Επικίνδυνες γεωστρατηγικές μεθοδεύσεις

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
 ΟΧΙ ασφαλώς τυχαία, η Άγκυρα πραγματοποιεί και πάλι πειρατικές εξόδους ερευνητικών της σκαφών μέσα στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδος. 
Μετά τις κατ' εξακολούθησιν προκλητικές (και προπαντός ανενόχλητες) παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου με υπερπτήσεις πάνω από νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η Τουρκία προχωρεί τώρα στη δεύτερη φάση των στρατηγικών της σχεδιασμών.
Με τους οποίους, όχι απλώς θέτει άμεσα υπό αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή, αλλά προάγει πρακτικές de facto γεωπολιτικών τετελεσμένων.

Οι πιο επικίνδυνες τουρκικές μεθοδεύσεις, αφορούν τη θαλάσσια περιοχή του Καστελλορίζου, τόσο νοτίως των ακραίων τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδος, όσο και ανατολικότερα προς την Κύπρο. Περιοχή εξόχως σημαντική, γιατί εκεί συγκλίνουν κι εφάπτονται οι μη οριοθετημένες ακόμη Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) Ελλάδος-Αιγύπτου, Ελλάδος-Λιβύης και φυσικά Ελλάδος-Κύπρου.

Και η μεν Κύπρος έχει προχωρήσει σε ειδικές συμφωνίες με την Αίγυπτο, τις οποίες όμως η Άγκυρα εκβιαστικά, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει, αλλά και κάλεσε την Αίγυπτο να τις παγώσει, «προκειμένου ν' αποτραπούν επικίνδυνες περιπλοκές»! 
Κάτι που φαίνεται να επιτυγχάνει, καθώς το Κάιρο προχώρησε ακόμη και σε κοινές ασκήσεις με την Τουρκία σε κάποιες από τις επίμαχες ζώνες.

Η Αθήνα, προκειμένου, φαίνεται, ν' αποφύγει εντάσεις από βέβαιες τουρκικές αντιδράσεις, δεν έχει προχωρήσει σε παρόμοιες συμφωνίες για οριοθέτηση ΑΟΖ που την αφορούν. 

Η Άγκυρα όμως προχωρεί μόνη της ήδη σε μονομερείς ενέργειες, οι οποίες δεν επιτρέπουν ακριβώς τέτοιες οριοθετήσεις, καθώς έχουν τεθεί ευθέως υπό αμφισβήτηση τα όρια των περιοχών αυτών. Για τις οποίες εξάλλου έχει και η ίδια λόγο, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον εκείνες που σχετίζονται με την ίδια και την Ελλάδα.

Αυτά συμβαίνουν την ώρα που και το Κυπριακό μπαίνει σε κυριολεκτικώς καταληκτική φάση (τελικής δηλαδή λύσεως –που δεν διαφαίνεται– ή οριστικού αδιεξόδου) οπόταν και η κλιμάκωση των προκλήσεων, διασφαλίζει για την Άγκυρα επιθυμητές αιτιάσεις. Με στρατηγικές ανατασσομένων εντάσεων. Στρατηγικές διαχρονικά δοκιμασμένες. Όπου επιχειρείται ολομέτωπος εκβιασμός του Ελληνισμού. Με απειλές ακόμη και θερμών κρίσεων στο ελληνικό αρχιπέλαγος.

Αυτά τα επικίνδυνα παίγνια συνιστούν μέρος των στρατηγικών θεωριών Νταβούτογλου, που ως νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, εφαρμόζει στην πράξη τις νεοοθωμανικές προσεγγίσεις. Στα πλαίσια των οποίων:

1. Η Άγκυρα επιχειρεί να νομιμοποιήσει θεσμικά και να εμπεδώσει πολιτικά το γεωστρατηγικό της προγεφύρωμα στην Κύπρο, που αποτελεί αναντικατάστατη αιχμή του επεκτατικού δόρατος.

2. Με τη δημιουργία συνθηκών αμφισβητήσεως των εθνικών ορίων ελέγχου στο Αιγαίο (που επιτυγχάνεται με τον καθημερινό διεμβολισμό των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε συγκεκριμένες ζώνες) η Άγκυρα προάγει εκείνο που θεωρεί ότι της έχει αναγνωρισθεί με τη γνωστή Συμφωνία της Μαδρίτης.

Παίζει έτσι και στα δυο ταμπλό. Κυπριακό κι Αιγαιωτικό, εκ παραλλήλου βεβαίως, με τη δημιουργία και ζητημάτων ως προς τη μουσουλμανική μειονότητα. 
Για την οποία και διεκδικεί δικαιώματα συλλογικού εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Κάτι που όταν το επιτύχει, θα διευκολύνει θρασύτερες παρεμβάσεις, στα πλαίσια ευανάγνωστων σχεδιασμών της, όχι μόνο στη Θράκη, αλλά και στη Ρόδο και την Κω. Γιατί ακριβώς η περιοχή της Δωδεκανήσου θα επαναποβεί στόχος.

Αυτό πρέπει να συναρτηθεί και προς το γεγονός ότι στις παρεμβάσεις που επιχειρεί σήμερα, με τις έρευνες επισημάνσεως πετρελαϊκών κοιτασμάτων, διαλαμβάνει τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ Πάφου (στις δυτικές ακτές της Κύπρου) και Καστελλορίζου-Ρόδου. Όπου ήδη εφαρμόζει πολιτική κανονιοφόρων, αυξάνοντας τις περιπολίες σκαφών της στην περιοχή.

Αυτά βεβαίως δεν αποτελούν παρά δείκτες συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία και προάγεται με πρόθεση να δημιουργηθούν γεωστρατηγικά τετελεσμένα. 
Και η πολιτική αυτή εκδηλώνεται ασφαλώς, εάν όχι με την απευθείας ενθάρρυνση, τουλάχιστον με την ενθαρρυντική ανοχή κάποιων κέντρων ισχύος. Τα οποία και προσδιορίζουν πάλι την Τουρκία ως εν δυνάμει στρατηγικό τοποτηρητή των επιδιώξεων του ατλαντισμού σ' αυτή τη γεωγραφία. 
Με την οποία ελέγχονται ουσιαστικά τόσο η Μέση όσο και η Εγγύς Ανατολή. 
Και βεβαίως οι βασικοί ενεργειακοί δίαυλοι. Αρκεί να λεχθεί ότι ο αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν καταλήγει σε τερματικό σταθμό, σαράντα μίλια έναντι των βορείων ακτών της Κυπριακής Καρπασίας. Θαλάσσια περιοχή, που ελέγχεται πλήρως από τον τουρκικό στόλο. 
Από τους ναυστάθμους στη Μερσίνα και την Αλεξανδρέττα στις Μικρασιατικές ακτές. Και από το λιμάνι της Αμμοχώστου στις κατεχόμενες Κυπριακές.

Αυτά πρέπει ν' αξιολογήσουν Αθήνα και Λευκωσία. Γιατί αυτά θ' αποβούν οι κρίσιμοι δείκτες της τουρκικής επιθετικής πολιτικής, το επόμενο διάστημα. 
ΠΗΓΗ