Μας ζητούν μειώσεις όπλων αλλά αυτοί γίνονται αστακοί

Το... κλαδί ελιάς που μας στέλνουν οι Τούρκοι μέσω δηλώσεων του Ερντογάν και υπουργών του για μείωση εξοπλισμών σε Ελλάδα και Τουρκία αντιμετωπίζεται με πολύ μεγάλη επι­φυλακτικότητα από την Αθήνα. 
Δεν θα μπο­ρούσε να γίνει αλλιώς με τις τουρκικές φρεγάτες να πλέουν ανοιχτά από το Σούνιο και τις παραβιάσεις στο Αιγαίο να μην σταματάνε ούτε καν τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Ωστόσο η επιμονή των Τούρκων στη λογική των ακραίων προκλήσεων δεν είναι ο μοναδικός λόγος που έχει κάνει την ελληνική πλευρά να... κουμπώ­νεται με τις προτάσεις της Άγκυρας. Η εξοπλι­στική φρενίτιδα που επικρατεί στη γειτονική χώρα ανατρέπει κάθε ισορροπία στο Αιγαίο, και αυτό δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί ούτε από τον... Δρούτσα, που όπως και να το κάνουμε δεν μπορεί να θεωρηθεί «τουρκοφάγος».
Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών εμφα­νίστηκε σε δημόσιες δηλώσεις του επιφυλακτι­κός στις προτάσεις για μείωση των εξοπλισμών επισημαίνοντας τη συμπεριφορά των απέναντι, ειδικά το τελευταίο διάστημα.

Πλήρης ανισορροπία
Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση των Τούρκων για μείωση των εξοπλισμών προκάλεσε αμη­χανία στην ελληνική πλευρά, που δεν ήθελε να εμφανιστεί ότι απορρίπτει μια «επίθεση φιλίας» της κυβέρνησης Ερντογάν, η οποία ρίχνει όλη την ευθύνη των προκλήσεων στο Αιγαίο στους στρατιωτικούς της. 

Το σύστημα Ερντογάν «πουλάει» το παραμύθι ότι «μόλις καθαρίσω με το στρατιωτικό κατεστημένο που κάνει όλη τη φασαρία, όλα θα είναι πιο ήρεμα και άρα γιατί να δίνουμε τα λεφτά μας στη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τον Ομπάμα για όπλα;». Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο.
Η τουρκική υπεροπλία στο Αιγαίο είναι τρομακτική και πρωτοφανής στη διαχρονική ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. 

Από το 1974 και μετά, υπήρχε πάντα μία σχετική ισορροπία τρό­μου στα οπλοστάσια των δύο χωρών, η οποία όμως τα τελευταία έξι χρόνια, και ειδικά την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή, ανα­τράπηκε δραματικά υπέρ της Άγκυρας.

Μπορεί λοιπόν σύσσωμα τα κόμματα να υποστηρίζουν τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, αλλά ποιες είναι αυτές οι δαπάνες;

Η τελευταία αγορά που έκανε η Ελλάδα ήταν 30 μαχητικών αεροσκαφών F-16, το 2005, που «ισο-φαρίστηκε» αμέσως από την Τουρκία, η οποία παρήγγειλε άλλα τόσα αεροσκάφη από τους Αμερικανούς.
Αν βάλουμε κάτω τους αριθμούς, διαπι­στώνουμε ότι σήμερα οι φίλοι μας απέναντι έχουν 220 F-16 στη διάθεσή τους με ποσοστά διαθεσιμότητας που ξεπερνούν το 90% – επει­δή αυτοί... αγοράζουν ανταλλακτικά – κι εμείς έχουμε στα χαρτιά 160, από τα οποία πετάνε τα 90!

Ο Βενιζέλος προσπαθεί να αποδεσμεύσει 160 εκατ. δολάρια για να αγοραστούν ανταλ­λακτικά για τα αμερικανικά αεροσκάφη, αλλά, ακόμη και σήμερα να τα παραγγείλει, τα αποτε­λέσματα της αγοράς θα αρχίσουν να φαίνονται ύστερα από μία τριετία!

Δεν είναι όμως μόνο τα υπάρχοντα αεροσκά­φη που προβληματίζουν τους Έλληνες επιτελείς και κάνουν επιφυλακτικούς ακόμη και τους πιο μετριοπαθείς πολιτικούς.

Οι εν αναμονή παραλαβές νέων μαχητικών αεροσκαφών από την Άγκυρα τινάζουν στον αέρα κάθε έννοια ισορροπίας μεταξύ των δύο χωρών. 

Η Τουρκία, που στην αμυντική πολιτική της είναι σαφώς πιο σοβαρή και μεθοδική από εμάς, είχε επιλέξει από νωρίς το μαχητικό αεροσκάφος τέταρτης γενιάς και είχε μπει ως συμπαραγωγός χώρα στο πρόγραμμα του αμερικανικού μαχητικού JSF.

Η Άγκυρα έχει παραγγείλει 120 κομμάτια από το νέο προϊόν των Αμερικανών, οι οποίοι υποστηρί­ζουν ότι θα είναι το πρώτο «αόρατο» μαχητικό αεροσκάφος που θα εξαγάγουν σε άλλες χώρες.
Πέρα πάντως από το «παραμύθι» των Αμερικανών, διότι αόρατο δεν θα είναι το νέο μαραφέτι, και μόνο η είσοδος 120 νέων αεροσκαφών στο Αιγαίο θα αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα στην αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. 
Αυτός είναι και ο λόγος που οι δικοί μας πτέραρχοι πιέζουν αφόρητα για επιλογή νέου μαχητικού, θέτοντας ως βασικό κριτήριο για την επιλογή του την παράδοση 40 μαχητι­κών αεροσκαφών τέταρτης γενιάς το αργότερο μέχρι το 2013.

Μέσα στο 2010 η ελληνική Π.Α. αποσύρει οριστικά και τα τελευταία «πανάρ­χαια» Α-7, οπότε το αριθμητικό έλλειμμα μεταξύ των δύο αεροπορικών οπλοστασίων διευρύνε­ται κι άλλο.
Ο Βενιζέλος έχει πει ότι εντός του 2010 θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για το νέο μαχη­τικό αεροσκάφος. 

Η αλήθεια είναι ότι, μέσα στην γκαντεμιά μας, είμαστε και λίγο τυχεροί, αφού οι Αμερικανοί τα έχουν κάνει μαντάρα στο πρόγραμμα JSF και οι καθυστερήσεις παραδό­σεων αεροσκαφών θα είναι τουλάχιστον δύο χρόνια. Από το 2015 και μετά όμως τα ψέματα τελειώνουν και η ισορροπία στον ουρανό του Αιγαίου θα είναι πλέον μια ανάμνηση.

Αυτοκρατορικά όνειρα
Οι Τούρκοι πρώτη φορά έχουν αρχίσει να ρίχνουν τρελά λεφτά και για τον εκσυγχρονισμό του Ναυτικού τους ναυπη­γώντας νέες φρεγάτες και κορβέτες. Έχουν παραγγείλει έξι υποβρύχια σαν τον δικό μας Παπανικολή – χωρίς όμως να γέρνει – κι έχουν κάνει σαφές ότι θέλουν να το παίξουν... αυτο­κρατορία.

Ο ίδιος ο αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων, ο Μπασπούγ, το είπε σε ομιλία του σε επιτε­λείς του Ναυτικού στη βάση του Γκιολτσούκ υποστηρίζοντας ότι «το Ναυτικό πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο σ’ όλες τις αυτοκρατορίες» και συμπεριλαμβάνοντας την Οθωμανική, την οποία ως γνωστόν με νέα μορφή θέλει να αναβιώσει ο Τούρκος «Κίσινγκερ», ο υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.
Οι Τούρκοι έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν μόνοι τους οπλικά συστήματα που δείχνουν με σαφή­νεια τον επιθετικό τους προσανατολισμό.

Τα ειδικά οχήματα τα οποία μεταφέρουν κινητές γέφυρες που έφτιαξαν μόνοι τους έχουν σχε­διαστεί για να χρησιμοποιηθούν για υδάτινα κωλύματα σαν κι αυτό του Έβρου. Το συγκε­κριμένο πρόγραμμα έχει προβληματίσει πολύ τους Έλληνες στρατηγούς.
Με αυτά τα δεδομένα είναι δύσκολο ακόμη και για τον... Δρούτσα να δεχτεί να κάτσει σε τραπέζι και να συζητήσει το ενδεχόμενο μείω­σης των εξοπλισμών. Έτσι κι αλλιώς αυτός δεν θα έχει τίποτε να προσφέρει και οι απέναντι δεν έχουν βέβαια την πρόθεση να μην παραλάβουν ό,τι έχουν ήδη πληρώσει.

Το θέμα είναι ότι ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του θα συνεχίσουν να το παίζουν «λευκό περιστέρι της ειρήνης» στο Αιγαίο κυρίως για να ακούνε οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ πόσο καλά παιδιά είναι κατά βάθος αυτοί οι Τούρκοι και πόσο... ξερο­κέφαλοι είμαστε εμείς.
Το θέμα, όμως, είναι πάντα, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, δεν είναι τι κάνουν οι απέναντι, αλλά τι κάνουμε εμείς. Απ’ αυτή την άποψη, άσ’ τα να πάνε...
ΠΗΓΗ