Έχουν περάσει 15 χρόνια, μα σε όλους μας φαίνεται σαν χθες.
Σε όλους μας που ζήσαμε τα γεγονότα, σε όλους μας που ούτε αγέννητοι ήμασταν τότε, ούτε ήμασταν τριών χρονών...
Δυστυχώς... Ήταν τελευταίες μέρες του Ιανουαρίου του 1996. Όταν κάποια στιγμή μαθαίνουμε πως σε κάποια βραχονησίδα μας, υπάρχει σε εξέλιξη θερμό επεισόδιο.
Για πρώτη φορά ακούμε το όνομα Ίμια. Άγνωστη λέξη στους περισσότερους, γνωστή μόνο σε όσους χειρίζονται στρατιωτικούς ή ναυτικούς χάρτες.
Από ένα σημείο και μετά, τα γεγονότα κυλούν γρήγορα. Μαθαίνουμε για τούρκους «δημοσιογράφους» και ότι ύψωσαν την τουρκική σημαία.
Και τον δήμαρχο Καλύμνου να υψώνει την ελληνική και η ελληνική πολιτική ηγεσία να τον κατηγορεί.
Πολεμικά σκάφη των τούρκων πλέουν προς την περιοχή.
Η ελληνική πολιτική ηγεσία, αντί να πάει στην ειδική αίθουσα επιχειρήσεων στο Πεντάγωνο, είναι στον κόσμο της.
Ο Σημίτης συσκέπτεται με τους συνεργάτες του στο γραφείο του. Δεν καταδέχεται να πάει να συζητήσει με τους στρατιωτικούς.
Ο Πάγκαλος, περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι. Μίλησε για την σημαία, να την αφήσουμε να την πάρει το κύμα, είπε, χωρίς να ντραπεί για τις αθλιότητες που ξεστόμιζε.
Ακούγεται αρχικά ότι τούρκοι βατραχάνθρωποι πάτησαν τη βραχονησίδα.
Οι ελληνικές ένοπλες Δυνάμεις τίθενται σε επιφυλακή.
Πλοία του Ναυτικού μας αποπλέουν από τον Ναύσταθμο Σαλαμίνας.
Τμήματα καταδρομών και ομάδα βατραχανθρώπων προσεγγίζουν την περιοχή.
Τεταμένη κατάσταση που διαρκεί αρκετές ώρες, μέχρι να μάθουμε ότι ένα ελικόπτερο του Πολεμικού μας Ναυτικού, το οποίο απογειώθηκε από φρεγάτα με σκοπό να κάνει εναέρια παρατήρηση, κατέπεσε, με νεκρούς τον Αντιπλοίαρχο Καραθανάση, τον Υποπλοίαρχο Βλαχάκο και τον Αρχικελευστή Γιαλοψό.
Όλα δείχνουν ότι το ελικόπτερο το κατέρριψαν οι τούρκοι. Αρχίζει ένα διπλωματικό παρασκήνιο, αφού οι Αμερικανοί παρεμβαίνουν γιατί βλέπουν πως η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο.
Τελικά όλα σταματούν, αποχωρούν όλες οι δυνάμεις από τα Ίμια και ο Σημίτης ευχαριστεί δημοσίως τους Αμερικανούς.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, επειδή ακριβώς ζήσαμε, δυστυχώς θυμόμαστε.
Και αισθανόμαστε οργή.
Οργή για όσα έγιναν και κυρίως για όσα δεν έγιναν.
Οργή για το ότι πατήσανε οι μογγόλοι ελληνικό έδαφος.
Οργή για το ελικόπτερο που έπεσε, μία οργή που ξεχείλισε στις κηδείες των αξιωματικών, ειδικά του Χριστόδουλου Καραθανάση.
Οργή για τις εμετικές δηλώσεις του Πάγκαλου για την σημαία μας.
Οργή για την στρατιωτική ηγεσία που έσκυψε το κεφάλι, που υπέκυψε σε άνωθεν λανθασμένες εντολές, που δεν τήρησε τον στρατιωτικό όρκο.
Οργή για κάποιους δημοσιογράφους που κάλυπταν με απευθείας συνδέσεις τον απόπλου των πολεμικών πλοίων, «ενημερώνοντας» έτσι την τουρκική πλευρά.
Αισθανόμαστε οργή που δεν άφησαν οι ξεφτιλισμένοι που μας κυβερνούσαν τότε τις Ένοπλες Δυνάμεις να ενεργήσουν όπως έπρεπε.
Οργή για το ότι δεν πολεμήσαμε.
Στα Ίμια συντελέσθηκε εθνική προδοσία.
Σε μία αφρικανική χώρα αν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε νεκρούς, θα είχαν εκτελεστεί οι υπαίτιοι από έκτακτα στρατοδικεία.
Στην πατρίδα μας, φαίνεται πως ξεχνούν κάποιοι... Δεν ξεχνούμε εμείς.
Δεν ξεχνούμε τα Ίμια, δεν ξεχνούμε τους τρεις νεκρούς χειριστές του Ναυτικού μας.
Δεν τους ξεχνούμε και τους τιμούμε, όπως κάνουμε κάθε χρόνο, από την πρώτη κιόλας χρονιά μετά τα τραγικά γεγονότα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου