Τον Αύγουστο του 1995 πραγματοποιήθηκε η επίσημη τελετή ένταξης των νέων -τότε- επιθετικών ελικοπτέρων ΑΗ-64Α Plus Apatche και η ένταξή τους στο νεοσυγκροτηθέν ειδικά για τον σκοπό αυτό 1ο Τάγμα Επιθετικών Ελικοπτέρων (1 ο ΤΕΕΠ), που εδρεύει στο Στεφανοβίκι Μαγνησίας. Πρώτος διοικητής της μονάδας ήταν ο τότε αντισυνταγματάρχης Γ.Χ.
Το διάστημα από τα τέλη Αυγούστου 1995 ως και τον Ιανουάριο του 1996, που ξέσπασε η κρίση των Ιμίων, η μονάδα συνέχισε με τους προβλεπόμενους από τον προγραμματισμό ρυθμούς την παραλαβή όλων, και των συνολικά είκοσι, των ελικοπτέρων της, την εκπαίδευση του ιπτάμενου και τεχνικού προσωπικού της, αλλά και την αποπεράτωση των νέων εγκαταστάσεων της.
Τα επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι, με διμελές πλήρωμα, τη στιγμή της κρίσης των Ιμίων δεν είχαν περάσει από την επιχειρησιακή αξιολόγηση, και επομένως η μονάδα δεν ήταν επιχειρησιακή και ετοιμοπόλεμη.
Μπροστά όμως σε μια εν εξελίξει σοβαρότατη κρίση με εθνικές συνέπειες όλα αυτά ασφαλώς αποτελούν… λεπτομέρειες. Οταν έχεις στο οπλοστάσιο σου τέτοιο όπλο, σε μια τέτοια κρίση, δεν μπορείς να μην το αξιοποίησεις.
Πραγματοποιούσαν βολές.
Στις 16.00 της 19ης Ιανουαρίου 1996 με διαταγή του ΓΕΣ απογειώνονται από το Στεφανοβίκι δύο επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι φορτωμένα με αντιαρματικά βλήματα αέρος-εδάφους Χελφάιρ, προκειμένου να πραγματοποιήσουν για πρώτη φορά δοκιμαστικές βολές αποδοχής του βλήματος στο πεδίο βολής αρμάτων Λιτόχωρου, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες, με βροχή, κρύο και χαμηλή νέφωση.
Στο ένα ελικόπτερο, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, επέβαινε ο ίδιος ο διοικητής. Στο δεύτερο ελικόπτερο, ένας από τους ικανότερους πιλότους της μονάδας.
Οι βολές αποδοχής των Χελφάιρ πραγματοποιήθηκαν με απόλυτη επιτυχία, αλλά όχι και χωρίς κίνδυνο, στο πεδίο βολής Λιτόχωρου. Λόγω των εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών ένα από τα δύο ελικόπτερα παραλίγο να συντριβεί στον ορεινό όγκο του γειτονικού Ολύμπου, στη διάρκεια εκτέλεσης ελιγμών για την άφεση ενός βλήματος. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν τότε καλά.
Μόλις προσγειώθηκε στο Στεφανοβίκι, τα ανεφοδίασαν με καύσιμα και τα εξόπλισαν με πλήρη πολεμικό φόρτο, δηλαδή 16 συνολικά Χελφάιρ, και μια πλήρη αναχορηγία πυρομαχικών για το πυροβόλο Μ230 των 30mm που βρίσκεται στο ρύγχος του ελικοπτέρου.
Επειδή μάλιστα δεν είχαν παραληφθεί ακόμα τα κανονικά πυρομαχικά του πυροβόλου, και για να είναι πλήρως επιχειρησιακά τα δύο ελικόπτερα, έγινε η εξής ελληνική πατέντα: τηλεφωνικά ο διοικητής του Στεφανοβικίου επικοινώνησε με τον τότε διοικητή της 114 Πτέρυγας Μάχης στην Τανάγρα, όπου επιχειρούσαν (και επιχειρούν) τα μαχητικά Μιράζ-2000, που φέρουν πυροβόλα DEFA-554, επίσης των 30 χιλιοστών.
Σε πλήρη ετοιμότητα.
Μεταβιβάστηκε λοιπόν στον διοικητή της Τανάγρας η παράκληση να «δανείσει» στα επιθετικά ελικόπτερα του Στρατού αριθμό βλημάτων των 30 χιλιοστών για τα πυροβόλα των Απάτσι. Οπερ και εγένετο σε χρόνο ρεκόρ.
Αμέσως μετά οι τέσσερις άνδρες κατέβηκαν στη πίστα, ανέβηκαν στα ελικόπτερά τους, τα οποία πετώντας πάνω από τα κύματα του φουρτουνιασμένου Αιγαίου, για να μη γίνουν αντιληπτά από τα τουρκικά ραντάρ, έφτασαν και προσγειώθηκαν έπειτα από περίπου μιάμισης ώρας πτήση μέσα στο σκοτάδι, στην αεροπορική βάση της Σαντορίνης, όσο πιο κοντά μπορούσαν δηλαδή στην περιοχή της κρίσης, με άμεση ετοιμότητα να επέμβουν, όποτε τους ζητούνταν.
Αλλά δεν τους ζητήθηκε να επέμβουν ποτέ, παρόλο που διέθεταν τον ειδικό εξοπλισμό για πτήση και παρατήρηση στη διάρκεια της νύχτας, και μάλιστα κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες. Στην αεροπορική βάση της Σαντορίνης έφτασαν αργά το βράδυ της 29ης Ιανουαρίου.
Επομένως πολύ κοντά στην περιοχή της κρίσης τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου υπήρχαν δύο απόλυτα εξειδικευμένα και εξοπλισμένα. Δυστυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ.
Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΕΛ.6-7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου