Έτος δοκιμασίας...

Για πρώτη φορά, η ανατολή του νέου έτους, όχι μόνον δεν φέρνει το χαμόγελον, αλλά θυμίζει την μαύρην κατοχικήν περίοδον. Ακόμη και τότε όμως, στις ψυχές εφώλιαζε η ελπίδα, ότι δεν θα αργούσε να χαράξει μια νέα αυγή. Σήμερα, δεν διαφαίνεται τέτοια προοπτική. 

Αντιθέτως, όλοι αναμένουν χειρότερες ημέρες από την νέαν κατοχήν. Η Πρωτοχρονιά αντιπροσωπεύει την ανανέωσιν των ελπίδων και την ενίσχυσιν προς νέας αποφάσεις. Στην βαρυχειμωνιά της απελπισίας μας, δεν φαίνεται να διανοίγεται μία νέα άνοιξις. 

Είναι στον χαρακτήρα των ανθρώπων, ότι παρά τις απογοητεύσεις που δοκιμάζουν, διατηρούν πάντοτε την δύναμιν της ελπίδος.

Ο χρεοκοπημένος πολιτικός κόσμος αφήρεσεν από τους πολίτες αυτήν την δύναμιν της ελπίδος. Και το γεγονός αυτό, μαρτυρεί την αποτυχίαν των πολιτικών της Μεταπολιτεύσεως. Για να υπάρξει ελπίδα, πρέπει να φύγει η κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ, η οποία ανήλθε στην εξουσίαν με τα προεκλογικά ψεύδη του Γιώργου Παπανδρέου.

Στην Ιστορία θα μείνει, ως ο πρωθυπουργός της συμφοράς. Φέρει όμως βαρύτατες ευθύνες, διότι αυτός είναι που ουσιαστικά παρέδωσε την διακυβέρνησιν της χώρας στην τρόικα. Αυτή κυβερνά σήμερα, και οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ είναι απλοί υπάλληλοι των ξένων κατακτητών, που εγκαθίστανται στο Γενικόν Λογιστήριον του Κράτους και σε όλα τα υπουργεία. 

Τέτοιας μορφής εθνική υποτέλεια, δεν είχαμε δει ποτέ στο παρελθόν, ούτε κατά την εποχήν της αμερικανικής βοηθείας.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί, ότι αυτός ο δρόμος, δεν οδηγεί σε διέξοδο. Το αντίθετον θα συμβεί. 

Η χώρα μας θα υποδουλώνεται συνεχώς περισσότερον και θα υποστούμε συρρίκνωσιν εθνικών εδαφών. Η οικονομική πολιτική συνδέεται άμεσα με την εξωτερικήν πολιτικήν, κι αυτό, μεγαλώνει τις ανησυχίες για την μοίρα του τόπου. 

Η οργή του κόσμου, έχει λάβει μορφήν καταρράκτου και δεν αναχαιτίζεται με τίποτε. Θα λαμβάνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις, με ακραίες συμπεριφορές. Υπουργοί και βουλευτές δεν τολμούν να εμφανιστούν δημοσίως, ούτε φυσικά επιχειρούν να επισκεφθούν τις εκλογικές των περιφέρειες. 

Ο κόσμος δεν θέλει ούτε να τους βλέπει, ούτε να τους ακούει. Τους θεωρεί όλους συνυπευθύνους. Δεν έχουν ρόλον πλέον αυτοί οι πολιτικοί, αφού έχασαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους και δεν τους εκπροσωπούν.

Το πολιτικόν σύστημα έχει σαπίσει. 

Την στιγμήν που ο λαός υποφέρει, που βλέπει το εισόδημά του να εκμηδενίζεται και η ανεργία παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, οι πολιτικοί δεν έχασαν τίποτε από τις απολαβές τους. Ο κίνδυνος της ανεξέλεγκτης αναρχίας βρίσκεται μπροστά μας.

Οι κοινωνικές εκρήξεις θα μεταβληθούν σε ηφαίστειο και η λάβα θα ξεχυθεί στους δρόμους. Η κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ είναι εθνικά επικίνδυνη και πρέπει να φύγει. Προβλέπεται, ότι ούτε μέχρι την άνοιξη δεν θα αντέξει. Μέχρι τότε όμως, δεν θα έχει αφήσει τίποτε όρθιο.

Ο νέος χρόνος που αρχίζει, θα είναι έτος πολιτικών ανακατατάξεων. Αλλά αυτό που περιμένει ο κόσμος, είναι αλλαγή πολιτικής και όχι αλλαγή φρουράς. Η κυβέρνησις είναι έντρομη. 

Ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Θεόδωρος Πάγκαλος, μιλώντας στην Βουλή - κατά την συνεδρίαση για τον προϋπολογισμό - πήρε τον λόγο μετά την αγόρευσιν του κ. Σαμαρά, για να εκφράσει τον πανικόν του από τις εκδηλώσεις οργής των πολιτών, και να ισχυρισθεί, ότι η επίθεσις κατά του Κώστα Χατζηδάκη, είχεν ως στόχον όχι συγκεκριμένον πρόσωπον, αλλά το ίδιο το πολιτικό σύστημα και το κοινοβούλιον. 

Απέφυγεν επιμελώς όμως να αναφέρει, ποίοι ευθύνονται για την οργήν και τις ακραίες εκδηλώσεις των διαδηλωτών. Κυρίως η κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έφερε τους αγανακτισμένους πολίτες στα άκρα και τους εβύθισε στην απελπισία. Οι υποτελείς της τρόικα, δεν μπορούν να κατασιγάσουν την οργήν και να αναχαιτίσουν το λαϊκόν κύμα.

Γεννάται το ερώτημα: ποία είναι λοιπόν η λύσις; Τα κόμματα να παραδώσουν την εξουσίαν σε ανθρώπους εκτός κομματικών χώρων. 

Να σχηματισθεί μία κυβέρνησις από εθνικά σκεπτόμενους επιστήμονες, ειδικούς, και αυτή η κυβέρνησις "εκτάκτου ανάγκης", να στηριχθεί από όλους για ένα διάστημα.

Η κυβέρνησις αυτή να διώξει την τρόικα, να επανέλθουμε στο εθνικόν μας νόμισμα, να χαράξει καινούργια πολιτικήν αναπτύξεως και να προχωρήσει σε άλλες συμμαχίες στην εξωτερική πολιτική. Μόνον τότε, όταν αναλάβουν τα ηνία του κράτους άφθαρτοι υπουργοί, μπορεί να ηρεμήσει η τεταμένη ατμόσφαιρα.

Το φαινόμενον να αναλαμβάνει πρωθυπουργός εκτός κομματικών χώρων, είναι κάτι καινούργιο. Τον καιρόν που υπήρχαν υπεύθυνοι και πατριώτες πολιτικοί, σε έκτακτες περιστάσεις, παρέδιδαν την πρωθυπουργίαν σε εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες. 

Αυτό συνέβη στο διάστημα 1946-1950. Όπου εχρημάτισαν πρωθυπουργοί στηριζόμενοι από τα κόμματα, ο Δημήτριος Μάξιμος, ο Αλέξανδρος Διομήδης ή ο Παν. Πουλίτσας. Ας γίνει και τώρα, κάτι ανάλογον, διότι η κατάστασις έχει φθάσει στο απροχώρητον. Από το βάθος του φρέατος στο οποίο μας έρριψαν, αναζητούμε μίαν ηλιαχτίδα. Μία του πνεύματος ενόρασιν και μίαν ανάτασιν ψυχής.

Όταν στις 3 Απριλίου του 1967, μέσα σε εξαιρετικά τεταμένη ατμόσφαιρα, ανέλαβεν την πρωθυπουργίαν ο αείμνηστος Παν. Κανελλόπουλος, προειδοποίησε λέγων: "Σπανίως ευρέθη η χώρα ενώπιον τόσον αγνώστου μέλλοντος...". Τα λόγια εκείνα του μεγάλου πολιτικού ηγέτου, αποκτούν σήμερα τραγικήν επικαιρότητα. Το μέλλον της χώρας προκαλεί ανησυχία και δεν διαγράφεται ευοίωνον.

πηγη