Εάν κάποιος υποτιμήσει όσα συντελούνται αυτή την στιγμή στις Τουρκο-Αμερικανικές (και βεβαίως Τουρκο-Ισραηλινές) σχέσεις, θα διέπραττε σοβαρό σφάλμα.
Όπως όμως με τον ίδιο τρόπο θα έσφαλλε, αν προείκαζε ρήξεις σε βαθμό διαφοροποιήσεως των στρατηγικών επιλογών του Ατλαντισμού, αλλά και των προσανατολισμών της ίδιας της Τουρκίας. Η οποία πάντα ήξερε να παίζει, πιέζοντας κι εκβιαστικά ζητώντας επιπλέον λύτρα εξαγοράς της συμμαχικής της προσφοράς.
Στις θεωρίες με τις οποίες υποθεμελιώνει το νεο-οθωμανικό στρατηγικό δόγμα της Άγκυρας, ο Τούρκος ΥΠΕΞ κ. Νταβούτογλου μιλά για τη χορδή του τόξου, που όσο μακρύτερα τεντώνεται προς ανατολάς (προς τον μουσουλμανικό δηλαδή κόσμο) τόσο βαθύτερα θα στείλει το τουρκικό βέλος προς τη Δύση.
Η Δύση τελικά είναι ο στόχος. Και σαφώς δυτικόστροφη ακόμη και η πολιτική του ισλαμικού κόμματος που αυτή τη στιγμή αλώνει τα τελευταία ερείσματα του Κεμαλισμού. Και αν είναι να μεταφράσει κάποιος χονδρικά (με απλουστευτικούς δηλαδή όρους) αυτό το δόγμα, θα έλεγε ότι:
•Δημιουργώντας κατάσταση εντάσεων και διαγκωνισμού προς βασικούς πυλώνες του ατλαντισμού στην περιοχή (λέγε Ισραήλ) κι ενώ ανατάσσει έτσι την στρατηγική της θέση στον μουσουλμανικό κόσμο, η Άγκυρα μεθοδεύει με μαθηματική βεβαιότητα, την όσο πιο ακριβή τιμολόγηση της νέας ισχύος της, στις συμμαχικές περιφερειακές αναγκαιότητες. Όσο τεντώνεται το σκοινί, τόσο ακριβότερα θ’ αποτιμηθούν τα θέλγητρά της. Εκτός βεβαίως και αν η χορδή του Νταβουτόγλειου τόξου ή το τεντωμένο σκοινί αίφνης κοπεί. Οπόταν και είναι δύσκολο να προσδιορισθούν επακριβώς οι συνέπειες. Έστω και αν μπορούν να προεικασθούν συγκεκριμένα παράγωγα, για τα οποία ο Ελληνισμός πρέπει να είναι στρατηγικά έτοιμος. Όχι με την ευσεβοποθική εντύπωση μιας ευχερούς συγκομιδής, αλλά:
•Πρώτο, με την ρεαλιστική αφενός προαποτροπή παράγωγων κινδύνων που ενδεχομένως θ’ ανακύψουν από τις νέες ισορροπίες.
•Και κατά δεύτερο λόγο με την στρατηγική αξιοποίηση κάποιων προφανών πλεονεκτημάτων που με βεβαιότητα θα προέλθουν.
Αυτά δεν αφορούν το παρόν. Το παρόν αφορά η αναδόμηση της αναγκαίας στρατηγικής ετοιμότητος. Και οι σώφρονες χειρισμοί, προκειμένου η Ελλάδα (κι από κοντά βεβαίως η Κύπρος) να μη βρεθεί αίφνης στα πόδια ελεφάντων που διαγκωνίζονται. Και να μην αποβεί μέρος ενός εκτός εμβελείας της παιγνίου στην περιοχή.
Χωρίς όμως και ν’ απουσιάζει από αυτό το γίγνεσθαι. Κάτι που εν ολίγοις απαιτεί εύτολμη μεν, αλλά και ρεαλιστική (άρα και σώφρονα) διαχείριση.
Είναι φανερό για κάθε προσεκτικό παρατηρητή, ότι: Πίσω απ’ όσα συμβαίνουν, υπάρχουν πολύ περισσότερα. Και πέραν άλλων, τα επιβεβαιωμένα πλέον και τεράστια κυριολεκτικώς κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου. Από το Καστελλόριζο, μέχρι τις Κυπριακές ακτές και ως το Ισραήλ, την Γάζα και την Αίγυπτο.
Αυτά θα προσδιορίσουν τα περαιτέρω…
Του Α. Λυκαύγη
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου