Η «πατρίδα» και η «σημαία» των Τουρκοκυπρίων: Συμβολική αναβάθμιση του ψευδοκράτους από Ν. Στέλγια και Κ. Κωνσταντίνου

‘Εμπροσθοφύλακας’
«Η “πατρίδα” και η “σημαία” των Τουρκοκυπρίων: Συμβολική αναβάθμιση του ψευδοκράτους από Ν. Στέλγια και Κ. Κωνσταντίνου»
31 Μαΐου 2010
Συντακτική Ομάδα

Παρουσιάζουμε δύο κείμενα, ένα του Νίκου Στέλγια της κυπριακής έκδοσης της εφημερίδας ‘Καθημερινή’ [19/05/2010] και ένα του Κώστα Κωνσταντίνου της στήλης ‘Κατά Βαρβάρων’ της εφημερίδας ‘Πολίτης’ [21/05/2010]. Ο σκοπός της αποδελτίωσης των δύο αυτών κειμένων είναι να είναι προσβάσιμα, ούτως ώστε να μπορεί να τα διαβάσει ο καθένας και να  αντιληφθεί το εύρος του ψυχολογικού πολέμου που υφίστανται καθημερινά οι -συλλογικά πάσχοντες από το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης” ['Σημερινή' 30/05/2010]- Κύπριοι.

Τα δύο αυτά ύπουλα κείμενα αποτελούν ύμνους έμμεσης νομιμοποίησης του ψευδοκράτους ως «πατρίδας των Τουρκοκυπρίων», αλλά και των συμβόλων του. Τέτοια ηθική νομιμοποίηση ούτε ο Ραούφ Ντενκτάς δεν θα περίμενε! Ο Νίκος Στέλγιας τιτλοφορεί το κείμενο του «η αποξένωση των Τουρκοκυπρίων από την πατρίδα τους», όπου «πατρίδα των Τουρκοκυπρίων» ορίζεται ουσιαστικά το μη-αναγνωρισμένο, κατοχικό έκτρωμα της “ΤΔΒΚ”! Καμία διευκρίνιση πως αυτή η «πατρίδα» δεν είναι «των Τουρκοκυπρίων», αλλά των Τούρκων εποίκων και των φαντάρων και των αξιωματικών του κατοχικού στρατού! Όχι μόνο δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αναφορά στην εθνοκτόνα, τουρκική κατοχή, αλλά ο Νίκος Στέλγιας υιοθετεί έμπρακτα το επίσημο, ντενκτασικό ιστορικό αφήγημα:

Οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι της Κύπρου δεν ένιωσαν ποτέ δικό τους κράτος την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Δημοκρατία έτσι όπως εγκαθιδρύθηκε μέσα από τις συνθήκες του 1960 δεν εξασφάλισε ποτέ βάση νομιμοποίησης στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Υπό το φως αυτής της πραγματικότητας, η αποσκίρτηση των Τουρκοκυπρίων από το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας ήταν δεδομένη και αναμενόμενη. [...] Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, από τη σκοπιά των Τουρκοκυπρίων, η «ΤΔΒΚ» αποτελεί τη φυσική συνέχεια ή καλύτερα μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας: Δύο καθεστώτα τα οποία απέτυχαν να εξασφαλίσουν πρόοδο και ευμάρεια για τους Τουρκοκύπριους. ‘Καθημερινή Κύπρου’ [19/05/2010]

Η προσέγγιση του Νίκου Στέλγια, αλλά και του Κώστα Κωνσταντίνου όπως θα δούμε, έρχεται σε σύγκρουση όχι μόνο με την “εθνοκεντρική” προσέγγιση των Ελληνοκυπρίων, αλλά και με την ίδια την “κυπροκεντρική” προσέγγιση του ΑΚΕΛ και των πέριξ αυτού, που τόσα χρόνια καλούσαν τους Ελληνοκύπριους να απαρνηθούν την ελληνική εθνική τους ταυτότητα για χάρη μιας «κοινής πατρίδας» με τους Τουρκοκύπριους, στα πλαίσια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αποτέλεσμα, βέβαια, προσεγγίσεων όπως του Νίκου Στέλγια, είναι η ηθική απονομιμοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας (πάγια πολιτική της Τουρκίας), όπως προέκυψε μετά το Ψήφισμα 186 του 1964 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

“Ξεπεράσαμε” λοιπόν τον “προοδευτικό” Ταλάτ και ουσιαστικά βλέπουμε τώρα να νομιμοποιούνται τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα του τουρκικού στρατού και του τουρκικού βαθέως κράτους, αφού μέχρι και ελληνοκυπριακά ΜΜΕ υιοθετούν την ιστορική άποψη που παραδοσιακά εκφράζουν οι Τούρκοι στρατηγοί, πατέρας και υιός Ντενκτάς, ο Έρογλου και οι Γκρίζοι Λύκοι! Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η ‘Καθημερινή’ της Κύπρου αναβαθμίζει το ψευδοκράτος. Όπως αποκαλύψαμε πριν ένα χρόνο, η εφημερίδα, σε άρθρο της δημοσιογράφου Ευρυδίκης Μπερσή, παρουσίαζε την νήσο Κύπρο μοιρασμένη στα δύο, αφήνοντας εμμέσως να νοηθεί πως στην Κύπρο υπάρχουν δύο κράτη ['Εμπροσθοφύλακας' 18/06/2009].

Στο δικό του κείμενο, ο Κώστας Κωνσταντίνου, αντί να επικρίνει τον Στέφαν Φουλέ, και κατ’ επέκταση την Ε.Ε. που κλείνει τα μάτια μπροστά στο έκτρωμα της κατοχικής σημαίας στον Πενταδάκτυλο, ειρωνεύεται την Κύπρια Ευρωβουλευτή Αντιγόνη Παπαδοπούλου που το έκανε θέμα στην Ευρωβουλή! Δεν ενοχλεί, λοιπόν, τον Κώστα Κωνσταντίνου το οικολογικό και πολιτισμικό έγκλημα του τουρκικού στρατού, δεν τον ενοχλεί η προσβολή στα θύματα της εισβολής, στους πρόσφυγες και στους συγγενείς νεκρών και αγνοουμένων, δεν τον ενοχλεί καν το ρατσιστικό σύνθημα «Τι ευτυχία να είσαι Τούρκος» που αναγράφεται κάτω από τις κατοχικές σημαίες, αλλά τον ενοχλεί πράξη της Αντιγόνης Παπαδοπούλου! Δεν μας λέει βέβαια πότε και που ο ίδιος έκανε θέμα, ή διαμαρτυρήθηκε κατά της αφαίρεσης της κατοχικής σημαίας.

Η σοβαρότητα, βέβαια, του Κώστα Κωνσταντίνου φαίνεται και από το απροσμέτρητο “βάθος” των πολιτικών του αναλύσεων, όπου σε μια έξαρση γελοιότητας έφτασε στο σημείο να αποκαλεί την αντιχουντική, σοσιαλιστική ΕΔΕΚ και το κεντρώο ΔΗΚΟ ως… την «πραγματική ακροδεξιά του τόπου» ['Πολίτης' 28/05/2010 σελ. 13], αποκρύπτωντας βέβαια (ή μαλλον συνδράμοντας με τα κείμενά του) το γεγονός πως το ΑΚΕΛ αποδείχτηκε, στις πράξεις, χειρότερο και από την επίσημη Ακροδεξιά της Κύπρου ['Εμπροσθοφύλακας' 16/05/2010]!

Το πασίγνωστο σατιρικό, αντικατοχικό ιστολόγιο ‘Χριστόφιας-Watch’, που έπεσε θύμα χουντικού τύπου φίμωσης από το καθεστώς Χριστόφια, “χάρισε” στον Κώστα Κωνσταντίνου (ο οποίος καθημερινά υβρίζει όσους αγωνίζονται κατά της κατοχής) το παρατσούκλι «Κωστακόμπλεξ», και αποκάλυψε τα περίεργα κολλήματα και τις εμμονές του με τον Βάσο Λυσσαρίδη. Το ιστολόγιο αναρωτιέται για τις περίεργες “ευαισθησίες” του Κώστα Κωνσταντίνου, ο οποίος διαμαρτύρεται μεν για την φρουρά του Βάσου Λυσσαρίδη ο οποίος, κατ’ αυτόν, είναι ένας εκ των «διαβόητων πλέον πολιτικών της λεγόμενης Γενιάς του ‘60, της παρέας εκείνης η οποία κυβέρνησε για πέντε σχεδόν δεκαετίες τον τόπο, τα έκανε σκατά (και συγχωρέστε μας) όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά και σε όλους τους άλλους τομείς και η οποία επιμένει να μας ζητάει και τα ρέστα από πάνω!» ['Πολίτης' 27/05/2010 σελ. 13], αλλά περιέργως δεν έχει κανένα πρόβλημα με την φρουρά του Γλαύκου Κληρίδη, ο οποίος ανήκει επίσης στην «παρέα της γενιάς του ‘60». Μήπως διότι ο Γλαύκος Κληρίδης ποτέ δεν είπε όχι στα σχέδια των ξένων για διζωνικό απαρτχάιντ;

Γιατί λοιπόν ο Κώστας Κωνσταντίνου βγάζει τόσο μίσος κατά του Βάσου Λυσσαρίδη που αντιστάθηκε στην ΕΟΚΑ-Β’, αλλά δεν αγγίζει ποτέ τον Γλαύκο Κληρίδη που την στέγασε; Γιατί επιτίθεται με τόση μανία και κακόγουστο χιούμορ κατά της Αντιγόνης Παπαδοπούλου, αλλά όχι κατά της κατοχικής σημαίας-έμβλημα που μας επέβαλε ο Ραούφ Ντενκτάς;

Πάντως, σύμφωνα με το ‘Χριστόφιας-Watch’, ο “Κωστακόμπλεξ” δεν είναι καθόλου αφελής, και  «ενεργεί προφανέστατα με στόχο την πολιτική αποκαθήλωση του Βάσου Λυσσαρίδη, που παραμένει το μεγάλο εμπόδιο για την επιβολή μιας διχοτομικής και άδικης λύσης». Επίσης, πάει ένα βήμα παραπέρα και τον ρωτάει:

Ε Κωστακόμπλεξ, θα σου κάνω μια ερώτηση. Γνωρίζεις ποιος “δημοσιογράφος” λίγο καιρό πριν το δημοψήφισμα, πήγε σε γνωστό εκδότη της Λευκωσίας, κατηγορώντας όλους του τους συναδέλφους ως “πουλημένους στους αμερικάνους”, για να υιοθετήσει λίγες μέρες μετά, όλα όσα έλεγαν οι συναδέλφοι του και να γίνει τελικά ο πιο φανατικός όλων; ['Χριστόφιας-Watch' 27/05/2010]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Καθημερινή Κύπρου’
«Η αποξένωση των Τουρκοκυπρίων από την πατρίδα τους»
19 Μαΐου 2010
Νίκος Στέλγιας

«Σε λίγες εβδομάδες τερματίζεται μία περίοδος στη ζωή μου. Με την αποφοίτησή μου από το λύκειο, ξεκινά μία νέα περίοδος μακριά από την πατρίδα μου. Φεύγω για την Αγγλία. Η πατρίδα μου είναι πολύ μικρή για τα όνειρά μου. Δεν αναφέρομαι στη γεωγραφία αλλά στην ουτοπία και στην κοινωνική ευμάρεια. Η “ΤΔΒΚ” δεν προσφέρει και τα δύο. Και στο νότο είμαι ο εχθρός. Φεύγω για κάτι καλύτερο».

Η παραπάνω τοποθέτηση ανήκει στη δεκαεπτάχρονη Σεμπνέμ από την Αμμόχωστο. Μόλις στα 17 της χρόνια ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει την πατρίδα της με ένα πικρό αίσθημα απογοήτευσης, το οποίο διακατέχει τη στάση και τις απόψεις της.

Η περίπτωση της Σεμπνέμ σηματοδοτεί το σημείο στο οποίο έφτασαν σήμερα οι νέοι της τουρκοκυπριακής κονότητας. Η κοινωνική αποξένωση και η αναζήτηση για ένα πιο σύγχρονο, ποιοτικό, δημιουργικό κοινωνικό περιβάλλον τούς ξεριζώνουν από τον πατρίδα τους. Μία σημαντική μερίδα των Τουρκοκυπρίων εκφράζει τον προβληματισμό της για αυτήν την πραγματικότητα με την κλισέ πλέον τοποθέτηση «στη γη μας γίναμε μειονότητα».

Πίσω από τον συγκεκριμένο προβληματισμό κρύβεται μία σημαντική διάσταση του Κυπριακού, η οποία δυστυχώς δεν βρίσκει ανταπόκριση στις σύγχρονες αναλύσεις και τοποθετήσεις: Η απονομιμοποίηση όλων των πολιτικών δομών που ακολούθησαν την αποικιοκρατική διοίκηση στην Κύπρο.

Οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι της Κύπρου δεν ένιωσαν ποτέ δικό τους κράτος την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Δημοκρατία έτσι όπως εγκαθιδρύθηκε μέσα από τις συνθήκες του 1960 δεν εξασφάλισε ποτέ βάση νομιμοποίησης στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Υπό το φως αυτής της πραγματικότητας, η αποσκίρτηση των Τουρκοκυπρίων από το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας ήταν δεδομένη και αναμενόμενη. Όμως, στην πορεία, οι «δομές» που δημιουργήθηκαν πρώτα στα γκέτο και στη συνέχεια στα πλαίσια του μη αναγνωρισμένου «ομόσπονδου κρατιδίου» είχαν παράλληλη μοίρα με αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και στις δυο περιπτώσεις οι πολιτικές δομές απέτυχαν να εξασφαλίσουν ευμάρεια και πρόοδο για το σύνολο της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Και συνεπώς απέτυχαν να εξασφαλίσουν κοινωνική βάση νομιμοποίησης. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, από τη σκοπιά των Τουρκοκυπρίων, η «ΤΔΒΚ» αποτελεί τη φυσική συνέχεια ή καλύτερα μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας: Δύο καθεστώτα τα οποία απέτυχαν να εξασφαλίσουν πρόοδο και ευμάρεια για τους Τουρκοκύπριους.

Η Σεμπνέμ ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα της σε μια περίοδο που ο Ντερβίς Έρογλου έρχεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να διεκδικήσει, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει, τη «διεθνή κατοχύρωση», δηλαδή τη νομιμοποίηση σε διεθνές επίπεδο, της «κυριαρχίας» και των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων.  Το γεγονός ότι ο κ. Έρογλου αποφεύγει να επικεντρωθεί στην «εσωτερική νομιμοποίηση» και επιμένει στην «εξωτερική» είναι ο βασικός λόγος ο οποίος οδηγεί τη Σεμπνέμ στην ξενιτιά. Την ίδια στιγμή, αποτελεί μια από τις σημαντικές πτυχές του Κυπριακού.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Πολίτης’
«Ευρώπη. Από τον φάλαγγα στην Αντιγόνη»
21 Μαΐου 2010, σελ. 13
Κώστας Κωνσταντίνου, στήλη ‘Κατά Βαρβάρων’

*«Αποκαρδιωτική» χαρακτήρισε η (ξενιτεμένη πια) αγαπημένη της Στήλης, ευρωβουλευτής Αντιγόνη Παπαδοπούλου την απάντηση του αρμόδιου για τη Διεύρυνση επιτρόπου της ΕΕ Στέφαν Φούλε, σε ερώτηση που του απέστειλε αναφορικά με τη σημαία-έκτρωμα στον Πενταδάκτυλο. Αυτό το τέρας που αναβοσβήνει κιόλας τη νύχτα, πρώτα κομμάτι κομμάτι και μετά όλο μαζί, φαντεζί. Σαν λούνα παρκ Β΄ διαλογής.

*Παρενθετικά: Α, ρε, κι εμείς τρώμε τα νιάτα μας… Αυτό είναι δουλειά! Να γράφεις ερωτήσεις για ό,τι σου κατέβει και να σου δίνουν ένα κάρο ευρώ, χώρια τα τζάμπα ταξίδια στις Βρυξέλλες με τα αχνιστά μύδια, τα φουά γκρα, τις σοκολάτες (αυτή την εποχή βγάζει και η Godiva τις φρέσκες φράουλες με επικάλυψη λευκής σοκολάτας…) και τα όλα υπόλοιπα.

*Κοιτάξτε να δείτε, εμείς δεν ξέρουμε ποιος το σκέφτηκε πριν από τόσες δεκαετίες αυτό το Ευρωκοινοβούλιο πράγμα, αλλά, το μόνο βέβαιο είναι πως είχε είτε ελληνικές, είτε κυπριακές ρίζες. Για αυτό, είμαστε 1000% σίγουροι. Θα το ψάξουμε.

*Αυτό είναι δουλειά. Όχι να γράφεις στήλες και να έχεις τον κάθε καραγκιόζη (θεωρητικά μιλάμε) να σε τρέχει στα δικαστήρια. Ε, λοιπόν, το 2014 θα υποβάλουμε υποψηφιότητα! Πριν αρχίσουν να παίρνουν πρέφα οι Κυπραίοι περί… ποίου κελεπουρίου πρόκειται (από το τουρκικό «Kelepir» = ευκαιρία) και αρχίσει να έχει ζήτηση ο κλάδος. Και πού ξέρετε; Μπορεί να μας κάτσει. ‘Αμα σας λέγαμε προ δεκαετίας να φανταστείτε την Αντιγόνη στο Ευρωκοινοβούλιο θα μπορούσατε; Ούτε εμείς.

*Κλείνει η παρένθεση. Το ενδιαφέρον, όμως, με την ερώτηση της Αντιγονάρας είναι πως αυτή η ιστορία ετέθη στη βάση μίας εξαιρετικά πρωτότυπης (ας την πούμε) προσέγγισης. Σου λέει, τι θα τους πούμε για τη σημαία στον Πενταδάκτυλο; Ότι δεν μας αρέσει διότι είναι τούρκικη; Δεν είναι έξυπνο. Και δεν είναι καν τέτοια. Είναι… ιμιτασιόν της τούρκικης σημαίας, χώρια που χεστήκανε κιόλας στις Βρυξέλλες (αυτό, μετά συγχωρήσεως, πάντοτε).

*Να τους πούμε π.χ. ότι είναι κακόγουστη; Πρώτον, δεν είναι στραβοί, τη βλέπουν άμα έρχονται και, δεύτερον, ειδικά αυτό το κεφάλαιο της αισθητικής, δεν θα θέλαμε να το ανοίξουμε ως χώρα. Δεν μας παίρνει, πώς να το κάνουμε; Ούτε εδώ (κοιτάξτε γύρω σας όπου, μα όπου κι αν βρίσκεστε), ούτε βέβαια με την Αντιγόνη και τα ταγέρ της με θέμα: «Λατέρνα - Κομμάτι της Ιστορίας μας». Για να μην πάμε στις κομμώσεις τής Ανδρούλας και του Κούλη…!

*Οπότε, πώς να το θέσουμε; Τους το θέσαμε… περιβαλλοντικά! Αυτή η σημαία, καταγγείλαμε στην ΕΕ με κάθε σοβαρότητα, είναι οικολογικώς απαράδεκτη. Μάλιστα, η Αντιγονάρα έστειλε και ειδική επιστολή (αυτό τώρα, οικολογικώς, δεν είναι ασυγχώρητη σπατάλη χάρτου;) στον επίτροπο Περιβάλλοντος της ΕΕ, κ. Πότοσνικ, ζητώντας, «την ανάληψη δράσης προς αποκατάσταση των περιβαλλοντικών αξιών στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου και τον εξαναγκασμό της Τουρκίας να σεβαστεί τις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ σε όλα τα επίπεδα».

*Σας ρωτάμε, λοιπόν: Δεν είναι (η) τέλεια δουλειά; Η δουλειά του ευρωβουλευτή εννοούμε, όχι του επιτρόπου, έτσι; Αυτή είναι (η) κωλο-δουλειά. Διότι, ναι μεν βγάζουν πολύ περισσότερα οι επίτροποι όμως, από μια Αντιγόνη (σύμφωνοι, Αντιγόνη είναι μόνο μία αλλά κάτι ανάλογο θα υπάρχει κι αλλού - σαφώς υποδεέστερο), από μια Αντιγόνη λοιπόν να τους στέλνει η κάθε χώρα (και κατ΄ αναλογία κάποιες θα στέλνουν περισσότερες / - ρους), όσα και να βγάλουν στην πενταετία οι επίτροποι, τι να τα κάνουν; Στο ψυχίατρο θα τα φάνε. Δουλειά είναι αυτή;

*Ξέρετε ποια θα ήταν η τέλεια εκδίκηση για το απάνθρωπο βασανιστήριο στο οποίο τους υποβάλλουμε από τότε που έκαναν το λάθος να μας δεχθούν στην Ευρώπη, πότε με τους Ματσάκηδες (τι να γίνεται αυτή η ψυχή;) και πότε με τις Αντιγόνες; Να της απαντούσε λ.χ. ο επίτροπος Περιβάλλοντος ότι, ναι, έχει απόλυτο δίκαιο.

*Να της έγραφε πως το μπαϊράκι που αναβοσβήνει είναι περιβαλλοντικό ανοσιούργημα, όμως, για να μην δοθεί η εντύπωση πως ο Βορράς είναι οντότητα, η Κομισιόν πρέπει να ανοίξει το φάκελο «Περιβάλλον» για ολόκληρη την Κύπρο.

*Και συνεπώς, να της έλεγε πως θα εξετάσει πόσο και σε ποια πράγματα έχουμε (και ΔΕΝ έχουμε) εφαρμόσει τις οδηγίες της ΕΕ για το περιβάλλον, τις «Περιβαλλοντικές Αξίες» που λέει και η ευρωβουλευτής μας: Από τις ανανεώσιμες πηγές, την απεξάρτηση από το πετρέλαιο, τα απόβλητα και αμέτρητα άλλα (σοβαρά) περιβαλλοντικά θέματα, στα οποία τους γράφουμε κανονικά (που θα έλεγε και ο Αγριεπίσκοπος Β΄).

*Εκεί θα θέλαμε να δούμε τι θα κάναμε. Για καλή μας τύχη, όμως, εκείνοι έμαθαν να μας γράφουν ακόμη περισσότερο από όσο τους γράφουμε εμείς. Ευτυχώς. Για όλους μας!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Marinoskleanthous.blogspot.com’
«Κατά Βαρβάρων»
21 Μαΐου 2010
Μαρίνος Κλεάνθους

Με μπόλικη διάθεση ειρωνίας ο δημοσιογράφος της στήλης “Κατά Βαρβάρων” του Πολίτη, τα έβαλε σήμερα με την Ευρωβουλευτίνα Αντιγόνη Παπαδοπούλου. Το “λάθος” της Αντιγόνης ήταν που έθεσε ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου το θέμα της παράνομης σημαίας του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο. “Αυτή είναι δουλειά! Να γράφεις ερωτήσεις για ό,τι σου κατεβεί!” σχολιάζει ο Κ.Κωνσταντίνου σε μια προσπάθεια να μας πείσει (;) πως στον τόπο μας δεν είναι πια της μόδας να ασχολείται κάποιος με την κατοχή.

Η θεωρία του δημοσιογράφου μου θυμίζει τον Σαλονικιό ήρωα , έναν από τους Δέκα Μικρούς Μήτσους του Λαζόπουλου. Πίνοντας φραπέ σε μια βεράντα με θέα τον Πενταδάκτυλο, ο… “χαλλλλαρός” Σαλονικιός θα μπορούσε να πει: “Ωχ αδελφέ! Είναι πράγματα αυτά; Είναι ανάγκη να μας θυμίζει η Αντιγόνη πως έχουμε ακόμα κατοχή σ’ αυτό τον τόπο;! Μια χαρά την ησυχία μας έχουμε!.

Για να λέμε όμως και της Αντιγόνης το δίκιο, μακάρι όλοι οι πολιτικοί και βουλευτές μας να δούλευαν με τους ίδιους ρυθμούς και την ίδια εργατικότητα που έχει η κύπρια ευρωβουλευτίνα. Η Αντιγόνη, μετά την εκλογή της το 2001 παράτησε μια αξιοζήλευτη επαγγελματική καριέρα και αφοσιώθηκε πλήρως στην πολιτική: δημιούργησε ένα αξιοζήλευτο δίκτυο με ευρωβουλευτές και παράγοντες, παρακολουθεί και ενημερώνεται ανελλιπώς για κάθε εκδήλωση, σεμινάριο και διάλεξη αφορά την Κύπρο, απαντά σε όλα τα emails και τα τηλεφωνήματα των πολιτών (κάτι που σε μη προεκλογική περίοδο δεν είναι δεδομένο) ενώ το πολιτικό της γραφείο σε Κύπρο και Βρυξέλλες είναι υπόδειγμα οργάνωσης και δράσης.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα “ωχαδελφικά” και τα “δεν βαριέσαι” και ας συνέλθουμε.

Αν και είναι -πια- ντε μοντέ, θα πρέπει να θυμούμαστε που και που πως όσο αναβοσβήνει η ψευτοσημαία στον Πενταδάκτυλο, τόσο και πιο πολύ θα πρέπει να πεισμώνουμε να απαλλαγούμε από την κατοχή…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Σημερινή’
«Τουρκία, ο “καλός γείτονας”»
23 Μαΐου 2010
Αντιγόνη Παπαδοπούλου (Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ)

Ο Τούρκος πρωθυπουργός πραγματοποίησε μια «επαναστατική επίσκεψη» σύμφωνα με κύκλους της ΕΕ, στις 14-15 Μαΐου στην Ελλάδα, η οποία σύμφωνα με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, θα ενισχύσει τη συνεργασία των δύο χωρών κι αφετέρου θα βοηθήσει ώστε να ξεπεραστούν «ψυχολογικά εμπόδια που χωρίζουν διαχρονικά τις δύο χώρες».

Η ελλαδική πλευρά ανέφερε πως στόχος της επίσκεψης είναι η ενίσχυση της συνεργασίας των δύο χωρών, τονίζοντας ωστόσο την ανάγκη να αλλάξει η τουρκική πρακτική δημιουργίας έντασης στο Αιγαίο, με τις συχνές παραβιάσεις του ελλαδικού εναέριου χώρου, από τουρκικά μαχητικά.
Οι επαφές ολοκληρώθηκαν με τη συμφωνία για διακρατική συνεργασία σε θέματα χαμηλής πολιτικής (τουρισμός, ενέργεια, πολιτισμός) και με τη δημιουργία ενός Συμβουλίου Υπουργών από τις δύο χώρες, που θα συνέρχεται ετήσια για να αξιολογεί την πρόοδο στη διακρατική συμφωνία. Ο κ. Ερντογάν δεν δίστασε κατά την επίσκεψή του να δώσει μαθήματα δεοντολογίας στα ΜΜΕ, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων από δημοσιογράφους.

Αξιολογώντας την επίσκεψη, θεωρώ πως η τουρκική επικοινωνιακή στρατηγική πέτυχε πολλούς επικοινωνιακούς στόχους:
Πρώτο: Έστειλε κατ’ αρχήν το μήνυμα πως η Τουρκία, παρακάμπτοντας «τα ψυχολογικά εμπόδια» που παρεμποδίζουν, τάχα, την περαιτέρω σύσφιγξη σχέσεων των δύο λαών, υπερβαίνει μεγαλόκαρδα τις διαφορές και συμπάσχει με την Ελλάδα, τώρα που η τελευταία αντιμετωπίζει μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Αυτό ενισχύει την τουρκική επιχειρηματολογία πως, δηλαδή, η Τουρκία διατηρεί άριστες σχέσεις γειτονίας στη γεωστρατηγική της περιοχή.

Δεύτερο: Η Τουρκία έριξε στα μαλακά τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, από τουρκικά πολεμικά, τις διαρκείς απειλές και αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο και στη Θράκη, αλλά και τις αδιάλλακτες θέσεις της στο Κυπριακό, στέλνοντας το μήνυμα του «ειρηνοποιού» της περιοχής και εκφράζοντας τη διακαή, τάχα, επιθυμία για περικοπή των αμυντικών δαπανών που ταλανίζουν τις δύο χώρες. Τέτοιου είδους εξαγγελίες είναι μεν καλοδεχούμενες και επικοινωνιακά καλά στοχευμένες, στην ουσία, όμως, πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα, όπως αυτή εκδηλώνεται διαχρονικά, αφού η Τουρκία σπάνια υλοποιεί δεσμεύσεις που αναλαμβάνει, σε διακρατικές συμφωνίες των δύο χωρών.

Τρίτο: Όσον αφορά ειδικά στο Κυπριακό, είναι ξεκάθαρο πως, ενώ η τουρκική αδιαλλαξία παραμένει δεδομένη, η κατοχική δύναμη εμφανίζεται ξανά ως επιτήδειος τρίτος, πλήρως αποενοχοποιημένη και αποστασιοποιημένη από το «δικοινοτικό διάλογο από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους». Η νέα εποχή στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, ουσιαστικά, περιθωριοποιεί το Κυπριακό και το υποβαθμίζει ως θέμα ήσσονος σημασίας αφού προέχει η οικονομική συνεργασία και η φιλευσπλαχνία του ισχυρού επί του αδυνάτου.

Η μαρτυρική Κύπρος δικαιούται να ανησυχεί για τις εξελίξεις, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το θέμα του απευθείας εμπορίου χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης προς τη δική μας πλευρά και πλειάδα ενεργειών στο Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ), στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιχειρούν ανατροπές, κλείσιμο επίμαχων κεφαλαίων, εξωραϊσμό της κατοχικής Δύναμης και άσκηση περαιτέρω πιέσεων προς το θύμα.

Η Τουρκία μεθοδικά κινείται στον ευρωπαϊκό χώρο. Ενώ δεν έχει κάνει ουδεμία υποχώρηση στο Κυπριακό, κατάφερε να μην είναι ποτέ στη γωνιά, αλλά αντίθετα στριμώχνει Ελλάδα και Κύπρο, υιοθετώντας την επιθετική διπλωματία Νταβούτογλου, εκφράζοντας ενιαίο πολιτικό λόγο και, όταν χρειαστεί, επιδεικνύοντας το οικονομικό της εκτόπισμα αλλά και τη γεωστρατηγική και ενεργειακή της σημασία. Επιδεικνύει μεγαλοψυχία προς άγραν εντυπώσεων, διαλέγοντας την ώρα για τις «επιθέσεις φιλίας» για λόγους τακτικής.

Οι χρονικές συγκυρίες την ευνοούν. Στην Ελλάδα υπάρχει μια πρωτοφανής οικονομική κρίση. Στην Κύπρο, ο Έρογλου ευτύχησε να ξεκινά ένα νέο κύκλο διαπραγματεύσεων έχοντας στο τραπέζι τα λάφυρα που εξασφάλισε ήδη ο Ταλάτ, χωρίς καμία πρόθεση (κι ας μην ξεγελιόμαστε) να εγκαταλείψει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι τρίτοι αισιοδοξούν και πιέζουν για κλείσιμο του Κυπριακού ώς το τέλος του χρόνου, για να μην αποτελεί εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.

Δεν νοιάζονται βέβαια για το περιεχόμενο της λύσης, αφού άλλωστε ελάχιστοι γνωρίζουν το Κυπριακό και ακόμη πιο λίγοι στέκονται σε θέματα αρχών. Το ζητούμενο είναι να προβληματιστούμε πώς πολιτευόμαστε κάτω από αυτά τα δεδομένα. Πώς επιτυγχάνουμε τη μέγιστη ενότητα που είναι άκρως αναγκαία. Πώς αφήνουμε κατά μέρος όσα μας χωρίζουν και εργαζόμαστε συλλογικά, μεθοδικά και σύσσωμα για απεγκλωβισμό από τα αδιέξοδα. Ακούμε; Προβληματιζόμαστε; Σχεδιάζουμε ή συνεχίζουμε τον πόλεμο των χαρακωμάτων; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα, που πρέπει να απαντηθεί, κυρίως στο Εθνικό μας Συμβούλιο.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Χριστόφιας-Watch: Παρατηρητήριο για τη Διακυβέρνηση Χριστόφια’
«Βάσος Λυσσαρίδης: ο αιώνιος έφηβος, ο αιώνιος στόχος!»
27 Μαΐου 2010

Στη φωτογραφία, ο Βάσος Λυσσαρίδης, που όταν άλλοι κανάκευαν το φασισμό, αυτός και οι συναγωνιστές του πλήρωναν με το αίμα τους!

Ο Βάσος Λυσσαρίδης υπήρξε διαχρονικά στόχος του φασισμού στην Κύπρο. Τόσο εκείνου του φασισμού, που καπηλεύτηκε τα αγνά ενωτικά οράματα πολλών από εμάς, όσο και του κόκκινου φασισμού, του χειρότερου είδους φασισμού, ο οποίος δε διαπνέεται από κανένα μα κανένα όραμα.

Κι αν ο Βάσος Λυσσαρίδης γλίτωσε από τα πυρά του φασισμού το 1974, δε γλίτωσε από τα “πυρά” του ακελικού ψυθιρισμού τις επόμενες δεκαετίες. Γι’ αυτούς, τους γνωστούς γλυκοκεραστές του πραξικοπήματος, αυτούς τους χυδαίους πολιτικάντηδες που κεφαλαιοποίησαν την καταδίκη του πραξικοπήματος (ενώ το 1974 συνέπλεαν με το φασισμό, την επιβολή της τουρκικής απαίτησης για διζωνική και τους “Προέδρους” “καλούς καραβοκύρηδες”), ο στόχος ήταν πάντοτε ο Βάσος Λυσσσαρίδης. Έτσι σε χωριά, σε καφενεία, σε πλατείες, σε σπίτια, κυκλοφορούσαν συνεχώς και αναπαράγονταν συκοφαντίες ότι “ο Λυσσαρίδης είναι πράκτορας της CIA”, “ο Λυσσαρίδης θέλει να πέψει τα κοπελλούθκια σας στον πόλεμον να σκοτωθούν γιατί ο ίδιος εν έσιει κοπελλούθκια” και άλλα πολλά.

Ποτέ δε μισήθηκε από την ακελική ηγεσία, πολιτικός, περισσότερο από το Βάσο Λυσσαρίδη.

Σήμερα, ακόμη και απόμαχος πολιτικός, στα 90 του χρόνια, ο Γιατρός τρομάζει το καθεστώς και τους παρακρατικούς δημοσιογράφους του.Έτσι, αναπαράγοντας το Δρουσιώτη, ο γνωστός Κ. Κωνσταντίνου (άλλως Κωστακόμπλεξ), που συνδυάζει τη χυδαιότητα και τη βλακεία με τον κομπλεξισμό, σε ένα από τα πιο εμετικά άρθρα των τελευταίων χρόνων (που συναγωνίζεται μόνο άρθρα του ιδίου ή του “Κοριού”), έχει εξαπολύσει μία επίθεση επιπέδου καφενείου, που θυμίζει ακελικό ψυθιρισμό της δεκαετίας του 1980, εναντίον του μεγάλου και αγέραστου Ηγέτη του Κυπριακού Ελληνισμού.

Μετά από 50 χρόνια που ο Βάσος Λυσσαρίδης έχει φρουρά (όπως όλοι οι πολιτικοί-άλλωστε υπήρξε και απόπειρα δολοφονίας εναντίον του) και κυβερνητική κατοικία (που του δόθηκε δίπλα από το Προεδρικό από το 1960 λόγω του ότι υπήρξε αμισθί Γιατρός του Προέδρου Μακάριου και του Σπύρου Κυπριανού) για 30 σχεδόν χρόνια, ο Κ.Κωνσταντίνου θυμήθηκε ότι ο Λυσσαρίδης που “κατάστρεψε τον τόπο με την υπόλοιπη γενιά του 60″, “έχει δωρεάν σπίτι και φρουρά”!

Βεβαίως ο Κωστακόμπλεξ δεν είναι αφελής. Ενεργεί προφανέστατα με στόχο την πολιτική αποκαθήλωση του Βάσου Λυσσαρίδη, που παραμένει το μεγάλο εμπόδιο για την επιβολή μιας διχοτομικής και άδικης λύσης.

Η φρουρά του Γ.Κληρίδη φυσικά δεν ενοχλεί τον ΚΚΚ (ο Γ.Κληρίδης δεν είναι εμπόδιο στη συνθηκολόγηση όπως ο Γιατρός). Ούτε αναφέρει ότι 30 χρόνια Γιατρός του Προέδρου ο Β. Λυσσαρίδης δεν πήρε τίποτα. Και “κατάστρεψε τον τόπο” ο Λυσσαρίδης, κατά τον κ. Κώστα Κωνσταντίνου (βλέπετε δεν ήταν ο Γιατρός η Αντίσταση στην τουρκανταρσία,στο πραξικόπημα, στο φασισμό και στην εισβολή και δεν ήταν ο Γιατρός που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο της ομοσπονδίας και των “συνομιλιών”).

Ευτυχώς βεβαίως που “την Κύπρο που κατάστρεψε ο Λυσσαρίδης” θα την σώσει ο Κωστακόμπλεξ, ο Μαγάριος Δρουσιώτης, ο Ερντογάν, ο Χριστόφιας και η εφημερίδα “ΠΟΛΙΤΗΣ”!

Αναξαγόρας για το christofias-watch

Υ.Γ. Ε Κωστακόμπλεξ, θα σου κάνω μια ερώτηση. Γνωρίζεις ποιος “δημοσιογράφος” λίγο καιρό πριν το δημοψήφισμα, πήγε σε γνωστό εκδότη της Λευκωσίας, κατηγορώντας όλους του τους συναδέλφους ως “πουλημένους στους αμερικάνους”, για να υιοθετήσει λίγες μέρες μετά, όλα όσα έλεγαν οι συναδέλφοι του και να γίνει τελικά ο πιο φανατικός όλων;

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Σημερινή’
«Πώς το έγκλημα της τουρκικής κατοχής έγινε δικοινοτική διαφορά;»
30 Μαΐου 2010
Σάββας Ιακωβίδης, στήλη ‘Αντιστάσεις’

Οι Έλληνες Κύπριοι που ζουν και δημιουργούν στην αλλοδαπή είναι και νιώθουν περισσότερο Έλληνες από εμάς. Το σύνδρομο του νόστου και η αγάπη για την πατρίδα είναι πολύ πιο έντονα, γι’ αυτό και νιώθουν και αντιδρούν πολύ πιο γνήσια για όσα η ιδιαίτερη πατρίδα τους υπομένει, εξαιτίας της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Οι αναγνώστες της στήλης ενθυμούνται τον εκλεκτό Έλληνα Κύπριο ψυχολόγο δρα Παναγιώτη Κωνσταντά, που διαπρέπει στη Φλώριδα των ΗΠΑ. Προ καιρού μου είχε γράψει για το γνωστό Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Σήμερα επανέρχεται και καταθέτει, με αιχμηρότητα, πιο αναλυτικά τις απόψεις του, όσον αφορά τη νοοτροπία του θύματος, που διακατέχει και ταλανίζει ακόμα τους Κυπρίους:

«Όπως σας είχα υποσχεθεί, κάποια στιγμή πρέπει να εξηγήσουμε στους αναγνώστες της στήλης και όχι μόνο: Πώς θα βοηθήσουμε η κυπριακή κοινωνία να μπορέσει κάποτε να ξεπεράσει το Σύνδρομο της Στοκχόλµης, ή αλλιώς τη νοοτροπία του θύματος, που διακατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό του κυπριακού Ελληνισμού. Τώρα, αν κάποιοι βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της άρνησης, ας στρέψουν απλώς το κεφάλι βόρεια, προς Πενταδάκτυλο πλευρά, και θα δουν µια τεράστια λευκή και χρησιµοποιηµένη σερβιέτα γυναικείας υγιεινής, που θα τους υπενθυμίσει ότι πράγματι είναι θύματα.

Αν είναι νύκτα, και βλέπουν το έµβληµα της ντροπής φωτισμένο, ας σκεφτούν ότι το λογαριασμό για το ηλεκτρικό τον πληρώνουν και αυτοί μέσω φορολογίας. Αν ορισμένοι έχουν ακόμα αμφιβολίες, θα πρέπει να τηλεφωνήσουν στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, και να ρωτήσουν να μάθουν πόσα εκατομμύρια από τα δικά τους λεφτά έχει ξοδέψει η Κυβέρνηση τα τελευταία δυο χρόνια για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άλλα επιδόματα για τους ”αδελφούς Τουρκοκυπρίους”. Ναι, αυτούς και τους συγγενείς τους, που σκότωσαν και πέταξαν τους δικούς µας συγγενείς σε πηγάδια.

Αφού πρώτα πάρετε µια βαθιά ανάσα, σκεφτείτε για 20 δευτερόλεπτα τις πιο πάνω εικόνες και απαντήστε ειλικρινά στον εαυτό σας, το απλό ερώτημα: ”Είμαι θύμα ή όχι”;

»Η παραδοχή ότι κάποιος έπεσε θύμα δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι, όμως, η άρνηση και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή είναι η απόκρυψη της πράξης. Την άρνηση, σαν αμυντικό µηχανισµό, την κατανοώ απόλυτα. Είναι ανθρώπινο, κάποτε, να απαρνιόµαστε ορισμένα συμβάντα, για απλούς σκοπούς επιβίωσης. Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει επ’ άπειρον, κάποτε πρέπει ο καθένας και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Έχω, όμως, πολλές δυσκολίες να καταλάβω πώς τα κατάφεραν οι εκάστοτε κυβερνώντες να παραλάβουν ένα, χωρίς καμιά αµφιβολία, έγκλημα εισβολής και κατοχής, και να το μειώσουν σε μιαν απλή δικοινοτική διαφορά. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα, αυτό κι αν είναι άθλος! Του μεγάλου Ηρακλή οι 12 άθλοι φαίνονται παιγνιδάκια κοντά σε αυτό! Όταν κάποιος παραδεχθεί ότι θυµατοποιήθηκε είτε από λάθος προσωπικό είτε από λάθη άλλων, πρέπει αμέσως να σταματήσει το αυτοµαστίγωµα και το δακτυλοδείξιµο. Όταν αυτές οι δυο επικίνδυνες και καταστροφικές συμπεριφορές σταματήσουν απόλυτα, τότε και μόνον τότε δηµιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για την ψυχική αποκατάσταση.

»Αυτές οι δυο λέξεις είναι το κριτήριο για τη µελλοντική πορεία ενός θύματος. Μετά τα συντρίμµια και τον εκτοπισμό, που προκάλεσε η εισβολή, η αντίδραση επανάκτησης για βασικές φυσιολογικές ανάγκες ήταν και είναι εντυπωσιακή. Δεν είμαι σίγουρος ότι έγινε ανάλογα καλή αποκατάσταση στον ψυχικό τοµέα. Βλέποντας τα αποτελέσματα στη συμπεριφορά των νεότερων γενεών, πιστεύω ότι έγινε τεράστια προσπάθεια αποπλάνησης από πραγματικά γεγονότα, είτε αυτό ήταν αποτέλεσμα υπερπροστατευτικότητας είτε ήταν αποτέλεσμα συστρατευµένων μεθοδεύσεων αποπροσανατολισμού.

Δηλαδή, µε λίγα λόγια, το θύμα διατηρείται στη θέση του θύματος, χωρίς ποτέ να του δίνεται η ευκαιρία ψυχικής αποκατάστασης. Δεν μπορεί να αναπτύξει αμυντικούς µηχανισµούς και εφόδια χρήσιμα για µια δυνατή προσωπικότητα, που θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε δυσκολίες. Είναι πάντοτε εκτεθειμένο σε πολλούς κινδύνους. Αποκτά την ταυτότητα του θύματος, μένει βασικά µουδιασµένο από ντροπή, ενοχές και φόβο, και µε την αποσπασματική συμπεριφορά του αναπαράγει θύματα.

»Πιστεύω ότι σαν κοινωνία υπό ηµικατοχή είχαμε και έχουμε χρέος να επενδύσουμε στις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να αποκαταστήσουν την ψυχική τους δύναμη και να απελευθερωθούν από τη νοοτροπία θύματος. Έτσι μόνο μπορούν να γίνουν και πιο διεκδικητικοί για την απελευθέρωση το τόπου µας. Αυτό μπορεί μόνο να γίνει µε προγραµµατισµό, µε υποδομή και µε όραμα. Δεν προχωρούμε µε κούφια λόγια, συνθηματολογίες, υποσχέσεις, που ποτέ δεν τηρούνται, ούτε µε αλλοπρόσαλλα µηνύµατα ούτε µε εγωιστικές συμπεριφορές ούτε µε προσωπολατρίες ούτε µε κοµµατολατρίες.

Έργα, όχι λόγια. Βλέπω όλους τους πολιτικάντηδες και λοιπούς να βγαίνουν στα κανάλια, και να αναρωτιούνται τι έπαθαν όλοι αυτοί οι αλήτες, οι χούλιγκανς και θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα. Αναρωτήθηκε κανείς, αν αυτοί οι αλήτες είναι, ίσως, θυµωµένοι, επειδή η κοινωνία που τους μεγάλωσε απέτυχε να τους προσφέρει πνευματική τροφή και όραμα για το μέλλον; Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτοί που δημιουργούν τις φασαρίες είναι σεσηµασµένοι μαστούρηδες, άρα πάλι πνευματικά άρρωστοι, νέοι χωρίς όραμα για το μέλλον.

»Όλοι θέλουμε να τους συλλάβουν και να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά. Σιγά, ρε μάγκες, και πού θα τους βάλετε; Στις Κεντρικές Φυλακές, που δεν έχουν χώρο πλέον ούτε για τους πραγματικούς κακούργους; Μονάδες καταστολής βίας, τεθωρακισμένα και λοιπές τιμωρίες απλώς ανακυκλώνουν την παραγωγή θυμάτων. Τα θύματα πάνε στη φυλακή για να πληρώνουν τα άλλα θύματα, που τους φυλάκισαν. Ένας τέλειος φαύλος κύκλος, που οδηγεί στο πουθενά. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις.

Μέτρα καταστολής είναι να σταματήσουν οι κάθε είδους συμφεροντολόγοι και καιροσκόποι να ταΐζουν ψέματα τα παιδιά και τη νεολαία. Μέτρα καταστολής είναι, για παράδειγμα, να κτίζεις βιβλιοθήκες σε κάθε ενορία. Διάβασμα, μόρφωση. Δεν μπορεί να υπάρξει ψυχική αποκατάσταση όταν δάσκαλος, που συνοδεύει παιδιά του δημοτικού στα Φυλακισμένα Μνήματα, τους λέει ότι αυτοί όλοι εδώ κρεμάστηκαν επειδή ήταν κακούργοι, μεθύστακες, που σκότωσαν αθώους Εγγλέζους.

»Αυτοί οι νεαροί που κρεμάστηκαν είναι μεγάλο µέρος της ψυχής αυτού του τόπου και όταν κάποιος τούς προσβάλλει, πληγώνει ανεπανόρθωτα τις ψυχές όλων µας. Ούτε μπορεί κάποιος θείος ή θεία να παραπονιέται ότι κακοί δάσκαλοι πήραν το 9 χρονών ανιψάκι τους στα Φυλακισμένα Μνήµατα για να δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στην προσωπικότητα του µωρού. Η προσωπικότητα του µωρού διαμορφώθηκε στα έξι περίπου πρώτα χρόνια και δεν κινδυνεύει από µια επίσκεψη στο εργαστήρι της ελευθερίας. Κινδυνεύει από ηλίθιους ενήλικες, που του λένε από τη µια ότι είναι πρόσφυγες γιατί τους έδιωξαν οι Τούρκοι, κι από την άλλη του λένε ότι οι Τούρκοι είναι αδελφοί µας. Αλλοπρόσαλλα µηνύµατα.

Είναι καιρός οι µεγαλύτερες γενιές να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν. Αν δεν μπορούν, ας αφήσουν τα παιδιά και τους νέους ήσυχους, ανεπηρέαστους και απελευθερωμένους από τα σύνδρομα των γονιών τους, να αποφασίσουν για το δικό τους μέλλον».

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/6635