Με ένα τρελό σχέδιο ήθελε να σταματήσει ο Χίτλερ το 1945 τα συμμαχικά βομβαρδιστικά: μέσω του εμβολισμού πρέπει οι Γερμανοί πιλότοι μαχητικών να κατεβάσουν τον αντίπαλό τους από τον ουρανό και στη συνέχεια να ξεφύγουν με το αλεξίπτωτο. Στην πραγματικότητα, οι κυνηγοί του εμβολισμού ανέλαβαν πράγματι δράση - και λίγο αργότερα, οι πιλότοι «αυτοθυσίας» .
Μέσα Ιανουαρίου 1945 ένας ασυνήθιστος επισκέπτης με ένα κομψό λευκό μεταξωτό μαντήλι, εισέρχεται στο αεροπορικό σχολείο στο Gatow.
Μέσα Ιανουαρίου 1945 ένας ασυνήθιστος επισκέπτης με ένα κομψό λευκό μεταξωτό μαντήλι, εισέρχεται στο αεροπορικό σχολείο στο Gatow.
Οι πιλότοι μαθητές του σχολείου πρέπει να συγκεντρωθούν στον κεντρικό στρατώνα. Πολλοί γνώριζαν και θαύμαζαν τον διακεκριμένο επισκέπτη: «Ήταν ο υποστράτηγος Dietrich Peltz, επιτυχημένος πιλότος μαχητικών και μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της Λούφτβαφε του Χίτλερ.
Αλλά αυτό που είχε να πει στους επίδοξους μελλοντικούς πιλότους, έκοβε την αναπνοή: Ο Peltz αναζητούσε εθελοντές για μια νέα τακτική στην μάχη εναντίον των συμμαχικών βομβαρδιστικών, τα οποία συστηματικά μετέτρεπαν το Γ’ Ράιχ σε ερείπια.
«Αυτό ήταν μια μεγάλη έκπληξη», θυμάται ο Wolfgang Rittmann, εκπαιδευόμενος στο Gatow, «αν και φυσικά όλοι γνωρίζαμε τη λέξη καμικάζι.»
 |
| Στατηγός της Λούφτβαφε, Ντίτριχ Πέλτς: θεωρήθηκε από πολλούς ως ένα άτομο με πολλές δεξιότητες και με εξαιρετικό ταλέντο στην οργάνωση. Στην ηλικία των 29 χρόνων Peltz ο διέταζε ένα ιπτάμενο αεροπορικό Σώμα και προήχθη στον βαθμό του στρατηγού. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της επιθέσεων κατά των συμμαχικών αεροσκαφών με την τακτική του εμβολισμού. |
Και ακριβώς τότε άκουσε το σχέδιο: οι πιλότοι θα πρέπει να βυθίζονται από μεγάλο ύψος και με τους κινητήρες πλήρως σε ισχύ πάνω στα τεράστια σμήνη των συμμαχικών βομβαρδιστικών και να τα καταρρίπτουν από τον ουρανό με στοχευμένους εμβολισμούς.
Δευτερόλεπτα πριν ή μετά τη συντριβή, οι πιλότοι θα έπρεπε να βγούωε από το αεροσκάφος για να σώσουν τον εαυτό τους με αλεξίπτωτο. «Το εκτινασσόμενο κάθισμα ήταν η μόνη προσέγγιση στο δυτικό πολιτισμό μας», λέει ο Ritter εκ των υστέρων. «Δεν είμαστε Ιάπωνες! » Αλλά ακόμα και οι Ναζί υπολόγιζαν επισήμως με 90% τις απώλεις των φίλιων αεροσκαφών και πιλότων.
Το σχέδιο ήταν μια ριζική ρήξη με τον προηγούμενο τρόπο διεξαγωγής του αεροπορικού πολέμου. Η τακτική του εμβολισμού με το πηδάλιο, την πτέρυγα ή τον περιστρεφόμενο έλικα, ως ένα είδος κυκλικού πριονιού, είχε παρατηρηθεί σε ρωσικά ή βρετανικά αεροσκάφη - μερικές φορές σκόπιμα και καλά υπολογιζμένα. Στη γερμανική Λούφτβαφε ο εμβολισμός θεωρούτο η τελευταία λύση, όμως, ποτέ πριν δεν είχε γίνει επίσημη τακτική.
Τι τρέλα!
Το αναμενόμενο υψηλό ποσοστό θνησιμότητας δεν σταμάτησε τον ενθουσιασμό των παρευρισκόμενων. Όλοι οι 80 εκπαιδευόμενοι πιλότοι της σχολής παρουσιάστηκαν ομαδικά. «Δεν μπορείτε να το φανταστείτε με την σημερινή νοοτροπία», λέει ο επιζών Rittmann και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί κανείς δεν αντιτάχθηκε στην παράφρονη χρήση: όμαδική πίεση, ναζιστική προπαγάνδα, η ελπίδα της δόξας, η αγάπη στην πτήση, ο φόβος των συνεπειών. Ακόμη και ο τότε 18-χρονος ήρθε προς τα εμπρός χωρίς δισταγμό. «Γνωρίζουμε τώρα, αναφέρει ο 83-ετών σήμερα, ότι η ηγεσία της πολεμικής αεροπορίας σκοπίμως αναζητούσε αλόγιστους νεαρούς, άπειρους πιλότους. Τι τρέλα!» Αναφωνεί ο Rittmann έξι δεκαετίες αργότερα.
Την εποχή εκείνη ήλπιζε ο Rittmann ότι η εθελοντική προσφορά του ως εκπαιδευόμενος θα παραμείνει χωρίς συνέπειες. «Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», προσπάθησε να τον ηρεμήσει ένας σύντροφό τους - αλλά έκανε λάθος. Οι Γερμανοί δεχόνταν όλο και περισσότερο πλήγματα από την έλλειψη καυσίμου, διότι οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις τον Μάιο του 1944 βομβάρδισαν συστηματικά τα γερμανικά διυλιστήρια και όλες τις εγκαταστάσεις πετρελαίου. Λόγω της έλλειψης βενζίνης, ο Rittmann και οι σύντροφοί του είχαν μετατεθεί μήνες πριν από τη λήξη της εκπάιδευσή τους στο Ανατολικό Μέτωπο, ως πεζικάριοι, και έτσι κατάφερε να γλιτώσει και να μην χρησιμοποιηθεί ως κυνηγός-αυτοκτονίας. Παρ 'όλα αυτά, το σχέδιο δεν ήταν απλά ένα άπιαστο όνειρο. Λίγο πριν την λήξη του πολέμου είχε μετατραπεί σε πραγματικότητα. Ο Rittmann ήταν απλά τυχερός.
Εφευρέτης της τακτικής ήταν ο συνταγματάρχης Hajo Herrmann. Ο Herrmann ήταν στη ναζιστική Γερμανία ένας διάσημος ήρωας-αεροπόρος: δώδεκα αερόστατα και εννέα βομβαρδιστικά είχε καταρρίψει ο πιλότος μαχητικών, με αποτέλεσμα να τιμηθεί με ιδιαίτερα παράσημα. Ο πολλαπλά τραυματισμένος Herrmann ήταν γνωστός για τον τολμηρό τρόπο αερομαχίας του: «Wilde Sau» ονομάστηκε η τακτική με την οποία είχε αγωνιστεί με επιτυχία από το 1943 και μετά, τη νύχτα και χωρίς ραντάρ, εναντίον συμμαχικών αεροσκαφών: Οι προβολείς φώτιζαν από το έδαφος για λίγο τα σμήνη των βοβμαρδιστικών πάνω από τις γερμανικές πόλεις και λίγο αργότερα ο Herrmann εξορμούσε με τους συντρόφους του εναντίον των συμμαχικών αεροσκαφών.
Σοκολάτα και κονιάκ για τους «πιλότους αυτοκτονίας»
Αλλά όταν η γερμανική ήττα φαινόταν αναπόφευκτη και στους τελευταίους των Ναζί, η αεροπορική ηγεσία έδωσε την άδειά της για τον συγκεκριμένο ριζικό τρόπο διεξαγωγής μιας αεροπορικής επίθεσης, μέσω του εμβολισμού. «Σώστε με συνειδητή χρήση της ζωής σας το έθνος από την καταστροφή,» έφραφε επικεφαλής της Λούφταβαφε, Χέρμαν Γκέρινγκ, στις 8 Μαρτιού του 1945 σε μια εγκύκλιο.
Το σχέδιο ήταν μια ριζική ρήξη με τον προηγούμενο τρόπο διεξαγωγής του αεροπορικού πολέμου. Η τακτική του εμβολισμού με το πηδάλιο, την πτέρυγα ή τον περιστρεφόμενο έλικα, ως ένα είδος κυκλικού πριονιού, είχε παρατηρηθεί σε ρωσικά ή βρετανικά αεροσκάφη - μερικές φορές σκόπιμα και καλά υπολογιζμένα. Στη γερμανική Λούφτβαφε ο εμβολισμός θεωρούτο η τελευταία λύση, όμως, ποτέ πριν δεν είχε γίνει επίσημη τακτική.
Τι τρέλα!
Το αναμενόμενο υψηλό ποσοστό θνησιμότητας δεν σταμάτησε τον ενθουσιασμό των παρευρισκόμενων. Όλοι οι 80 εκπαιδευόμενοι πιλότοι της σχολής παρουσιάστηκαν ομαδικά. «Δεν μπορείτε να το φανταστείτε με την σημερινή νοοτροπία», λέει ο επιζών Rittmann και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί κανείς δεν αντιτάχθηκε στην παράφρονη χρήση: όμαδική πίεση, ναζιστική προπαγάνδα, η ελπίδα της δόξας, η αγάπη στην πτήση, ο φόβος των συνεπειών. Ακόμη και ο τότε 18-χρονος ήρθε προς τα εμπρός χωρίς δισταγμό. «Γνωρίζουμε τώρα, αναφέρει ο 83-ετών σήμερα, ότι η ηγεσία της πολεμικής αεροπορίας σκοπίμως αναζητούσε αλόγιστους νεαρούς, άπειρους πιλότους. Τι τρέλα!» Αναφωνεί ο Rittmann έξι δεκαετίες αργότερα.
Την εποχή εκείνη ήλπιζε ο Rittmann ότι η εθελοντική προσφορά του ως εκπαιδευόμενος θα παραμείνει χωρίς συνέπειες. «Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», προσπάθησε να τον ηρεμήσει ένας σύντροφό τους - αλλά έκανε λάθος. Οι Γερμανοί δεχόνταν όλο και περισσότερο πλήγματα από την έλλειψη καυσίμου, διότι οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις τον Μάιο του 1944 βομβάρδισαν συστηματικά τα γερμανικά διυλιστήρια και όλες τις εγκαταστάσεις πετρελαίου. Λόγω της έλλειψης βενζίνης, ο Rittmann και οι σύντροφοί του είχαν μετατεθεί μήνες πριν από τη λήξη της εκπάιδευσή τους στο Ανατολικό Μέτωπο, ως πεζικάριοι, και έτσι κατάφερε να γλιτώσει και να μην χρησιμοποιηθεί ως κυνηγός-αυτοκτονίας. Παρ 'όλα αυτά, το σχέδιο δεν ήταν απλά ένα άπιαστο όνειρο. Λίγο πριν την λήξη του πολέμου είχε μετατραπεί σε πραγματικότητα. Ο Rittmann ήταν απλά τυχερός.
Εφευρέτης της τακτικής ήταν ο συνταγματάρχης Hajo Herrmann. Ο Herrmann ήταν στη ναζιστική Γερμανία ένας διάσημος ήρωας-αεροπόρος: δώδεκα αερόστατα και εννέα βομβαρδιστικά είχε καταρρίψει ο πιλότος μαχητικών, με αποτέλεσμα να τιμηθεί με ιδιαίτερα παράσημα. Ο πολλαπλά τραυματισμένος Herrmann ήταν γνωστός για τον τολμηρό τρόπο αερομαχίας του: «Wilde Sau» ονομάστηκε η τακτική με την οποία είχε αγωνιστεί με επιτυχία από το 1943 και μετά, τη νύχτα και χωρίς ραντάρ, εναντίον συμμαχικών αεροσκαφών: Οι προβολείς φώτιζαν από το έδαφος για λίγο τα σμήνη των βοβμαρδιστικών πάνω από τις γερμανικές πόλεις και λίγο αργότερα ο Herrmann εξορμούσε με τους συντρόφους του εναντίον των συμμαχικών αεροσκαφών.
Σοκολάτα και κονιάκ για τους «πιλότους αυτοκτονίας»
Αλλά όταν η γερμανική ήττα φαινόταν αναπόφευκτη και στους τελευταίους των Ναζί, η αεροπορική ηγεσία έδωσε την άδειά της για τον συγκεκριμένο ριζικό τρόπο διεξαγωγής μιας αεροπορικής επίθεσης, μέσω του εμβολισμού. «Σώστε με συνειδητή χρήση της ζωής σας το έθνος από την καταστροφή,» έφραφε επικεφαλής της Λούφταβαφε, Χέρμαν Γκέρινγκ, στις 8 Μαρτιού του 1945 σε μια εγκύκλιο.
«Σας καλώ σε μια επιχείρηση στην οποία υπάρχει μόνο μια μικρή πιθανότητα να επιστρέψετε πίσω.» Όποιος ήταν πρόθυμος, ο Γκέρινγκ του υποσχέθκε μια «τιμητική θέση δίπλα από ένδοξους μαχητές.» Χωρίς να γνωρίζουν περαιτέρω λεπτομέρειες, εκατοντάδες πιλότοι παρουσιάστηκαν εθελοντικά.
 |
| Ιπτάμενο είδωλο Hajo Herrmann: Ο πιλότος μαχητικών ήταν στο «Τρίτο Ράιχ», ένας ήρωας πολέμου, αφού είχε καταρρίψει πολλά συμμαχικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Στις αρχές του 1945 υπερασπίστηκε την τακτική του εμβολισμού κατά των συμμαχικών βομβαρδιστικών πάνω από τις γερμανικές πόλεις. Μετά την επιστροφή του από την Ρωσία, ως αιχμάλωτος πολέμου, ήταν γνωστός δικηγόρος. |
Το πρόγραμμα κατάρτισης πήρε το όνομά του από τον ποταμό Έλβα. Σε μια αεροπορική βάση κοντά στο Μαγδεμβούργο, στο Στένταλ, προετοιμάστηκαν για την αποστολή τους - τόσο ψυχολογικά όσο και ιδεολογικά:
Υπήρχε άφθονη σοκολάτα, κονιάκ, κρασί και τσιγάρα. Ένας καθηγητής προειδοποιούσε για τις ολέθριες συνέπειες της γερμανικής στρατιωτικής ήττας. Ένας πιλότος ανέφερε ότι ένας ήρωας επέζησε μια σύγκρουση. Το βράδυ πατριωτικές ή αντισημιτικές ταινείες. Οι πρακτικές συμβουλές ελάχιστες: εμβολίστε τον αντίπαλό σας στο πίσω μέρος. Ο θόλος του πιλοτηρίου να ανοίγει μόλις λίγο πριν την επίθεση. Το αλεξίπτωτο να μην ανοίγει αμέσως μετά την έξοδο – στα λεπτά στρώματα του αέρος ο βέβαιος θάνατος.
Για τον αρχικό του σχέδιο, με 1500 καταδιωκτικά εμβολισμού να επιφέρει ένα πλήρη σοκ στους Συμμάχους, ο Hajo Herrmann δεν κατάφερε να πάρει την συναίνεση της αεροπορικής ηγεσίας. Αλλά στις 7 Απριλίου του 1945 εκπληρώνεται το όραμά του, αν και σε μικρότερη κλίμακα: στις 11.20 π.μ. απογειώθηκαν από πέντε αεροδρόμια τουλάχιστον 183 μαχητικά του τύπου Bf 109 και Focke-Wulf 190.
Για τον αρχικό του σχέδιο, με 1500 καταδιωκτικά εμβολισμού να επιφέρει ένα πλήρη σοκ στους Συμμάχους, ο Hajo Herrmann δεν κατάφερε να πάρει την συναίνεση της αεροπορικής ηγεσίας. Αλλά στις 7 Απριλίου του 1945 εκπληρώνεται το όραμά του, αν και σε μικρότερη κλίμακα: στις 11.20 π.μ. απογειώθηκαν από πέντε αεροδρόμια τουλάχιστον 183 μαχητικά του τύπου Bf 109 και Focke-Wulf 190.
Όλοι οι πιλότοι είχαν νωρίτερα γράψει την τελευταία τους θέληση σε αποχαιρετεστήριες επιστολές. Σε 11.000 πόδια ύψος περίμεναν τους αντιπάλους τους, τον 8ο Αεροπορικό Στόλο των Αμερικανών. Με το σύνθημα «Όλοι οι γύπες και τα γεράκια – Ελεύθερα για επίθεση!» θα πρέπει να εμβολίσουν με 800 χλμ/ ώρα τα ανυποψίαστα θύματά τους.
 |
| Συμμαχικό βομβαρδιστικό Β-17 με το πλήρωμά του, λίγο πριν την απογείωση από την Αγγλία, για μία ακόμη αποστολή πάνω από την Γερμανία. |
Βροχή από τα εξαρτήματα των αεροσκαφών
Για να κρατηθούν πάνω στον αέρα οι κυνηγοί-αυτοκτονίας, ο γερμανικός σταθμός εδάφους εξέπεμπε μέσω σήματος προπαγανδιστικά.
Συνεχώς ακουγόταν το τραγούδι του Horst Wessel. «Σύντροφοι!» Μια γυναικεία φωνή υπενθύμιζε συνεχώς στους πιλότους, να σκέφτονται τις συζύγους, τις μητέρες και τα παιδιά στις βομβαρδισμένες γερμανικές πόλεις. Όταν οι αμερικανοί ειδικοί του γερμανικού ραδιοφώνου άκουσαν το περίεργο πρόγραμμα, προβληματίστηκαν. Ποτέ πριν δεν είχαν ακούσει κάτι τέτοιο. Λίγο αργότερα ο ουρανός μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Οι πιλότοι των συμμαχικών βομβαρδιστικών ακόμα αναρωτιώνταν γιατί τα γερμανικά μαχητικά αεροπλάνα πετάνε προς σε αυτούς χωρίς να πυροβολήσουν ούτε μία φορά - ορισμένοι το καταλάβανε πολύ αργά.
Δύο ώρες μαίνονταν πάνω από το Steinhude στο Ανόβερο η τελευταία μεγάλη μάχη του αέρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου σε γερμανική επικράτεια. Ο ουρανός έβρεχε συντρίμμια αεροσκαφών. Πιλότοι των οποίων τα αλεξίπτωτα δεν άνοιξαν, έπεσαν από τον ουρανό σαν πέτρες. Από γερμανικής πλευράς, μαχητικά Me-262 υποστήριζαν την επίθεση με συμβατικές τακτικές. Παρ 'όλα αυτά, η ισχυρή αμερικανική αεροπορική δύναμη με συνολικά 1304 βομβαρδιστικά αεροπλάνα και 792 μαχητικά συνοδείας, δεν ήταν να σταματήσει. Μέχρι νωρίς το απόγευμα η μάχη τελείωσε - και το βομβαρδιστικά ξεκίνησαν, όπως είχε προγραμματιστεί, να ρίχνουν το θανατηφόρο φορτίο τους στους προορισμούς τους.
«Οι εχθρικοί πιλότοι ήταν φανατικά επιθετικοί», ειπώθηκε αργότερα σε αμερικανικές εκθέσεις, αλλά η επιτυχία ήταν μέτρια, ενώ το γερμανικό τίμημα ήταν πολύ υψηλό. Ακριβή στοιχεία είναι δύσκολα να ανακατασκευαστούν, αλλά ίσως από τα 183, τα 133 γερμανικά μαχητικά καταστράφηκαν, μόνο 15 πιλότοι επέστρεψαν στη μονάδα τους.
Δύο ώρες μαίνονταν πάνω από το Steinhude στο Ανόβερο η τελευταία μεγάλη μάχη του αέρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου σε γερμανική επικράτεια. Ο ουρανός έβρεχε συντρίμμια αεροσκαφών. Πιλότοι των οποίων τα αλεξίπτωτα δεν άνοιξαν, έπεσαν από τον ουρανό σαν πέτρες. Από γερμανικής πλευράς, μαχητικά Me-262 υποστήριζαν την επίθεση με συμβατικές τακτικές. Παρ 'όλα αυτά, η ισχυρή αμερικανική αεροπορική δύναμη με συνολικά 1304 βομβαρδιστικά αεροπλάνα και 792 μαχητικά συνοδείας, δεν ήταν να σταματήσει. Μέχρι νωρίς το απόγευμα η μάχη τελείωσε - και το βομβαρδιστικά ξεκίνησαν, όπως είχε προγραμματιστεί, να ρίχνουν το θανατηφόρο φορτίο τους στους προορισμούς τους.
«Οι εχθρικοί πιλότοι ήταν φανατικά επιθετικοί», ειπώθηκε αργότερα σε αμερικανικές εκθέσεις, αλλά η επιτυχία ήταν μέτρια, ενώ το γερμανικό τίμημα ήταν πολύ υψηλό. Ακριβή στοιχεία είναι δύσκολα να ανακατασκευαστούν, αλλά ίσως από τα 183, τα 133 γερμανικά μαχητικά καταστράφηκαν, μόνο 15 πιλότοι επέστρεψαν στη μονάδα τους.
Πολλοί άλλοι επέζησαν της αποστολής τους, ως τραυματίες ή ως αιχμάλωτοι. Οι Αμερικανοί έχασαν τουλάχιστον 23, ίσως και αρκετά περισσότερα βομβαρδιστικά.
Οι επιθέσεις αυτοκτονίας από τον αέρα
Λίγο μετά την αεροπορική μάχη ξεκίνησαν οι πραγματικές αποστολές αυτοκτονίας της Λούφτβαφε, όπου δεν υπήρχαν καν θεωρητικά πιθανότητες επιβίωσης.
"SO-men" κλήθηκαν οι Γερμανοί πιλότοι καμικάζι που είχαν εκπαιδευτεί σε μυστικές μονάδες - "SO" για την αυτοθυσία (Selbtopferung). Οι αρχικές προετοιμασίες έγιναν από το 1944. Σύννεφα χρησιμοποιήθηκαν ως στόχοι κατά τη διάρκεια της πρακτικής εξάσκησης για την πτώση. «Καλή συντριβή!» ήταν το κυνικό σύνθημα του θανάτου για τους πιλότους, οι οποίοι έπρεπε να πέσουν πάνω σε πλοία ή σε γέφυρες.
Μια SO-μονάδα στην αεροπορική βάση Jüterbog με περίπου 40 άνδρες τον Απρίλιο του 1945 ανέλαβε την αποστολή να ρίξει τα αεροσκάφη, φορτωμένα με εκρηκτικά, πάνω στις γέφυρες του Όντερ, για να σταμτήσει η προέλαση των Ρώσων. Μεταξύ 16 και 19 Απριλίου, μετά από σχετική έρευνα του ZDF-σκηνοθέτη Peter Hartl, διεξήχθησαν 36 επιθέσεις αυτοκτονίας, καταστρέφοντας 17 τέτοιες γέγυρες, χωρίς βέβεια να σταματήσει η προέλαση των Ρώσων.
Ο Erich Kreul ήταν ένας από αυτούς τους SO- άνδρες. Όταν έλαβε την διαταγή, έγραψε μερικές πενιχρές προτάσεις στην οικογένειά του και στη συνέχεια ποτίστηκε με κονιάκ. Οι σύντροφοί του, του έπλεκαν το μοιρολόι, όπως σε όλους τους πιλότους αυτοκτονίας, ένα τραγούδι του αποχαιρετισμού στον Χάροντα.
Μια SO-μονάδα στην αεροπορική βάση Jüterbog με περίπου 40 άνδρες τον Απρίλιο του 1945 ανέλαβε την αποστολή να ρίξει τα αεροσκάφη, φορτωμένα με εκρηκτικά, πάνω στις γέφυρες του Όντερ, για να σταμτήσει η προέλαση των Ρώσων. Μεταξύ 16 και 19 Απριλίου, μετά από σχετική έρευνα του ZDF-σκηνοθέτη Peter Hartl, διεξήχθησαν 36 επιθέσεις αυτοκτονίας, καταστρέφοντας 17 τέτοιες γέγυρες, χωρίς βέβεια να σταματήσει η προέλαση των Ρώσων.
Ο Erich Kreul ήταν ένας από αυτούς τους SO- άνδρες. Όταν έλαβε την διαταγή, έγραψε μερικές πενιχρές προτάσεις στην οικογένειά του και στη συνέχεια ποτίστηκε με κονιάκ. Οι σύντροφοί του, του έπλεκαν το μοιρολόι, όπως σε όλους τους πιλότους αυτοκτονίας, ένα τραγούδι του αποχαιρετισμού στον Χάροντα.
Λίγο μετά ο Kreul ήταν στον αέρα. Ο στόχος του ήταν μια γέφυρα στο Küstrin. Μόνο κατά τη διάρκεια της πτήσης-πτώσης, όλη η τρέλα έγινε σαφής.
Οχι, δεν ήθελε να πεθάνει ως μάρτυρας γι 'αυτό το καθεστώς! Ο Kreul τράβηξε το αεροπλάνο του πάνω την τελευταία στιγμή, πήδηξε έξω με το αλεξίπτωτο - και δεκαετίες αργότερα είπε την ιστορία της ζωής του στο γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό ZDF.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου