Η Κύπρος απεφάσισε και προχωρεί οριστικά όχι πλέον σε νέες έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων στα όρια της ΑΟΖ που έχει οριοθετήσει, αλλά σε τελικές διαδικασίες εξόρυξης φυσικού αερίου από συγκεκριμένη περιοχή.
Και πριν από το τέλος αυτού του χρόνου (μέσα, δηλαδή, στους επόμενους έξι μήνες το πολύ) θα υπάρξουν τα πρώτα πρακτικά εν προκειμένω αποτελέσματα.
Κι αυτό παρά τις εκβιαστικές απειλές και τις προειδοποιήσεις της Άγκυρας.
Η Τουρκία πνέει μένεα γιατί, εφόσον υλοποιηθούν οι αποφάσεις της Λευκωσίας –η κυβέρνηση της οποίας τις χαρακτηρίζει μη αναστρέψιμες– θα δημιουργηθεί αυτομάτως γεωπολιτικό τετελεσμένο μείζονος σημασίας.
Το οποίο θα αποβεί προσδιοριστικό για τα περαιτέρω, δεδομένου –πέραν των άλλων– ότι συναρτάται προς ευρύτερες διεργασίες στην κρίσιμη αυτή γεωγραφία, με το Ισραήλ να συμπράττει ουσιαστικά και τον Λίβανο να ακολουθεί κατά πόδας.
Αυτό μπορεί στην Αθήνα να πέρασε στα ψιλά ως αποτέλεσμα της παθογενούς εσωστρέφειας που ταλανίζει αδυσώπητα τη χώρα. Αυτονόητο και κατανοητό.
Όσα όμως συμβαίνουν ή κυοφορούνται σε αυτό το επίπεδο των εθνικών θεμάτων η Ελλάδα θα τα βρει σύντομα μπροστά της. Και ο καθόλου αδικαιολόγητος φόβος είναι να μην τα εισπράξει με τρόπο που δεν θα μπορεί να τα διαχειρισθεί αποτελεσματικά, είτε για να αποτρέψει αδυσώπητα τετελεσμένα είτε για να διαφοροποιήσει γεωστρατηγικές ισορροπίες που ήδη τείνουν να δημιουργηθούν και θα την επηρεάσουν άμεσα.
Η εν πολλοίς φοβική ενεργοποίηση εθνικής πολιτικής σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά, και ειδικότερα σε σχέση με ζητήματα που άπτονται ασκήσεως δικαιωμάτων, ώστε αυτά να μη στρεβλωθούν ή και παραγραφούν, δημιουργεί κρίσιμους κινδύνους, η αιχμή των οποίων επικεντρώνεται αυτήν τη στιγμή στο ενδεχόμενο τουρκικού αιφνιδιασμού με ανακήρυξη ΑΟΖ στις νοτιοανατολικές παρυφές του εθνικού χώρου.
Όπου το Καστελλόριζο. Και όπου η τουρκική στρατηγική των τετελεσμένων ανοικτά πλέον επιβάλλει, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ουδετεροποίηση της περιοχής ως προς αυτήν ακριβώς την παράμετρο. Της ανακηρύξεως, δηλαδή, ΑΟΖ.
Και ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ στη συγκεκριμένη ζώνη (κάτι που καλύπτεται απολύτως από τη διεθνή νομιμότητα) αυτομάτως θα οδηγήσει σε συνομολόγηση συμφωνιών, τόσο με την Κύπρο πρώτα όσο και με την Αίγυπτο στη συνέχεια. Ειδικότερα μια τέτοια συμφωνία με τη Λευκωσία, με την οποία θα οριοθετούνται οι ΑΟΖ των δύο κρατικών κέντρων του Ελληνισμού (αλλά και εταίρων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και συμμετόχων της Ευρωζώνης), θα δημιουργήσει μια νέα ιστορική ευκαιρία.
Όχι με όρους παρωχημένου εθνικισμού.
Και όχι με μέτρα που αποκλείουν ιστορικούς συμβιβασμούς στο Κυπριακό (και στα ελληνοτουρκικά ευρύτερα). Αλλά με προοπτικές ενίσχυσης θεμιτών στρατηγικών αντιστάσεων έναντι αυθαιρεσιών και επαπειλούμενων τετελεσμένων. Και εις βάρος της Ελλάδος. Και εις βάρος της ήδη ημικατεχόμενης Κύπρου.Γιατί δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: Βλέποντας η Τουρκία τι συνέβη με το Ισραήλ και διαβλέποντας τι θα γίνει εφόσον η Κύπρος, στρεφόμενη και προς δυσμάς, επιδιώξει την υπογραφή παρόμοιας συμφωνίας με την Ελλάδα, σπεύδει να δημιουργήσει αυθαιρέτως συνθήκες τετελεσμένων προς την πλευρά της Αθήνας. Και όσα διατείνεται για το Καστελλόριζο δεν είναι παρά η απαρχή όσων θα αποπειραθεί εν συνεχεία.
Με πρωταρχικό (και προφανή) στόχο: Να προκαταλάβει ανακήρυξη από την Ελλάδα δικής της ΑΟΖ πέραν της Ρόδου και του Καστελλόριζου, κάτι που θα οδηγήσει αναποδράστως σε συμφωνία με την Κυπριακή Δημοκρατία και που αυτομάτως θα ενοποιήσει τον θαλάσσιο χώρο μεταξύ των δύο κρατών.
Με ό,τι αυτό σημαίνει, και σημαίνει περισσότερα από εκείνα που εκ πρώτης όψεως φαίνονται.
Αυτό επαναφέρει στο προσκήνιο, έστω και ως σημείο αναφοράς, το ιστορικής σημασίας Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος - Κύπρου, που –κακώς– αφέθηκε να εκφυλισθεί!
Επιπολαίως. Από μυωπικές και μικρόψυχες πολιτικές ένθεν και ένθεν. Και χωρίς με τίποτε να υπονοούμε ότι το Κυπριακό θα έπρεπε να επαναστρατιωτικοποιηθεί. Καθόλου.
Γιατί και αυτό θα ήτο σφάλμα.
Όμως χειρότερη ασφαλώς υπήρξεν η επιλογή του ηθελημένου αμυντικού παροπλισμού, που αναιρούσε τους μόνους υπολογίσιμους μοχλούς συντηρητικής έστω αντιστηρίξεως των πολιτικών μας στο εθνικό θέμα.
Τώρα και όπως διαμορφώνονται τα πράγματα στην περιοχή, στο κενό που έχει προκύψει μπορεί να υπεισέλθει ακριβώς μια νέα δυναμική Ενιαίου Δόγματος.
Αυτή της κοινής ΑΟΖ.
Όχι με παλικαρισμούς ασφαλώς. Αλλά οπωσδήποτε με άσκηση νομίμων δικαιωμάτων και αποδεκτών από τη διεθνή κοινότητα ενεργειών.
Κυρίως με σύμπραξη και των άλλων όμορων χωρών.
ΠΗΓΗ: ''ΠΑΡΟΝ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου