Η Τουρκία μπήκε το 2008 στην παρούσα φάση των συνομιλιών με σκοπό να διασφαλίσει τη συνέχιση των ενταξιακών της και συγκεκριμένα να υπερπηδήσει το ορόσημο του Δεκ 2009, εν όψει της αξιολόγησής της από την Ε.Ε. Η Τουρκία πέτυχε εκείνο που ήθελε.
Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν χωρίς ξεκαθάρισμα της βάσης και χωρίς να εφαρμοστεί η Συμφωνία της 8ης Ιουλίου, για την οποία την πίεζαν όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας/ΟΗΕ. Από την άλλη, υπενθυμίζουμε το λόγο που η ε/κ πλευρά μπήκε στις διαπραγματεύσεις.
Στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης του Προέδρου (σελ. 11), υπό τον τίτλο «τι πρέπει να γίνει», περιγράφεται η δική μας «ευφάνταστη και ευέλικτη πολιτική που, ενώ δεν θα διαπραγματεύεται τις αρχές λύσης του Κυπριακού… θα επιτρέψει είτε να ξεπεραστούν τα σημερινά αδιέξοδα είτε, αν η Τουρκία δεν αλλάξει στάση, να επανέλθουν στο προσκήνιο οι ευθύνες της για την αδιάλλακτη πολιτική που ακολουθεί».
Εκεί, σημειώνεται με βεβαιότητα ότι, σε περίπτωση αδιεξόδου, η ανάδειξη των ευθυνών της Τουρκίας «θα δημιουργήσει συνακόλουθα συνθήκες άσκησης πίεσης στην τουρκική πλευρά, ώστε να συνεργαστεί για λύση».
Μετά από δύο και πλέον χρόνια συνομιλιών, δεν υπάρχει καλόπιστος παρατηρητής, εντός ή εκτός Κύπρου, που αμφιβάλλει για την «πολιτική βούληση για λύση» του Προέδρου Χριστόφια. Εντούτοις, οι προθέσεις δεν είναι κριτήριο για την επιτυχία μιας πολιτικής. Με τόσες παραχωρήσεις, που ο ίδιος ομολογεί.
Με τόση προσήλωση και γινάτι στις συνομιλίες, που ο ίδιος ομολογεί. Χωρίς σκέψη για εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, όπως ο ίδιος το ομολογεί… Και ερωτούμε: Ποιος άλλος θα πειστεί περί της δικής μας «πολιτικής βούλησης για λύση»; Όσοι εντός ή εκτός Κύπρου δεν πείθονται, είναι τους τουρκικούς όρους που θέλουν να αποδεχθούμε.
Ωστόσο, η πολιτική που ακολουθείται είναι κατρακύλισμα χωρίς τελειωμό. Σε αυτά τα δυόμισι χρόνια προέκυψαν πισωγυρίσματα και ανατροπές θέσεων και σοβαρών επιχειρημάτων της πλευράς μας, που για δεκαετίες υπήρξαν τα δικά μας υποστηριχτικά θεμέλια.
Τελευταίο δείγμα της τροπής των πραγμάτων, όπου χάνουμε ένα-ένα τα στηρίγματά μας, είναι και η περίπτωση Έρογλου. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες ήταν ο πλέον αδιάλλακτος πολιτικός, ως χειρότερη έκδοση και του Ντενκτάς.
Όμως, σε λιγοστούς μήνες ανατράπηκε. Ο Έρογλου υποτίθεται θέλει λύση εντός του 2010 και χρησιμοποιεί λεκτικό που συμφωνήθηκε ανάμεσα στους «δύο ηγέτες», για λύση με «νέο συνεταιρισμό», με «ισότητα των δύο συνιστώντων states» και για «διζωνικότητα», όπως ο ίδιος τα εννοεί.
Για το περιεχόμενο της «διζωνικότητας» αξίζει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την ελαφρότητα με την οποία η διαπραγματευτική μας ομάδα αντιμετώπισε την απαίτηση των Τούρκων, να διαγραφεί η αναφορά σε γεγονότα (γεγονότα εξ αντικειμένου παραδεκτά από τον ΟΗΕ) για την Απόφαση του ΔΕΚ στην υπόθεση Όραμς, ώστε να συνεχίζει η Τουρκία (με το τσογλάνι της) να ερμηνεύουν τη διζωνικότητα αλά τούρκα.
Η ακολουθούμενη πολιτική, εφόσον δεν αλλάζει, είναι δρόμος χωρίς ανακοπή.
Έχουμε ήδη επιβαρυνθεί με σημαντικές παραχωρήσεις και αρνητικές εξελίξεις, ώστε σε βάθος χρόνου οδηγούμαστε στην επικράτηση της τουρκικής στρατηγικής.
Στο ενδιάμεσο, η αδιαλλαξία των Τούρκων δεν αναδεικνύεται αλλά κορυφώνεται. Στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης (χαρακτηρίστηκε καθοδηγητικός φάρος) περιγράφεται η ουσία του Κυπριακού ως προβλήματος «εισβολής και κατοχής, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων… εθνικού ξεκαθαρίσματος και παράνομου εποικισμού».
Πρόσφατα, στο δρόμο των αλυσιδωτών παραχωρήσεων, ο «παράνομος εποικισμός» μετατράπηκε σε μετανάστευση. Αυτό εννοούσε η δέσμευση στο Πρόγραμμα για πολιτική που «ΔΕΝ θα διαπραγματεύεται τις αρχές λύσης του Κυπριακού»;
*Ακαδημαϊκός
Υ.Γ. Όλες οι αναφορές εντός εισαγωγικών, είναι αυτούσιες μεταφορές από το Πρόγραμμα Διακυβέρνησης του Προέδρου. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι εκείνοι που το έγραψαν είτε δεν το μελέτησαν, είτε δεν το έγραψαν για να λειτουργήσει ως καθοδηγητικός φάρος. Μακάρι να έχω λάθος.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου