είναι , σε γενικές γραμμές , οι  απόψεις  μου, που τις  εξέφρασα στην εκπομπή του BLUE SKY, «Ραντεβού με την επικαιρότητα», (2/ 6 ) με τον εκλεκτό συνάδελφο  Γιάννη Κανελάκη.

Σε συνέχεια των όσων ακούγονται και γράφονται ενόψει της εξαγγελθείσης πολιτικής των τουρκικών ερευνών και γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με την επαύξηση των υπερπτήσεων , την αναμενόμενη νέα επίθεση μέσω των οργανωμένων προσφύγων σε Έβρο- Αιγαίο, θέλω για τους αναγνώστες του Militaire να συμπληρώσω εδώ, με την άνεση του γραπτού λόγου, ότι , μελετώντας τις επτά μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις από το 1955 έως το 1996 , από την πλευρά της πολιτικής των Ελλήνων Πρωθυπουργών, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:

Μπροστά μας υπάρχουν …δυόμιση δρόμοι για την λύση των ελληνο-τουρκικών προβλημάτων:

Ο ένας δρόμος είναι ο συμβιβασμός : Μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ή μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων , με βάσιμη προοπτική την απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων ή αρμοδιοτήτων και με αντάλλαγμα μια… «έντιμη» ειρήνη αλά Τούρκα.

 

Ο άλλος δρόμος είναι η άρνηση συμβιβασμού : Που σημαίνει άμυνα με όλα τα μέσα, διαχείριση επεισοδίου με νικηφόρο τέλος ή ισοπαλία με παρέμβαση ΗΠΑ , αλλιώς  γενικός πόλεμος ετών  ή διακεκομμένες εχθροπραξίες επί έτη .

Κι  ο … μισός δρόμος,  είναι η συνέχιση της πολιτικής ελεγχόμενης ειρήνης, που ακολουθείται από τα Σεπτεμβριανά του 1955  μέχρι σήμερα , με ντε φάκτο απώλεια μέρους της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο και δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στην Ανατολική Μεσόγειο , με τρεις νεκρούς στα Ίμια και συνεχείς ταπεινώσεις,  με αντάλλαγμα μια ειρήνη που οδήγησε, πράγματι,  σε πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη αλλά στο τέλος οι πολιτικές ηγεσίες μας έριξαν στη χρεοκοπία , ατιμωρητί .  

Χρεοκοπία που επηρέασε δραματικά τις αμυντικές μας δυνατότητες…

Και τον χαρακτηρίζω «μισό», γιατί ο δρόμος αυτός, όπου νάναι , τελειώνει, λόγω Ερντογάν.

Τελικά, όποιον δρόμο και αν επιλέξουμε , η ενίσχυση της Άμυνας , όχι μόνο με τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και με τη συμμετοχή των πολιτών δια του θεσμού της Παλλαϊκής Άμυνας, είναι μονόδρομος…

Διότι, ακόμη και αν η Ελλάδα αναγκασθεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είτε μετά από μια τακτική ήττα ή μετά από «κοστοβόρα» – επισφαλή»  νίκη,  πρέπει να το πράξει υπό την σκιάν των

ελληνικών όπλων και με δικές τις διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας…

( Εκτός και αν συμβεί  ένα απρόβλεπτο γεγονός και…)     

πηγη