Αποκλειστική συνέντευξη του Στρατηγού Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Β’)

‘Εμπροσθοφύλακας’
«Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Β’)»
05 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα
Ενώ στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, σ’ αυτό το μέρος ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε ερωτήσεις σχετικά με τις ελλαδο-τουρκικές σχέσεις.

1. Στρατηγέ, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα περνάει μια κρίσιμη περίοδο όσον αφορά την οικονομική της κατάσταση. Πιστεύετε ότι τα οικονομικά προβλήματα που την ταλανίζουν, την επηρεάζουν και στην εξωτερική της πολιτική και στα διάφορα εθνικά θέματα;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ένας επαίτης δεν μπορεί να έχει καλή εξωτερική πολιτική. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Όμως, εγώ δεν πιστεύω ότι έχει φτάσει η Ελλάδα σε τέτοιο κατάντημα. Ναι, έχουν γίνει πολύ κακοί χειρισμοί. Κι αυτό δεν το λεω εγώ, αλλά όλος ο κόσμος. Την κακή οικονομική πολιτική δεν θα την αποδώσω στην παρούσα κυβέρνηση, κι ούτε στην προηγούμενη. Είναι μια κακή πολιτική που ακολουθείται εδώ και πολλά χρόνια. Όταν μιλάς ψεύτικα και όταν βαυκαλίζεσαι ότι μπαίνοντας στην ΟΝΕ θα είμαστε ισχυρότερη χώρα, μια μεγάλη χώρα που θα κυβερνά τα Βαλκάνια κι όλες αυτές τις αηδίες που μας έλεγε ο κ. Σημίτης, είναι επόμενο να αγριέψει τώρα ο λαός και να θέλει την κεφαλή επί πινάκι όλων όσων υποπτεύεται ότι κλέψανε. Και προφανώς έχουν κλέψει πάρα πολλοί.
Πάντως, πιστεύω ότι θα βγει και ένα καλό από αυτή την ιστορία: δεν θα τολμήσει κανένας πολιτικός στο μέλλον ή τουλάχιστον δεν θα τολμήσει όπως τολμούσε μέχρι τώρα να καταχράται το δημόσιο χρήμα. Το προσωπικό χρήμα είναι ιερό για τον καθένα μας. Το χρήμα του δημοσίου όμως, είναι ιερότατο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα, που έχει υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις, πρέπει να είναι τρελλός ή απατεώνας. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το χάλι μετά από μια στρεβλή πολιτική χωρίς βιομηχανίες, χωρίς τίποτα. Το μόνο που μας απόμεινε είναι ο τουρισμός, ο οποίος είναι πολύ ευάλωτος.
Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει μια αδυναμία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η αδυναμία όμως κύριε Παπανδρέου, δεν μπορεί να μας οδηγήσει να φέρουμε τον Ερντογάν για να μας «βοηθήσει». Είναι για να γελάει κανείς. Αν είναι δυνατόν! Να βάλεις την γάτα να φυλάει τα ποντίκια. Οπωσδήποτε, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι μείον. Όμως πιστεύω στη δύναμη αυτού του λαού και πιστεύω ότι θα αντεπεξέλθουμε. Δεν μπορώ να ξέρω αν η πολιτική η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, η οποία επικρίνεται για το μέγεθος του δανείου, των επιτοκίων κλπ είναι σωστή. Εκείνο το οποίο φοβάμαι όμως, είναι αυτές τις οικονομικές επιθέσεις, που είναι ταυτόχρονα και επιθέσεις στον πολιτικό τομέα, εξαναγκάζοντας το κράτος να υποχωρήσει και σε άλλα θέματα. Προφανώς είμαστε σε δύσκολη θέση, αλλά δεν θέλουμε τους πολιτικούς να κλαινε και να λένε ότι δεν κοιμούνται την νύχτα. Είναι σε εκείνη την θέση για να κάνουν καλό στην Ελλάδα, όχι για να προσκαλούν τον Ερντογάν σε κοινό Υπουργικό Συμβούλιο.
2. Όντως, η Τουρκία φαίνεται ότι το εκμεταλλεύτηκε μέσω της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν, όπου ακούστηκαν ήδη φωνές για την έναρξη μιας «Νέας Τουρκοκρατίας» για την Ελλάδα.
Οι λαοί που αγωνίζονται δεν παθαίνουν τίποτα. Και ο ελληνικός λαός αγωνίζεται. Να μην νομίζουμε ότι δεν βλέπει τα ελληνοτουρκικά. Βέβαια εγώ περίμενα από κάποια κόμματα, όπως για παράδειγμα το ΚΚΕ και τη Νέα Δημοκρατία, να αντιδράσουν σε αυτά τα θέματα (οικονομικά και εθνικά). Ο λόγος πιστεύω είναι ότι, δυστυχώς, η μαχητικότητα ενός λαού δεν μεταφέρεται στα κόμματα. Έκανε φυσικά το ΚΚΕ κατ’ επανάληψη διαδηλώσεις με σωστές τοποθετήσεις, αλλά δεν το είδα να κάνει μια συγκέντρωση 2000 ατόμων στην πλατεία Κλαυθμώνος για την έλευση του Ερντογάν στην Ελλάδα. Να νιώσει ο Παπανδρέου την πίεση του λαού και να ακούσει ο Ερντογάν ότι υπάρχει κόσμος που δεν τον θέλει εδώ πέρα.
3. Πώς αποτιμάτε την πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τις σχέσεις της με την Ελλάδα;
Η Τουρκία αυτή στιγμή έχει τρομακτικά προβλήματα. Το γεγονός όμως ότι βρίσκεται στην περιφέρεια, δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να την χρησιμοποιήσουν ως Δούρειο Ίππο στην Μέση Ανατολή. Επομένως, μέσω των συμφερόντων που έχουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία, η Τουρκία εξυπηρετεί και τα δικά της συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας. Ο στόχος της είναι ξεκάθαρος. Το έχουμε πει. Είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη.
Όμως η Τουρκία δεν μπορεί να παίζει συνέχεια αυτό το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Ο Νταβούτογλου στο περιβόητο αυτό βιβλίο του μιλάει περί της θρησκευτικής ενότητος. Αναιρεί εαυτόν ο κ. Νταβούτογλου όταν λέει αυτά τα πράγματα όμως, διότι δεν τα εφαρμόζει στην Τουρκία, τη στιγμή που υπάρχουν τα εκατομμύρια των Κούρδων. Ξεχνάνε άραγε οι Άραβες τις σφαγές που έκαναν οι Οθωμανοί εις βάρος τους; Δεν είναι εύκολα αυτά τα παιχνίδια. Επομένως, πιστεύω ότι αυτή η πολιτική της Τουρκίας δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
4. Όσον αφορά την Θράκη, τί πιστεύετε ότι προσπαθεί να επιδιώξει η Τουρκία; Ένα νέο Κυπριακό;
Κοιτάξτε, εγώ είμαι αισιόδοξος από πάρα πολλούς άλλους σχετικά με την Θράκη. Είμαι αισιόδοξος και για το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει αλλά και για την αντίσταση από πλευράς των Ελλήνων Πομάκων, οι οποίοι είναι βιαίως εξισλαμισθέντες με την έννοια να τους τουρκοποιήσουν ενώ αυτοί δεν νιώθουν Τούρκοι αλλά Έλληνες. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το αίτημα τους να διδάσκονται την ελληνική και όχι την τουρκική γλώσσα στα σχολεία και γι’ αυτό εκδόθηκε και το ελληνο-πομακικό λεξικό. Άρα λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει αντίσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν έχει βλέψεις. Έχει παράνομα στην Κομοτηνή τουρκικό προξενείο το οποίο εμείς ανεχτήκαμε, το οποίο χρησιμοποιεί ως πέμπτη φάλαγγα. Εγώ πιστεύω ότι δεν κινδυνεύει η Θράκη τόσο, όσο νομίζουμε ότι κινδυνεύει, αλλά δεν πρέπει να εφησυχάσουμε.
Και βέβαια, πρέπει να πω ότι είμαι σφόδρα αντίθετος με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας η οποία έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα μέσω της κ. Δραγώνας, της κ. Φραγκουδάκη, στις οποίες δεν έχω εμπιστοσύνη κι ούτε πιστεύω ότι λειτουργούν για το καλό της Ελλάδος. Λυπάμαι που το λεω αυτό.
5. Η Τουρκία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ και η Ελλάδα και η Κύπρος κρατάνε το κλειδί. Πώς μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό;
Είναι μέσα στην πολιτική. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι το όραμα του Νταβούντογλου. Εμένα με ενδιαφέρει ότι οι ελληνικές πολιτικές ελίτ εξυπηρετούν το όραμά του. Εγώ δεν είμαι εναντίον του τουρκικού λαού. Οι πρώτοι που είναι εναντίον του τουρκικού λαού είναι η ίδια η κυβέρνησή του, διότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν δημοκρατία στην Τουρκία. Είναι οιονεί δημοκρατία. Λένε πολλοί ότι ο Ερντογάν έρχεται σε σύγκρουση με το στρατό. Δεν έρχεται σε καμία σύγκρουση ο Ερντογάν. Είναι σε συνεννόηση με το στρατό, ο οποίος παίζει τον ρόλο του αγωνιζόμενος πιο σκληρά και δήθεν πραγματοποιεί παραχωρήσεις προς την πολιτική ηγεσία την οποία εμμέσως ελέγχει. Κι έτσι δείχνουν αυτό το δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο προς την Δύση.
Όσον αφορά την ΕΕ τώρα, η μεν Ευρώπη πιστεύω ότι νομίζει πως με την ένταξη της Τουρκίας θα βελτιωθεί η δημοκρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, τόσο προς τον λαό της όσο και προς τα γειτονικά της κράτη. Η δε Τουρκία δεν κάνει παραχωρήσεις προς την Ευρώπη. Το κομμάτι «Ευρώπη» το βλέπει σαν διέξοδο να παίξει ένα σοβαρό ρόλο σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ. Από την άλλη μεριά όμως, να θυμίσω ότι η Τουρκία παρενέβη τότε στην ένταξη των 10 ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών το 2004, οι οποίες οι περισσότερες ήταν φιλοαντλαντιστές. Δηλαδή, ήδη η Αμερική έχει δημιουργήσει ένα ρήγμα εντός της ΕΕ. Το 2003 είχε παρέμβει ο Μπους λέγοντας ότι η θέση της Τουρκίας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο και αυτά τα «δημοκρατικά» θέματα δεν είναι σημαντικά. Αυτή ήταν η απαίτηση της Αμερικής. Άρα, η Αμερική με την Τουρκία και άλλα πρώην σοβιετικά κράτη που τώρα είναι φιλοαμερικάνικα, προσπαθεί να μειώσει την αξία της Ευρώπης. Κι αν θέλετε μέσα σ’ αυτό εντάσσεται κι αυτή η πίεση αυτή τη στιγμή στο οικονομικό κομμάτι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τον χωροφύλακα στην Ευρώπη. Πρέπει να βρει τοπικούς χωροφύλακες. Οι Αμερικανοί έχουνε καταλήξει πως ο κόσμος του 2020 δεν μπορεί να είναι μόνο αμερικάνικος. Πρέπει να είναι πολυπολικός. Δηλαδή να έχουμε την Αμερική, την Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία. Υπάρχει μια άλλη πλευρά που υποστηρίζει πως η Ευρώπη δεν πρέπει να αναδυθεί ως μια μεγάλη δύναμη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό για να μην αναδειχθεί η Ευρώπη ως δύναμη είναι η ένταξη της Τουρκίας. Γι’ αυτό η Ελλάδα ως δορυφόρος και υποτελής της Αμερικής εκτελεί ουσιαστικά τις εντολές της Αμερικής και από κοντά και η Κύπρος.
Οι συμμαχίες οι οποίες κάνουμε πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ ιδεολογικής βάσεως. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Δεν είναι η Ευρώπη που οραματιστήκανε  στην αρχή. Κι αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Αμερική, με το να μπει η Τουρκία στην Ευρώπη. Είχαμε τη δύναμη να κάνουμε επίθεση ειρήνης. Εφόσον επιθυμούν να μπουν στην ΕΕ, να μην πραγματοποιούν αυτά που μονίμως θέλουνε. Ένα δείγμα θα ήταν η σωστή λύση του κυπριακού προβλήματος.
6. Μια πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πόσο επικίνδυνη μπορεί να θεωρηθεί για την Ελλάδα και την Κύπρο;
Κοιτάξτε, στο βάθος του χρόνου, ο στόχος θα πρέπει θεωρητικά να είναι όχι η αντιπαλότητα των λαών αλλά η συμφιλίωση. Όχι όμως στο όνομα της υποταγής. Αυτό είναι το θέμα. Γι’ αυτό βλέπετε την κυρία Διαμαντοπούλου, τον κύριο Παπανδρέου, την κυρία Δραγώνα και τον κύριο Θάνο Βερέμη να μιλάνε για μια ελληνοτουρκική προσέγγιση. Εγώ δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοτουρκική προσέγγιση, όπως δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοϊταλική ή ελληνοβρετανική προσέγγιση. Η διαφορά είναι ότι μιλούμε για μια αγαθή προσέγγιση που είναι εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας.
Θα σας πω ένα παράδειγμα με έναν αιχμάλωτο του 1974 τον όποιο έτυχα να γνωρίσω το 1974 στην Κύπρο, κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων. Όταν ήταν αιχμάλωτος, ο Τούρκος στρατιώτης ρωτούσε εκεί έναν-έναν τους αιχμαλώτους. «Είσαι με τον Γρίβα ή τον Μακάριο;». «Μακάριο» του απάντησε ένας αιχμάλωτος. Τον σαπίσανε στο ξύλο. Ρωτάνε μετά αυτό τον αιχμάλωτο την ίδια ερώτηση. Σκεφτόμενος το ξύλο που έφαγε ο προηγούμενος, «με τον Γρίβα» απαντάει. Και τον σαπίσανε κι αυτόν στο ξύλο. Αυτά τα εγκλήματα που έκανε ο απλός Τούρκος στρατιώτης, γιατί τα έκανε; Διότι το κράτος της Τουρκίας του έμαθε τέτοια νοοτροπία. Εγώ δεν είμαι εναντίον της συμφιλίωσης των λαών και δεν νομίζω να είναι κανένας. Αλλά πιστεύω ότι η συμφιλίωση δεν μπορεί να γίνει μονομερώς. Δηλαδή, δεν μπορώ εγώ να διακηρύσσω συμφιλίωση και «ελάτε Τούρκοι από δω». Τότε θα είμαι υπόδουλος. Αυτή είναι η συμφιλίωση των δούλων. Η συμφιλίωση των λαών είναι αυτό που γίνεται μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, μέσα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού και αξιοπρέπειας του κράτους και των λαών. Τα άλλα είναι παραμύθια της χαλιμάς. Κι αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό, θα έχουμε πρόβλημα.
7. Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή το περιστατικό του στολίσκου για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, βλέπουμε μια κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Οι απόψεις στον ελληνικό χώρο διίστανται. Στην Κύπρο μερικοί μιλούν για μια χρυσή ευκαιρία να συναφθεί στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας, διότι λένε πως «έτσι και αλλιώς οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες ποτέ δεν ανταπέδωσαν την φιλία μας», άλλοι λένε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό και «θα χάναμε την υποστήριξη πολλών χωρών (μουσουλμανικών και μη) λόγω των ομοιοτήτων που υπάρχουν μεταξύ Κυπριακού προβλήματος και Παλαιστινιακού προβλήματος». Ποια η άποψη σας επί του θέματος, και τι σημαίνει αυτή η αντιπαράθεση για τον Ελληνισμό;
Ξεκάθαρη είναι η άποψη μου. Υπάρχει μια παροιμία που λέει «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια ράτσα». Την στρατηγική και την τακτική δεν πρέπει να την κάνουμε ευκαιριακά. Δηλαδή σήμερα να πάμε με τον μεν και αύριο να πάμε με τον δε, αλλά πρέπει να έχουμε μια μακρόπνοα στρατηγική. Επειδή ήτανε Τούρκοι, θα δικαιολογήσουμε τη δολοφονία των εννέα ακτιβιστών; Άλλη ηλιθιότητα που ακούω αυτές τις μέρες είναι ότι πρέπει να διαλέξουμε αν θα είμαστε είτε με τους Τούρκους είτε με τους Ισραηλίτες, κι αφού οι Ισραηλίτες χτύπησαν τους Τούρκους να πάμε με τους Ισραηλίτες. Αυτό μου θυμίζει τις παραμονές της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως που λέγανε ότι «δεν είμαστε με την παπική τιάρα, γι’ αυτό να πάμε με το τουρκικό φέσι». Δηλαδή τώρα επειδή δεν πρέπει να πάμε με το τουρκικό φέσι πρέπει να πάμε με το τουρμπάνι; Όχι, εμείς είμαστε με την Ελλάδα, δεν είμαστε με τους Τούρκους, ούτε με τους Ισραηλινούς, διότι και οι δύο είναι πίσω από τα γεγονότα της καταστροφής της Κύπρου. Τελεία και παύλα.
Επίσης, πιστεύω ότι η ρήξη δεν είναι σε βάθος αλλά είναι μια φαινομενική ρήξη. Ουδεμία χώρα του αραβικού συνδέσμου έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος.  Αν και δυστυχώς ορισμένες αραβικές χώρες έχουν δοτές κυβερνήσεις από την Αμερική, ο αραβικός λαός έχει ζήσει στο πετσί του την οθωμανική βαρβαρότητα. Και γι’ αυτό, ο αραβικός κόσμος έχει στηρίξει την κυπριακή πλευρά. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει προβεί επίσης σε βαρβαρότητες. Επομένως, πως μπορεί να υποστηρίξει την Κυπριακή Δημοκρατία για τις τουρκικές βαρβαρότητες στην Κύπρο. Η πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις για να έχει αξία.
[συνεχίζεται...]

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/7818