Ο ΑΠΟΘΑΝΩΝ ΔΕΔΙΚΑΙΩΤΑΙ?

 

Απεβίωσε την 16η Αυγούστου 2010, κατά σύμπτωση 36η τραγική επέτειο της κατάληψης του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στην Λευκωσία και της παράδοσης της πόλης της Αμμοχώστου στις ορδές του Αττίλα, ο Ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης... ο επιλεγόμενος και "αόρατος δικτάτορας"!

Θερμοπληξία στις φυλακές Κορυδαλλού όπου εξέτιε ποινή επτάκις ισόβια! 87 ετών!

Εφημερίδες αναφέρουν άρθρα γιά τα έργα και τις ημέρες του ανδρός.

Κάποιες, θέλοντας να δείξουν την μεγαλοθυμία της "Δημοκρατίας" (η οποία δεν επεδείχθη όταν ζήτησε λόγω της θερμοπληξίας να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο, αίτημα το οποίο του το αρνήθηκαν), κλείνουν με ένα "ο αποθανών δεδικαίωται"!

Τι σημαίνει αυτό?

Συνήθως χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι ο νεκρός πια δεν κρίνεται, ή -χειρότερα- ότι δικαιώθηκαν πλέον οι εν ζωή επιλογές του.

Αυτό είναι ΛΑΘΟΣ που οφείλεται στο εξής: η αρχική φράση είναι ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας και βρίσκεται στην προς Ρωμαίους επιστολή του Απ. Παύλου (ολόκληρη η φράση: "«Ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία, ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»), και βέβαια δεν έχει καθόλου τη σημασία που εμείς πετσοκόβοντάς την της αποδίδουμε.

Να με συγχωρείτε λοιπόν, αλλά κανείς νεκρός δεν "δεδικαίωται", είτε λέγεται Βενιζέλος, είτε Γούναρης, είτε Παπανδρέου, είτε Καραμανλής, είτε Παπαδόπουλος, είτε στην περίπτωσή μας Ιωαννίδης, αλλά όλοι κρίνονται, όχι μόνον από τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά κυρίως από την ίδια τους τη γενιά και την γενιά των παιδιών τους.

Βλέποντας ότι γίνεται και κατάχρηση και καταστρατήγηση του "ο αποθανών δεδικαίωται", να μου επιτρέψετε να σας πω ότι αν η Νεο-Ελληνική έννοια ίσχυε, τότε θα έπρεπε να μην κριθεί ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Στάλιν, ούτε κανένας άλλος σφαγέας της Ανθρωπότητας!

Η Ιστορία ήταν, είναι και θα είναι εδώ να κρίνει νηφάλια τα έργα και τις ημέρες του καθενός μας, πόσω δε μάλλον αυτών που διεδραμάτισαν σημαντικούς ρόλους στον ρουν της!

Ας γυρίσουμε στον Δημήτριο Ιωαννίδη.

Διάβασα καμμιά πενηνταριά άρθρα που αφού το κοσμούν με ότι πιό απεχθές υπάρχει στο πλούσιο Ελληνικό λεξιλόγιο από πλευράς κοσμητικών επιθέτων, πετούν στο τέλος ένα happy end: "ο αποθανών δεδικαίωτε"!

Διάβασα και κάποια άλλα άρθρα που ...εξυμνούσαν το ήθος, την ευφυία, τον πατριωτισμό του ανδρός!

Αλλά τι ήταν τελικά ο Δημήτριος Ιωαννίδης?

Γιατί όσο ζούσε όλοι τον ανέφεραν ως προδότη, ενώ όλοι γνώριζαν τον άκρατο εθνικισμό του?

Τα γεγονότα που ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 1973 και κορυφώθηκαν με αυτά της Κύπρου τον "μαύρο Ιούλιο-Αύγουστο¨του 1974, καθώς και η αλληλουχία τους τον εμπλέκουν σε μία από τις πιό μελανές στιγμές της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας μας.

Υπάρχει πλέον το ερώτημα: Υπήρξε ο Ταξίαρχος ΠΖ Δημ.Ιωαννίδης ΠΡΟΔΟΤΗΣ?

Κατά την γνώμη μου καταρχάς υπήρξε τραγικάαφελής...Όμως αυτή η αφέλειά του δεν τονεμπόδισε να ξεκινήσει πράξεις παράνομες και επικίνδυνες, που στο τέλος έφεραντην καταστροφή!
Για να δούμε όμως την όλη παγίδα που οι Αμερικάνοι έστησαν στον αφελέστατο Ιωαννίδη, πρέπει να δούμε κάποια γεγονότα που προηγήθηκαν.
Είναι γνωστό σε όλους, ότι ο Ιωαννίδης υπήρξε άνθρωπος τωνΑμερικανών, όπως σχεδόν όλο το σκηνικό των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου του 1967. 

Όμως η διαφοροποίηση του Παπαδόπουλου, σε ορισμένα θέματαπου «άγγιξαν» ευαίσθητες χορδές των Αμερικάνων, όπως η «ευγενική» άρνησή του να παράσχει κάποιες διευκολύνσεις στον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ τον Οκτώβριο του 1973 στις Αμερικανικές Δυνάμεις (χρήση του Στρατιωτικού Αεροδρομίου της Ελευσίνας για τον στρατιωτικό ανεφοδιασμό του Ισραήλ), έκαναν έξαλλο τον Kissinger.

Βέβαια και οι Άγγλοι αρνήθηκαν να διαθέσουν τις βάσεις τους στην Κύπρο για αυτό το σκοπό. Όμως για τους Αμερικάνους δεν ήταν εύκολο ναα νατρέψουν την Κυβέρνηση του Εντουάρντ Χήθ. 

Όμως ήταν πανεύκολο να ανατρέψουντην Κυβέρνηση Παπαδόπουλου, ιδίως όταν είχαν έτοιμο τον αντικαταστάτη του, τονΙωαννίδη και έναν έτοιμο πρωθυπουργό με θητεία στις ΗΠΑ τον Αδ.Ανδρουτσόπουλο.

Αυτό ήταν το κομβικό σημείο που αποφασίστηκε από τον Kissinger η ένταξη της Κύπρου στον Στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. 

Και σε αυτόντον σχεδιασμό είχε ιδιαίτερο ρόλο και η Τουρκία. Και βέβαια στον όλο σχεδιασμό,δεν είχε καμμιά θέση, μια σταθερή Κυβέρνηση στην Κύπρο υπό τον Μακάριο, που αλληθώριζε προς την Ρωσία, αλλά και προς τους «Αδεσμεύτους».

Έτσι έβαλαν τον Ταξίαρχο Δημ.Ιωαννίδη, συμπτωματικά (?) με την ευκαιρία (!) των γεγονότων του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 (ένα περίπου μήνα μετά από τα γεγονότα του Γιόμ Κιπούρ), να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο και τους συν αυτώ, να το θέσει υπό περιορισμό μαζί με τους άμεσους συνεργάτες του και πρώην συντρόφους του ιδίου, στο εγχείρημα του 1967 και να περάσει την διαχείριση των συμφερόντων των ΗΠΑ και κατά συνέπεια του ΝΑΤΟ, σε αυτόν και σε μία κλίκα χαμηλόβαθμων αξιωματικών.

Γνωρίζοντας την χαρακτηριστική αφέλειά του και την ανικανότητά του να μπορεί να δει «στρατηγικούς σχεδιασμούς σεβάθο χρόνου» και «νέα αμυντικά δόγματα», τον χρησιμοποίησαν γνωρίζοντας τον εθνικισμό που τον διέκρινε και τον έβαλαν να ανατρέψει τον Μακάριο, αποδεχόμενοι εκ των προτέρων της βεβαιότητας ότι οι Τούρκοι θα επενέβαιναν και έτσι θα εντασσόταν η Κύπρος πιο «ομαλά» υπό τον «αμυντικό σχεδιασμό»,Τουρκίας-Ισραήλ.


Όμως ο εθνικισμός όταν συνοδεύεται από αφέλεια, μόνο δεινάμπορεί να φέρει – όπως και έφερε!

Όταν κάποια στιγμή, παρόλη την αφέλειά του, ο Ιωαννίδης είδε ότι τον «κορόιδεψαν» οι υποκινητές του, που τον έβαλαν να κάνει αυτό το εγκληματικά ανόητο πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου, δεν έκανε τίποτα – παρόλο που ακόμα ήλεγχε τον Στρατό και τους δοτούς πολιτικούς – για να αποτρέψει τα χειρότερα...

O Γεωργ.Φράγκος καταφέρνει και παίρνει συνέντευξη στην Φυλακή από τον Δημ.Ιωαννίδη, τον άλλοτε «πανίσχυρο Ταξίαρχο της Χούντας».
Γράφει ο Γ.Φράγκος:
Η φωνή του ακούγεται κοφτή καιαποφασιστική στο μικρό κελί που του έχει διατεθεί στην έκτη πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού. 
«Με εξαπάτησαν ο Σίσκο και ο Κίσινγκερ για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας στην Κύπρο». Ο ίδιος, ντυμένος με μια αθλητική φόρμα, μόλις έχει σηκωθεί από το κρεβάτι εκστρατείας όπου συνηθίζει να ξεκουράζεται τα ατέλειωτα 35 χρόνια που μεσολάβησαν από την καταδίκη του για τη συμμετοχή στο Απριλιανό Πραξικόπημα και το ρόλο του στα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974.

Παρότι μικρόσωμος, νιώθεις παρατηρώντας αυτόν τον ηλικιωμένο άνδρα ότι κρύβει μέσα του πολλή δύναμη και σκληράδα όπως και αρκετά μυστικά... Με εξαίρεση ένα πρόβλημα που είχε με την όρασή του το οποίο ξεπεράσθηκε επιτυχώς, η υγεία του είναι πολύ καλή, ενώ η διαύγεια και η παρατηρητικότητά του εντυπωσιάζουν για κάποιον που είχε υπερβεί τότε (Ιούλιος του 2009) το 86ο έτος της ηλικίας του.

Ο Μίμης, όπως του προσφωνούν οι λίγοι φίλοι του, γνωστότερος στον ελληνικό λαό ως «ο αόρατος δικτάτορας», κατά κόσμον Ταξίαρχος ΠΖ Δημήτριος Ιωαννίδης, δεν κρύβει την οργή του για την ενορχηστρωμένη συμπαιγνία σε βάρος του από την τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Κάνοντας μια αναδρομή στην κρίσιμη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, λίγες ώρες μετά την τουρκική απόβαση στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας, στο ΑΕΔ (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) - στην οποία εκτός του δοτού τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, του πρωθυπουργού Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας Κυπραίου και Λατσούδη και των αρχηγών Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας, συμμετείχαν ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα Χένρι Τάσκα και ο υφυπουργός Εξωτερικών της Αμερικής Σίσκο, που μόλις είχε προσγειωθεί ερχόμενος από τηνΑγκυρα όπου συναντήθηκε με τον Ετσεβίτ - αποκαλύπτει πως οι Αμερικανοί προσπάθησαν να... αποκοιμίσουν την Αθήνα, ενώ συνεχιζόταν η τουρκική εισβολή.

«Ο Σίσκο, που πήρε το λόγο αμέσως μετά την είσοδό του στην αίθουσα του τρίτου ορόφου του Πενταγώνου όπου συνεδριάζαμε, μας ζήτησε να δείξουμε αυτοσυγκράτηση.

Μας διαβεβαίωσε μάλιστα, ότι αυτός και ο Κίσινγκερ θα έπειθαν τους Τούρκους να αποχωρήσουν από την Κύπρο, τα επόμενα 24ωρα, αφήνοντας μια δύναμη περίπου 1.500 ανδρών για ενίσχυση της ΤΟΥΡΔΥΚ και της τόνωσης του ηθικού των Τουρκοκυπρίων. 

Γι' αυτό και μας κάλεσε να αποφύγουμε κάθε πολεμική ενέργεια».
Στο σημείο αυτό παρενέβη ο ίδιος και χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι είπε απευθυνόμενος στην αμερικανική πλευρά: «Μας εξαπατήσατε, όπως κάνατε και προ ημερών, όταν μας υποσχεθήκατε ότι ο έκτος στόλος θα περιπολούσε στα στενά της Μερσίνας, ώστε να αποτρέψει τουρκική αποβατική ενέργεια».

Ο Ιωαννίδης θυμάται ότι αμέσως σηκώθηκαν τόσο ο Γκιζίκης όσο και Κυπραίος και απευθυνόμενοι στους δύο Αμερικανούς στα αγγλικά, τους προειδοποίησαν ότι αν οι Τούρκοι δεν αποχωρούσαν άμεσα, η Ελλάδα θα έφευγε από το ΝΑΤΟ και θα «κήρυττε τον πόλεμο στην Αγκυρα».

Μετά από μικρή παύση, ανακαλώντας τη μνήμη του, λέει: «Αμέσως έπεισα τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο να κηρύξουμε γενική επιστράτευση! 

Παράλληλα αποφασίσαμε να καταφύγουμε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που το ίδιο βράδυ έβγαζε το 353/74 ψήφισμα, το οποίο ξεκάθαρα ζητούσε να κληθούν όλα τα μέρη να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου».
«Εκτός από την επι στράτευση, σε τιάλλες ενέργειες προχωρήσατε;», τον ρωτήσαμε, με το θάρρος της γνωριμίας που είχαμε αποκτήσει, καθώς ένα παιχνίδι της μοίρας μας έφερε να μοιραζόμαστε τους ίδιους χώρους για ένα χρονικό διάστημα. 

«Διέταξα τον τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού Πέτρο Αραπάκη να στείλει αμέσως τα μισά υποβρύχια που βρισκόντουσαν στα Δωδεκάνησα στην Κύπρο και να χτυπήσουν τα τουρκικά πλοία, ενώ πρότεινα να κηρύξουμε την 'Ενωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα».

«Τελικά τι έγινε;», τον ξαναρωτήσαμε. «Διατύπωσαν δισταγμούς τόσο ο Μπονάνος που ακόμη πίστευε στη μεσολάβηση των Αμερικανών όσο και ο Γκιζίκης. 

Αλλά και ο τότε αρχηγός της Αεροπορίας Παπανικολάου, όταν του ζήτησαν να στείλουμε τα Φάντομ που είχαμε και να διαλύσουν τους εισβολείς, άρχισε τις αναλύσεις σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες των συγκεκριμένων αεροσκαφών»...

Αναπόφευκτη η απορία μας για το «εάν θα κερδίζαμε έναν πόλεμο με την Τουρκία που υπερτερούσε αριθμητικά τόσο σε έμψυχο δυναμικό όσο και σε οπλικά συστήματα»...

«Κι όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα», μας διέκοψε, «γιατί οι συσχετισμοί στην ποιότητα των όπλων, ιδιαίτερα στην Αεροπορία και στο Ναυτικό, ήταν συντριπτικά υπέρ μας. 

Ακόμη και στο Στρατό Ξηράς όπου η Τουρκία υπερτερούσε τρία προς ένα, δεν είχαμε ουσιαστικό πρόβλημα λόγω του περιορισμένου μετώπου στον Εβρο.

Εξάλλου, εμείς είχαμε καλύτερα άρματα μάχης, τα γαλλικά ΑΜΧ, που ήταν πιο σύγχρονα και γρήγορα από τα αμερικανικά Μ-47 που διέθεταν, είναι αλήθεια σε μεγάλους αριθμούς αυτοί. Επιπλέον, οι περισσότεροι ανώτεροι αξιωματικοί είχαμε πολεμική εμπειρία από την περίοδο 1946-49, ενώ οι Τούρκοι είχαν να πολεμήσουν από το '22».

Για τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο άνδρα της χώρας... «η κρίσιμη διαφορά ήταν στην ψυχοσύνθεση των δύο λαών. Ο Ελληνας στρατιώτης εκείνης της εποχής (1974) ήταν πολύ καλύτερα εκπαιδευμένος και είχε υψηλότερο ηθικό από τον αντίστοιχο Τούρκο».

Σύμφωνα με τον ίδιο... «τα 22 Φάντομ που μόνο εμείς τότε διαθέταμε ,θα δημιουργούσαν υπεροχή στον αέρα και θα συνέτριβαν την τουρκική αεροπορία.

Απ' ό,τι θυμάμαι πετούσαν με επιχειρησιακή ταχύτητα 700χλμ. την ώρα και ήταν απείρως γρηγορότερα από τα F-104, F-100 και F-84 που είχαν οι Τούρκοι. Ειδικά τα τελευταία ήταν κάτι παλιατζούρες από τον καιρό τηςΚορέας που ίσα - ίσα πετούσαν».

Αλλά και στο Ναυτικό, σύμφωνα με τον ιδεολογικό υπεύθυνο του Απριλιανού καθεστώτος, όπως ο ίδιος αρέσκεται να αποκαλεί τον εαυτό του, η διαφορά ήταν συντριπτική:
«Πρέπει να 'χαμε δύο – τρία αντιτορπιλικά περισσότερα από τους Τούρκους, αλλά το παιχνίδι θα κερδιζόταν από τα υποβρύχια και τις γαλλικές πυραυλάκατους που μόλις είχαμε παραλάβει. 

Είχαμε οχτώ γερμανικά υποβρύχια, από τα οποία τα τέσσερα ήταν σύγχρονα τύπου 2009, ενώ αυτοί κάτι απομεινάρια αμερικανικά του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου». 

Γι' αυτό, όπως υποστηρίζει... «μπορούσαμε να διαλύσουμε τις τουρκικές αποβατικές δυνάμεις. Θυμάμαι ότι τα υποβρύχια του Αραπάκη απείχαν περίπου 80 ναυτικά μίλια από την Πάφο και τα Φάντομ βρίσκονταν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Στη σύσκεψη που έγινε τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου στο γραφείο του Γκιζίκη, είπα στον Αραπάκη να βουλιάξει όλα τα τουρκικά πλοία που ήταν έξω από το λιμάνι της Κυρήνειας και στον Παπανικολάου να στείλει από την Κρήτη τα πρώτα έξι Φάντομ και να βομβαρδίσουν οτιδήποτε τουρκικό εκινείτο πάνω στο νησί».

Τελικά, όμως, δεν έγινε τίποτε απ' όλ' αυτά. «Γιατί;», τον ρωτήσαμε. «Μας πρόδωσαν, δεν το κρύβω, οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων και ο Γκιζίκης. 

Οπως πληροφορήθηκα εκ των υστέρων οι τρεις αρχηγοί μαζί με τον Μπονάνο και τονΓκιζίκη, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με τηνΤουρκία, ενώ ο Αραπάκης διέταξε τα υποβρύχια να γυρίσουν πίσω και ο Παπανικολάου να μη σηκωθεί ούτε ένα αεροπλάνο. 

Στη συγκεκριμένη σύσκεψη, όπως ενημερώθηκα από τον αρχηγό του Στρατού αντιστράτηγο Γαλατσάνο, ο Αραπάκης πρότεινε κι οι άλλοι συμφώνησαν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς».

Ο ίδιος απαντά και στην κατηγορία ότι ήθελε το θάνατο του Μακαρίου. «Σε καμία περίπτωση γιατί έτσι θα κλονιζόταν το έρεισμα της Ενωσης, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περισσότεροι Κύπριοι ήταν μακαρικοί. Η διαταγή που είχα δώσει προσωπικά στον συνταγματάρχη Κων/νο Κομπόκη, που ήταν επικεφαλής της επίθεσης στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν να συλληφθεί ο Μακάριος ζωντανός».

Οσο για την τύχη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου ο Ιωαννίδης υποστηρίζει ότι ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ που «δεν έβλεπε με καλό μάτι τον Μακάριο», του είχε προτείνει να «φιλοξενηθεί» για ένα διάστημα σε Μοναστήρι του Αγίου Ορους. «Ο Σεραφείμ γνώριζε προσωπικά πολλούς ηγούμενους και με είχε πείσει ότι θα μπορούσε να τακτοποιήσει το θέμα».

Για τον «αόρατο δικτάτορα» δεν έγιναν εγκλήματα στη διάρκεια της Επταετίας για τα οποία να θεωρείται ηθικός αυτουργός.«Μάθατε πότε να μου έχει γίνει καμία αγωγή για το συγκεκριμένο θέμα ή κάποιος να έχει στραφεί ζητώντας αποζημίωση από την οικογένειά μου, ισχυριζόμενος ότι υπήρξε θύμα μου;», αναρωτιέται.

Οσο για τους δημοσιογράφους, θεωρεί ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, ακόμη και να μπουν στη φυλακή, όπως ο υπογράφων, προκειμένου να κάνουν ρεπορτάζ.

Εμείς, όμως, οφείλουμε να περιγράψουμε τα γεγονότα, έστω και από αυτήν την πλευρά, καθώς η παραφιλολογία που είχε αναπτυχθεί γύρω από την Κυπριακή τραγωδία, μας δίνει το δικαίωμα να φωτίσουμε όλες τις πτυχές εκείνων που πρωταγωνίστησαν την συγκεκριμένη περίοδο...

Όπως γίνεται φανερό, ο Ιωαννίδης δεν λέει και πολλά για τον Αμερικανικό παράγοντα και τις συνεννοήσεις μαζί του προ του Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου, ούτε κάν για τους λόγους που τον οδήγησαν να ανατρέψει τονΠαπαδόπουλο, λέει όμως πολλές αλήθειες σε αυτήν την συνέντευξή του, που «κουμπώνουν» με άλλες μαρτυρίες τρίτων για αυτές τις «αμαρτωλές» συσκέψεις μετους Αμερικάνους.

Μετά πό αυτήν την συνέντευξη αντιλαμβανόμαστε τελικά τι έκανε;
Αρκέστηκε μόνο στο να καταμαρτυρεί κατ' επανάληψιν στους Αμερικάνους πολιτικούς και διπλωμάτες, το γνωστό πλέον «μας εξαπατήσατε!» Αφού επιδόθηκε σε ένα άσκοπο "θέατρο απειλών και λεονταρισμών", από τους οποίους δεν τόλμησε να πράξει ουδέν, τελικά κατέρρευσε και έμεινε απλός θεατής των πραγματικά τραγικών στιγμών που διαδραματίζονταν τότε σε Ελλάδα και Κύπρο!

Ούτε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα τόλμησε να ανακηρύξει!
Ούτε έξοδο από το ΝΑΤΟ αποφάσισε!
Ούτε αντίποινα προς την Τουρκία, με κήρυξη Πολέμου τόλμησε!
Αυτό από μόνο του, συνιστά προδοσία!


Οι πραγματικοί άντρες και ιδιαίτερα αυτοί που θέλουν να λέγονται αγνοί εθνικιστές, όταν ξέρουν και νιώθουν ότι δεν πρόδωσαν, αλλά άθελά τους έκαναν κακό στην πατρίδα τους, βάζουν το υπηρεσιακό τους όπλο στον κρόταφο και σαν άντρες ζητούν συγχώρεση και λύτρωση, με τον θάνατο τους!

Ο Ιωαννίδης στην Δίκη της Χούντας το 1974, είπε το "Μην ανησυχείτε Κε Πρόεδρε (απευθυνόμενος στον Πρόδρο του Δικαστηρίου Ντεγιάννη). Δεν θα αποκαλύψω Κρατικά Μυστικά. Κρατώ κλειστά τα χαρτιά μου"!

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!

Και αν δεν τα άνοιξε ποτέ σε μας, εκεί που θα πάει στο τελευταίο του ταξίδι, (γιά όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος), τον περιμένουν ο Κουρούπης, ο Καλμπουρτζής, ο Μπούτος, ο Κατσάνης, ο Κατούντας, ο Μουζάκης, ο Χατζηδάκης και τόσοι άλλοι να τους πει όλη την αλήθεια... Αυτήν που δεν είπε ολόκληρη, ποτέ σε μας!

Μετά από όλα αυτά, εγώ λοιπόν δεν θα πώ "ο αποθανών δεδικαίωται" αλλά "Θεός σχωρέστον!"

Με εκτίμηση στην υπομονή σας να διαβάσετε το άρθρο μουΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ
ΠΗΓΗ