Πριν ακόμη από την αναγνώριση της ανεξαρτησίας, το 1827, το κράτος βρέθηκε σε αδυναμία εξόφλησης των τόκων και των χρεολυσίων των ληστρικών δανείων που είχε λάβει τα αμέσως προηγούμενα έτη (1824-1825).
Ακολούθησε η χρεοκοπία του Μαρτίου του 1843 όταν η Ελλάδα δεν μπόρεσε να καταβάλει τις δόσεις του, επίσης ληστρικού, δανείου Ρότσιλντ που συνάφθηκε το 1833.
Η πιο γνωστή χρεοκοπία ήταν βέβαια εκείνη της κυβέρνησης Τρικούπη το Δεκέμβριο του 1893. Τέλος, η Ελλάδα ανέστειλε τις πληρωμές του δημοσίου χρέους, επί Ελευθερίου Βενιζέλου, τον Απρίλιο το 1932.
Κάθε μία από αυτές τις χρεοκοπίες, όπως φαίνεται και από τις ημερομηνίες τους είναι στενά συνδεδεμένη με κάποια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο του δημόσιου βίου, είτε αυτή ήταν κάποιος πόλεμος, ξεκινώντας από την εθνεγερσία του 1821, είτε με κάποια εθνική καταστροφή, είτε με κάποιον εθνικό διχασμό.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η Ελλάδα, έχοντας κατά πάσα πιθανότητα μία από τις πλέον ταραγμένες ιστορίες στην Ευρώπη, είναι και η χώρα με τις περισσότερες χρεοκοπίες.
Ποιο μπορεί να είναι όμως το συμπέρασμα από αυτή την μικρή ιστορική αναζήτηση; Στα μάτια του γράφοντος είναι απλό.
Τα 40 περίπου χρόνια μεταπολίτευσης - υπό την ηγεμονία των συγκεκριμένων οικογενειών Παπανδρέου-Καραμανλή και των βαρώνων τους (μητσοτάκηδες, σουφλιάδες, λαλιώτηδες κλπ) ήταν για την χώρα μας μια εθνική καταστροφή, αντάξια της μικρασιατικής ή του εθνικού διχασμού ή του πολέμου του 1897, σε οικονομικούς τουλάχιστον όρους.
Ακόμη και εάν τελικά οι δομές της ΕΕ, αποφάσισαν να κινηθούν σε πολιτικό επίπεδο και όχι σε οικονομικιστικό, είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα μας αποτελεί, μετά από τόσα χρόνια «ανάπτυξης, δημοκρατίας» και όλων των λοιπών περί των οποίων μας πρήζουν επί τόσα χρόνια, ένα ετοιμοθάνατο κράτος.
Ένα κράτος υπό το καθεστώς λησταρχίας, η οποία διαιωνίζεται μέσω της διαμοίρασης των κλοπιμαίων, στους στρατούς των ληστάρχων.
Η κομματοκρατία ως όρος, είναι πολύ εξευγενισμένος για να περιγράψει την πραγματική κατάσταση στην χώρα μας, όπου πρώην υπουργοί που μπήκαν στην πολιτική ξεβράκωτοι, παντρεύονται στις εκκλησίες των Παρισίων, ξοδεύοντας αστρονομικά ποσά και συνδικαλιστές έχουν κάνει ατελείωτες περιουσίες μέσω της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
Η μεταπολίτευση ήταν καταστροφική. Αυτή ακριβώς μας οδήγησε μέχρι εδώ. Έχοντας ως αφετηρία της, την εθνική ταπείνωση της Κύπρου, δεν θα μπορούσε να οδηγήσει αλλού, παρά στην μετατροπή της χώρας μας σε ένα επαίτη, έναν δίχως προηγούμενο ταπεινωμένο κλητήρα της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Το ΔΝΤ και οι υπόλοιπες δομές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Δεν μπορούμε όμως και δεν πρέπει να κατηγορούμε αυτά, πριν καταστήσουμε σαφές ποιος έχει την πραγματική ευθύνη για την κατάσταση της χώρας μας.
Και αυτός δεν είναι άλλος από την πολιτική ελίτ, η οποία σε ρόλο κανίβαλου τα τελευταία 40 χρόνια έχει ρουφήξει το αίμα όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά μέσω των πολύπλοκων χρηματιστηριακών εργαλείων και των επόμενων γενεών.
Όχι οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες. Δεν είναι υπέρμετρα καταναλωτές. Είναι απλά μπουνταλάδες που ανέχονται - δίχως ουσιαστική διαμαρτυρία - επί 40 χρόνια μια δράκα βαμπίρ. Είναι κοιμισμένοι και αποχαυνωμένοι από την σοσιαλμανία που τους έκλεισε τα μάτια με φρούδες υποσχέσεις και τους κατάντησε ζητιάνους.
Εάν δεν αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό σύστημα, εάν δεν έχουμε συντριπτικές μετακινήσεις πολιτικής ισχύος τα επόμενα χρόνια, τίποτε δεν πρόκειται να πάει προς το καλύτερο. Σχέδιο Μάρσαλ ή όχι, οι ίδιοι και οι ίδιοι βρυκόλακες, θα συνεχίσουν να μας πίνουν το αίμα.
elkosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου