Μια προδοσία συνεχή και απροκάλυπτη , αλλά άγνωστη εν πολλοίς στο ευρύ κοινό.
Μέχρι την έναρξη του Β΄ Π.Π., το ΚΚΕ είναι αδιάφορο ως προς την Β. Ήπειρο, εφόσον η «μάνα των λαών» (ΕΣΣΔ) δεν είχε συμφέροντα εκεί.
Αλλά, κατά την διάρκεια του πολέμου, αλλάζουν τα πράγματα. Το 1942, ακραιφνείς Έλληνες δημιουργούν το Μέτωπο Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου (Μ.Α.Β.Η.), με σκοπούς προφανείς.
Το Μέτωπο βρέθηκε από την αρχή εν μέσω δύο πυρών: των κομμουνιστών ανταρτών του Χότζα και των Τουρκαλβανών Τσάμηδων.
Οι τελευταίοι, είχαν συμμετάσχει στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο με δύο τάγματα πεζικού, που είχαν ενσωματωθεί στον ιταλικό στρατό και κατά την διάρκεια της ιταλικής κατοχής σχημάτισαν συμμορίες και δρούσαν ως βοηθοί των κατακτητών, κυρίως στην περιοχή της Θεσπρωτίας, όπου ήταν η «βάση» τους.
Οι Ιταλοί είχαν υποσχεθεί ότι μετά τον πόλεμο θα παραχωρούσαν την Ήπειρο στους Τουρκαλβανούς, για την δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», δορυφόρου της «Μεγάλης Ιταλίας».
Οι Τσάμηδες αποδείχθησαν αντάξιοι της εμπιστοσύνης των Ιταλών.
Ιδού τα εγκλήματά τους με αριθμούς:
630 δολοφονίες, 460 απαγωγές, 210 βιασμοί, 2.330 πυρπολήσεις κατοικιών (αφού πρώτα τα λεηλατούσαν…) και χιλιάδες αρπαγές ζώων.
Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, μετά την φυγή των Ιταλών προστατών τους, έφυγαν (ή εκδιώχθηκαν) και οι Τσάμηδες, που εγκαταστάθηκαν στην Αλβανία, για να αποφύγουν τις συνέπειες των κακουργημάτων τους εις βάρος των Ελλήνων.
Αργότερα, το 1947, με απόφαση της τότε κυβερνήσεως στερήθηκαν την ελληνική ιθαγένεια και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, οι οποίες αποδόθηκαν στα θύματά τους.
Σήμερα έχουν συστήσει σύλλογο και με τις ευλογίες της αλβανικής κυβερνήσεως, ζητούν την αποκατάστασή τους και την απόδοση των περιουσιών τους!
Αυτήν την στιγμή, αποτελούν την αιχμή του αλβανικού ανθελληνικού δόρατος…
Οι άνδρες του ΜΑΒΗ είχαν αποκτήσει επικοινωνία με τον ΕΔΕΣ του Ν. Ζέρβα και σε πολλές περιπτώσεις δρούσαν από κοινού.
Μετά τις ύπουλες επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά των δυνάμεων του Ζέρβα (1943) και την αποδιοργάνωση που ακολούθησε, οι μαχόμενοι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας έμειναν εκτεθειμένοι στην δολοφονική μανία των Τσάμηδων, αλλά και των κομμουνιστών του Χότζα.
Όμως, την χαριστική βολή, τους την έδωσε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εκπρόσωποι του οποίου υπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας με τους σφαγείς του ελληνισμού και καλούσαν τους Βορειοηπειρώτες με την παρακάτω ανακοίνωση, να συνεργασθούν με τους σφαγείς τους!
Ιδού τα χάλια τους: «Προς τον λαόν της Ελληνικής μειονότητος εν Αλβανία
Στη σύσκεψη της 8ης Αυγούστου, απεφασίσθη όπως η μειονότης μετάσχη του αντιφασιστικού αγώνος περισσότερον ενεργώς. Κατέστη δε φανερόν πως για να επιτευχθεί τούτο, πρέπει να ιδρυθούν ομάδες της μειονότητος κάτω από την καθοδήγηση Αρχηγείου αποτελούμενον από Αλβανόν αντιπρόσωπον, αντιπρόσωπον της μειονότητος και αντιπρόσωπον της ελληνικής οργανώσεως (ΕΑΜ), της συνεργαζομένης με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Αλβανίας.
Ο ίδιος τρόπος καθοδηγήσεως απεφασίσθη και δια την πολιτικήν οργάνωσιν. Την 10η Αυγούστου δε, εις κοινήν σύσκεψιν αντιπροσώπων των συνεργαζομένων ελληνο-αλβανικών οργανώσεων, μελετήθηκαν τα προβλήματα του αγώνος, τα οποία παρουσιάζουν η μειονότης εν Αλβανία και η μειονότης εν Ελλάδι και κατάληξαν εις την δημοσιευμένην απόφασιν.
Ελπίζομεν ότι ο λαός της μειονότητος θα κατανοήσει το κρίσιμο των περιστάσεων και τη λεπτότητα των μειονοτικών ζητημάτων.
Χρειάζεται επομένως απόλυτη πειθαρχία στην καθοδηγητική επιτροπή.
Ο λαός να προσέξει να μην αναθέσει υπεύθυνη θέση σε ανθρώπους που ανεμίχθησαν σε παλαιούς αγώνες κι έχουν δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Επίσης, να μην αναθέσει υπεύθυνη θέση σε άτομα γνωστών σωβινιστικών φρονημάτων.
Πάσα προπαγάνδα σωβινιστική και διασπαστική απαγορεύεται απολύτως.
Ο λαός δέον να απομονώσει όσους θέλουν να τον παρασύρουν εις πράξεις εκτός της γραμμής του αντιφασιστικού αγώνος.
Σήμερα γίνεται αγών των λαών και η νίκη θα είναι των λαών, η νίκη της λαϊκής δημοκρατίας» (πηγή: Α. Κύρου – «Εθνική Αντίστασις και Εθνική Μειοδοσία», σελ. 306).
Βλέπουμε, λοιπόν, πως το ΕΑΜ (ΚΚΕ) ανακάλυψε την ύπαρξη… αλβανικής μειονότητος στην Ελλάδα, από το 1943!
Αυτή ήταν η «εθνική αντίσταση»!
Ωστόσο, μπορεί κάποιος να σας εμφανίσει άλλα έγγραφα του ΕΑΜ που να αναφέρονται στην Β. Ήπειρο.
Πράγματι, τον πρώτο καιρό της κατοχής που το ΚΚΕ κρυβόταν πίσω από το «πατριωτικό» ΕΑΜ, υπήρξαν κάποιες ελάχιστες αναφορές στην Β. Ήπειρο.
Προφανώς, για να πεισθεί ο κόσμος ότι το ΕΑΜ ήτο πράγματι «πατριωτική» οργάνωσις, που αποδεχόταν τις εθνικές διεκδικήσεις.
Το «ενδιαφέρον» ήταν πέρα για πέρα ψεύτικο.
Αναφέρει σχετικώς ο Ζαχαριάδης το 1949, όταν το ΚΚΕ δεν χρειαζόταν πλέον την μάσκα του «πατριωτισμού»:
«Το λαϊκό επαναστατικό στρατόπεδο περνά μια περίοδο ανασυγκρότησης. Ξεκαθαρίζεται και το ιδεολογικό μέτωπο από τις παλιές αμαρτίες.
Μαζί με το λαϊκοδημοκρατικό διαχωρισμό απαλλάσσεται το ΕΑΜ κι από τις λαθεμένες σωβινιστικές επιδράσεις, που εκφράζονταν με ότι στο διάστημα της κατοχής υιοθέτησε τα μεγαλοελλαδίτικα συνθήματα και ζητούσε εδαφικές παραχωρήσεις σε βάρος της Βουλγαρίας και της Αλβανίας»
*(πηγή: «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (9-10-1949)», έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ)
Το τέλος του πολέμου βρίσκει την Αλβανία στο κομμουνιστικό στρατόπεδο και την Ελλάδα στο Δυτικό.
Την εποχή εκείνη, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αναμένει την εκπλήρωση των υποσχέσεων των «μεγάλων συμμάχων» μας, με την παραχώρηση των Δωδεκανήσων, της Κύπρου, της Β. Ηπείρου, της Ρωμυλίας. Το κλίμα είναι πατριωτικό και διεκδικητικό.
Το ΚΚΕ, που εκείνη την εποχή παίζει το χαρτί του πατριωτισμού («εθνική αντίσταση» κ.τ.λ.), διστάζει να πάει ανοικτά κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, αφήνοντας «στον πάγο» τις παλαιότερες θέσεις του για την Μακεδονία, αν και εκφράζει την… ανησυχία του για την αποχώρηση των Βουλγάρων από την Μακεδονία: «Άρχισε η αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού από την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη.
Οι Έλληνες σύντροφοι ανησυχούν πολύ…» – Ραδιοτηλεγράφημα του Kostov – μέλους της Κ.Ε. του Κ.Κ. Βουλγαρίας προς τον Dimitrov για την αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού από την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη και τις ανησυχίες των Ελλήνων συντρόφων , 12/10/1944- (πηγή: «Εμφύλιος Πόλεμος- Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία», σελ. 199, εκδόσεις «Βήμα») και εκλιπαρεί τους Βουλγάρους να μην ανακινήσουν προς ώρας το Μακεδονικό:
«Για το ζήτημα της Μακεδονίας υποστηρίζουν ότι η ανακίνησή του τώρα θα σήμαινε καταστροφικό πλήγμα στο Κόμμα τους και θα έριχνε νερό στο μύλο των εθνικιστών» – Ραδιοτηλεγράφημα του Kostov προς τον Dimitrov για την άφιξη του Αναστασιάδη στη Σόφια, 13/11/1944 – (πηγή: ό. π., σελ. 201)
Ωστόσο, υπάρχουν ανοικτά θέματα εθνικών διεκδικήσεων, σε Β. Ήπειρο, Κύπρο και Δωδεκάνησα, οπότε οφείλει να λάβει κάποια θέση.
Και λαμβάνει, όπως πάντα εις βάρος των πόθων του ελληνισμού, με σύνθημα «Όχι αλλαγή των συνόρων του 1939-Δεν ζητάμε τίποτα».
Και για του λόγου το αληθές, ιδού το επίμαχο σημείο του λόγου του Ν. Ζαχαριάδη για την εξωτερική πολιτική, κατά το κλείσιμο των εργασιών της 12ης Ολομέλειας (25 έως 27/06/1945):
«Όπως δεν αναγνωρίζουμε στους άλλους το δικαίωμα να έχουν εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος μας, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να θέτουμε παράλογες απαιτήσεις σε βάρος τους.
Είμαστε αντίθετοι σε κάθε βίαιη αλλαγή των συνόρων του 1939, ανεξάρτητα από ποια πλευρά αυτή προέρχεται… Αυτή η αρχή ισχύει και για τα Δωδεκάνησα και για την Κύπρο και για τη Βόρεια Ήπειρο» – (πηγή: ό. π., σελ. 63).
Και τελικώς, η θέση του προδοτικού ΚΚΕ περνάει, με εξαίρεση τα Δωδεκάνησα! Η διεκδίκηση της Κύπρου και της Β. Ηπείρου εγκαταλείπεται…
Λίγον καιρό αργότερα, αρχίζει ο «Τρίτος Γύρος» και πλέον το ΚΚΕ σταματάει να κρύβεται.
Στο πλευρό του πολεμούν ήδη οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» (βλέπε Κομιτατζήδες), αλλά δεν φθάνουν.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη σε έμψυχο υλικό. Στο ΚΚΕ καταλήγουν στην απόφαση να ζητήσουν -δια στόματος Μάρκου Βαφειάδη- από τον κομμουνιστή δικτάτορα της Αλβανίας, Ενβέρ Χότζα, να τους στείλει μερικές χιλιάδες από τους φανατικούς ανθέλληνες Τσάμηδες –που έχουν εκδιωχθεί κακήν – κακώς από την Ελλάδα- για να τους εντάξει στον Δ.Σ.Ε. («Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος», δηλαδή, συμμορίτες…).
Προφανώς, για να καταλήξει το ΚΚΕ σε μια τέτοια απόφαση, ήταν έτοιμο και για το αντάλλαγμα: την πλήρη δικαίωση των Τσάμηδων, άρα και την παραχώρηση και της Νοτίου Ηπείρου στην Αλβανία!
Ευτυχώς, είτε ο Χότζα δεν συνειδητοποίησε την μεγάλη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, είτε πράγματι δεν είχε εμπιστοσύνη στους Τσάμηδες και αρνήθηκε.
Ιδού και το σχετικό έγγραφο: «Έκθεση του Hoxha (Ενβέρ Χότζα) προς τον Τίτο για την επίσκεψη του Βαφειάδη στα Τίρανα (24/09/1947) – Σας πληροφορώ για την επίσκεψη στα Τίρανα του στρατηγού Μάρκου.
Ήρθε χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση.
Για το λόγο αυτό δεν συναντήθηκα μαζί του.
Εξουσιοδότησα έναν σύντροφο από το Πολιτικό Γραφείο να συζητήσει μαζί του.
Έθεσε τα ακόλουθα ερωτήματα:
Να αποσταλούν 3.000-4.000 Τσάμηδες για τον Δημοκρατικό Στρατό, από τις 18.000 που ζουν στην Αλβανία, διωγμένοι από την Ελλάδα από τις δυνάμεις του Ζέρβα.
…Όσον αφορά τους Τσάμηδες, θεωρούμε ότι προς το παρόν δεν μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα βοήθειας.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκαν υπό την επίδραση της αντίδρασης. Δεν θα θελήσουν να πάνε να πολεμήσουν, αλλά και για εκείνους που θα θελήσουν να πάνε υπάρχει ο κίνδυνος να περιπέσουν σε αμερικανική επίδραση.
Για το λόγο αυτό απαντήσαμε ότι προς το παρόν αυτό είναι αδύνατο, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε να στείλουμε την κατάλληλη στιγμή αυτούς που έχουν τη δυνατότητα…» – (πηγή: ό. π., σελ. 104).
Βεβαίως, η μη αποστολή Τσάμηδων στους συμμορίτες, δεν σήμαινε ότι αν κέρδιζε ο ΔΣΕ δεν θα υποχρεώνονταν οι συμμορίτες από τον «μεγάλο πατερούλη» Στάλιν, να παραχωρήσουν εδάφη στην Αλβανία…
Μετά το τέλος του συμμοριτοπολέμου και την απόσχιση Τίτο από το σοβιετικό μπλοκ, δημιουργήθηκαν πολλαπλές εντάσεις στα ελληνο-αλβανικά σύνορα και το θέμα της Βορείου Ηπείρου ξαναφούντωσε.
Τότε, το ΚΚΕ -δια στόματος του αρχηγού του Ζαχαριάδη- υπερασπίστηκε για μια ακόμα φορά το αλβανικό μόρφωμα από την «επιθετικότητα» της Ελλάδος και του Τίτο: «Άμεσος στόχος Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας είναι η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.
Ενδεικτικό γι’ αυτό είναι όχι μόνο οι ατελείωτες μοναρχοφασιστικές πολεμικές προκλήσεις στα σύνορα, η διεκδίκηση της Νότιας Αλβανίας, η ακατάπαυστη λυσσασμένη προπαγάνδα ενάντια στην Αλβανία, μα και το γεγονός ότι ο Τίτο κατάγγειλε τελευταία τη συνθήκη φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τη Λ.Δ. της Αλβανίας» – (πηγή: «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα.
Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (9-10-1949)», έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ).
Εν συνεχεία και παρά την ανεξαρτητοποίηση της Αλβανίας από την ΕΣΣΔ, ουδέποτε το ΚΚΕ αναφέρθηκε στο βορειοηπειρωτικό ζήτημα, ζητώντας έστω ανθρώπινα δικαιώματα για τους κατατρεγμένους Βορειοηπειρώτες.
Μάλιστα, όταν κατέφτασαν εδώ οι πρώτοι φυγάδες, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το ΚΚΕ, υποδέχθηκε τους κατατρεγμένους αδελφούς μας με το σύνθημα: «Επαγγελματίες Βορειοηπειρώτες, κάτω τα χέρια από την σοσιαλιστική Αλβανία».
Ακόμα και σήμερα, που εμφανίζεται ξανά με «πατριωτική» λεοντή, για το ΚΚΕ βορειοηπειρωτικό ζήτημα δεν υφίσταται!
Βεβαίως, από τους μονίμους προδότες της πατρίδος, δεν περιμέναμε τίποτε καλύτερο…
(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού)
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου