Τώρα που ο «Μπίμπι» Νετανιάχου, ίσως ο πιο αμφιλεγόμενος (αν εξαιρέσει κανείς την προ της διεθνούς αναγνώρισής του, θητεία του Μεναχέμ Μπέγκιν) -ιδίως εκτός της χώρας του- Ισραηλινός πρωθυπουργός, έχει ήδη επιστρέψει στη χώρα του, με τις αποσκευές «γεμάτες Ελλάδα» καλοκαιριάτικη, -μετά τη μίνι κρουαζιέρα στον Πόρο-, θα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, να δούμε την -με πολλές προσδοκίες και από τις δύο πλευρές- ανατέλλουσα σχέση Ελλάδας-Ισραήλ, και «με τα μάτια των άλλων».
Πιο συγκεκριμένα, με τα «μάτια « -και την γραφίδα της ισραηλινής διάσημης συγγραφέως βιβλίων για παιδιά (μεταφράστρια στην πρώτη, από ισραηλινό εκδ. οίκο, έκδοση του Πίτερ Παν) Αβιράμα Γκολάν (Avirama Golan), senior correspondent από το 1991 της έγκυρης ισραηλινής Haaretz, μέλος του διευθύνοντος εκδοτικού Συμβουλίου της εφημερίδας, με στήλη σχολίων και δικό της μπλογκ στην ιστοσελίδα της.
Γεννημένη το 1950 στο Ισραήλ, στον δεύτερο δηλαδή μόλις χρόνο της ύπαρξής του, πέρασε χρόνια σε Ιερουσαλήμ & Τελ Αβίβ, με σπουδές στο Παρίσι, μητέρα δύο παιδιών και ήδη γιαγιά, κάτοικος τώρα Ζντερότ, ανήκει στην ομάδα εκείνη των Ισραηλινών διανοουμένων, που ευτύχησαν, να γεννηθούν, να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν και να δημιουργούν, περίπου παράλληλα από χρονική άποψη, με τη χώρα τους.
Και γι αυτό, μπορούν, επιστρατεύοντας και απλά ανακαλώντας τις δικές τους προσλαμβάνουσες ζωής, να μιλούν με σχετική ασφάλεια και εγκυρότητα, για το πώς ζουν, τι κάνει ευτυχείς, τι προβληματίζει & αναστατώνει, πώς εντέλει βλέπουν «εαυτούς &...Άλλους», οι συμπατριώτες τους Ισραηλινοί.
Ο λόγος λοιπόν στην κα Αβιράμα Γκολάν, και στο σημείωμά της, που δημοσιεύεται στην περίοπτη στήλη της σημερινής (18/8) "HAARETZ", «Γνώμες», με τον τίτλο:
"Nothing is "all inclusive" here..." ("Τίποτα εδώ δεν είναι «ολ ινκλούσιβ» -αναφορά στην πολιτική παροχών στους πελάτες των μεγάλων ξενοδοχείων, με τον ίδιο τίτλο, κάτι σαν «περιλαμβάνονται τα πάντα»).
* * *
«Η καινούργια όμορφη φιλία, ανάμεσα στην Ελλάδα & το Ισραήλ, δεν γεννήθηκε σαν σε εστιατόριο «μπορείτε να φάτε όσο θέλετε από τον μπουφέ», όπως καλή ώρα η σχέση μας με την Τουρκία. Αλλά πιο πολύ, σα μέσα στα κύματα των θερμικών σοκ, που εκπέμπονταν από το Αφγανιστάν, κατευθείαν στις πύλες του Λευκού Οίκου.
Αυτό που έκανε δυνατό αυτό το ξεκίνημα, δεν ήταν τόσο η αγάπη των Ισραηλινών για τα μπουζουκτσίδικα (κλαμπ με μπουζούκια), όσο η απομάκρυνση από τον Λευκό Οίκο του ΤζορτζΜπους, τόσο μισητού από τους Έλληνες, και η είσοδος του Μπαράκ Ομπάμα.
Ακόμα κι αυτή η ερμηνεία όμως, -που, να σημειωθεί, είναι αποδεκτή από τους περισσότερους πολιτικούς σχολιαστές στην Ελλάδα, (περιλαμβανομένων και κύκλων κοντά στον πρωθ/γό ΓιώργοΠαπανδρέου)-, θα ήταν ελλιπής, χωρίς μια ματιά στους μεγάλους παίκτες της διεθνούς παρτίδας σκακιού, που παίζεται στη Μεσόγειο.
Η Τουρκία, με τα αντίστοιχα στρατηγικά & οικονομικά της συμφέροντα, είναι ένας από τους παίκτες αυτούς, και φυσικά, δεν είναι και ένας από τους μικρότερους παίκτες, παρά τις ποικίλες προσπάθειες από την πλευρά πολλών Ισραηλινών, να μειώσουν την σημασία της.
Οι Έλληνες πάλι, φοβούνται την Τουρκία, την ποθούν περιπαθώς, ή είναι έτοιμοι την ίδια στιγμή να την μισήσουν, ανάλογα με την δεομένη χρονική συγκυρία και τα χαρακτηριστικά της.
Αισθάνονται να απειλούνται από το τουρκικό «Στρατηγικό Βάθος», ομότιτλο στρατηγικό δόγμα, το οποίο ιδιαίτερα αναπτύσσει ο Αχμέντ Νταβούτογλου, ο νυν Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, εμφανίζοντάς το σαν μια παράμετρο έμπνευσης για έναν «Νέο-Οθωμανισμό»:
Είναι αυτό ακριβώς που συμβάλλει σε μια μετεξέλιξη της Τουρκίας σε έναν πραγματικά μείζονα παίκτη στην περιοχή.
Δεν είναι μόνο Ελληνική η παράνοια γι' αυτά , (είναι και) το γνωστό δίδυμο των ισραηλινών φόβων, μαζί με τον κοινό πρωταρχικό φόβο του Ισλάμ, αυτά που σπρώχνουν Ελλάδα και Ισραήλ, τη μια χώρα στην αγκαλιά της άλλης.
Το θέμα των μετριοπαθών επιλογών στην Τουρκική εξωτερική πολιτική, και ο ολοένα μεταβαλλόμενος χάρτης του ελέγχου των ενεργειακών πηγών της περιοχής, έχουν επίσης αδιαμφισβήτητα συμβάλλει σ' αυτό.
Και τώρα, με το Ισραήλ σε ανοιχτή αντιπαράθεση με την Άγκυρα, και τον πρ. Ομπάμα να γυρνάει με πρωτοφανή ψυχρότητα την πλάτη στον Ταγίπ Ερντογάν, ο δρόμος είναι πια ανοιχτός για την Ελλάδα, να αναφωνήσει «Εδώ είμαι» στο Ισραήλ, αλλά και στα Βαλκάνια, την Ευρώπη, και γενικότερα.
Ο Γ. Παπανδρέου όμως, είναι τελικά ένας ευφυής πολιτικός, με μια συμπαγή διπλωματική βάση από το παρελθόν.
Ξέρει πως θα ήταν λάθος του να στριμώξει την Τουρκία «στη γωνία», και, όπως ο ίδιος άλλωστε ομολογεί, δεν θα επιθυμούσε με κανένα τρόπο να «τα σπάσει» μαζί της.
Αντίθετα: Υπήρξε ο ίδιος, ισχυρότατος υποστηρικτής της ισότιμης συμμετοχής της Τουρκίας στην ΕΕ, και μόλις νωρίτερα φέτος αναδείχτηκε στον πρωθυπουργικό θώκο, το πρώτο πράγμα που έκανε σαν πρωθ/γός, δεν ήταν παρά να επισκεφτεί την Άγκυρα.
Ο Παπανδρέου, είναι καθαρό πως βρίσκεται σε αναζήτηση νέων συμμαχιών. Το κάνει όμως με προσοχή, και σιγά-σιγά.
Η εγγύτητά του με τον Ισραηλινό πρωθ/γό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, είναι πιθανό να πηγαίνει κάπως γρηγορότερα από ότι ο ίδιος θα ήθελε. Αλλά από την άλλη, δεν κρύβει καθόλου και την ευχαρίστηση που του προκαλεί, ακριβώς το γεγονός αυτό.
Παίζοντας στα σίγουρα, ο Παπανδρέου, κάλεσε και ενημέρωσε όλους τους Άραβες ηγέτες της περιοχής -ξεκινώντας από τον Αιγύπτιο ηγέτη Χόσνι Μουμπάρακ, για την επίσκεψη Νετανιάχου, προσθέτοντας πως μπορεί έτσι να ασκηθεί και μια πίεση, για την πρόοδο των ειρηνευτικών συνομιλιών...............................................
......................................................................................................
.............(Ο Νετανιάχου), οφείλει να επιδείξει πολιτική σοφία, όχι μόνο ευνοώντας την εξέλιξη αυτού του νέου ειδυλλίου, (Ελλάδας-Ισραήλ), αλλά (ιδίως) κρατώντας και την πόρτα ανοιχτή για την Τουρκία.
Κι' αν όχι μια πόρτα, τότε σίγουρα ένα μικρό παράθυρο.
Τουλάχιστον....»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου