Το’χουνε οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες να συγκλονίζουν.
Αίφνης ξεφύτρωσαν παντού συγκλονισμένοι αρχαιοκάπηλοι και ελληνολάτρεις που συγκλονίζονται με τον «Ιππόλυτο» και υμνούν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που θα ξαναδώσει δύο ώρες ζωής στο κατεχόμενο ελληνικό θέατρο της Σαλαμίνας.
Όχι γιατί τους ενδιαφέρει ο Ιππόλυτος. Γραμμένο τον έχουν όπως και τον ελληνικό πολιτισμό.
Την επομένη κιόλας της παράστασης θα θεωρείται και πάλι «εθνικιστική» και «μισαλλόδοξη» κάθε αναφορά στον πολιτισμό των θεμελιωτών του σύγχρονου δυτικού κόσμου.
Άλλωστε το να έχει κανείς ταυτότητα είναι ρατσιστικό.
Προκαλεί τα αισθήματα του σύνοικου στοιχείου. Εμποδίζει την καλλιέργεια «κυπριακής κουλτούρας».
Αυτό που πραγματικά τους ενδιαφέρει είναι η επικοινωνιακή εκστρατεία που βρίσκεται σε έξαρση από την ημέρα «εκλογής» του Ακιντζί στην καρέκλα του Αττιλάρχη και την επανέναρξη των συνομιλιών.
Μετά την πικρία και τις πληγές που τους σέρβιραν στο «Ριάλτο» της Λεμεσού και τη βόλτα στα σοκάκια της Λευκωσίας, «οι δύο ηγέτες» (ούτε λόγος για Πρόεδρο κράτους και κατοχικό ηγέτη) θα παρακολουθήσουν σαν ισότιμοι αρχηγοί κρατών ακόμη μία παράσταση.
Αυτή τη φορά ο αρχηγός διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους μεταβαίνει σαν τουρίστας και προσκεκλημένος σε κατεχόμενο μνημείο του κράτους του για να φιλοξενηθεί από την προσωποποίηση της κατοχής, τον Μουσταφά Ακιντζί.
Για τους αρχαιοκάπηλους δεν έχουν σημασία αυτά.
Σημασία έχει η επαναπροσέγγιση, η περιστασιακή ανάδειξη της πλασματικής συμφιλίωσης θύματος και θύτη, με απώτερο στόχο να χρυσωθεί το χάπι της υποταγής του πρώτου στον δεύτερο και της ικανοποίησης των στόχων που έθεσε προτού κινήσει τους μηχανισμούς για το προμελετημένο έγκλημά του.
Στην κυπριακή τραγωδία δεν υπάρχει ούτε νέμεσις ,ούτε τίσις για την ύβριν των νεοσουλτάνων.
Υπάρχει μονάχα υποχώρηση μπροστά σε αυτό που ο Χορός του ραγιαδισμού όρισε ότι είναι η μοίρα μας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Η θέση των αρχαιοκάπηλων, ότι η παρουσία του ΘΟΚ στο κατεχόμενο θέατρο της Σαλαμίνας ενισχύει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι στάχτη στα μάτια μας.
Η πρωτοβουλία για την παράσταση δεν ανήκει στον ΘΟΚ αλλά στην νεοσυσταθείσα «Τεχνική Επιτροπή για τον Πολιτισμό».
Ενός μη κρατικού, δικοινοτικού οργάνου που συστάθηκε μετά από συμφωνία Αναστασιάδη – Ακιντζί και στο οποίο συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο Πρόδρομος Προδρόμου του ΔΗΣΥ και η Αντρούλλα Βασιλείου.
Άνθρωποι του πολιτισμού δηλαδή αλλά και συμπτωματικά υποστηρικτές της ομοσπονδιοποίησης της Κύπρου.
Είναι δε αστείο να γίνεται λόγος για άσκηση κυριαρχίας της ΚΔ στο βόρειο τμήμα του νησιού αφού όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί αλλά και οι ε/κ θεατές θα επιδείξουν την ταυτότητα τους στους ψευδοαστυνομικούς για να διασχίσουν τα οδοφράγματα της ντροπής.
Στο ίδιο δηλαδή παράνομο «σώμα» που θα φροντίσει και για την ασφάλεια της παράστασης.
Δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν οι πρωτοφανείς εξάρσεις προγονολατρείας εκ μέρους του λόμπυ της υποταγής.
Θεοί και άνθρωποι, στην ελληνική κοσμοθεωρία, υποτάσσονται μόνο στα πάθη τους και στη μοίρα.
Ποτέ στη βούληση τρίτων.
Είναι δηλαδή ελεύθεροι.
Αν μη τι άλλο, αποτελεί προσβολή να γίνεται λόγος για αναβίωση του ελληνικού πνεύματος όταν ο «άρχων» της βόρειας σατραπείας Κύπρου και ο μηδίσας βασιλεύς της Αμαθούντας, αμφότεροι υποταγμένοι στα τετελεσμένα που επέβαλαν τα Σούσα, διαπραγματεύονται για το πώς θα διοικείται η υπό σύσταση σατραπεία των «Ηνωμένων Πολιτειών Κύπρου».
Δεν μπορούν επίσης να μας ξεγελάσουν και οι επιλεκτικές αναφορές κάποιων στο αδειανό πουκάμισο του Σεφέρη που κατά τη γνώμη τους ερμηνεύεται ως η απηύδηση του διπλωμάτη-ποιητή «με την αυτοκαταστροφική μανία μερίδας των Ελλήνων, να φτιάχνουν φαντάσματα και για τυρανιούνται μ’ αυτά, να φτιάχνουν εχθρούς και να στροβιλίζονται στο χάος, παλεύοντας μ’ αυτούς μες στο μυαλό τους, χάνοντας στο τέλος την αίσθηση του πραγματικού κινδύνου».
Και λέμε επιλεκτικά γιατί ο διορατικός Σεφέρης προειδοποιούσε τον Ευάγγελο Αβέρωφ (ΥΠΕΞ της Ελλάδος στις διαπραγματεύσεις στις Ζυρίχης) πως με τη λύση που πρότεινε τότε η Τουρκία κάποτε θα έμπαινε στην Κύπρο.
Όπως προειδοποιούμε και εμείς σήμερα ότι με τη λύση που προτείνουν οι αρχαιοκάπηλοι (και την οποία πρώτη σέρβιρε η Τουρκία ως ιδέα με τηλεγραφήματα στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’50), η Κύπρος περιέρχεται ουσιαστικά και οριστικά στην κυριαρχία της Τουρκίας.
Επιλεκτικά λοιπόν υμνούν τον ελληνικό πολιτισμό, επιλεκτικά θυμούνται και τα λόγια του Σεφέρη, λησμονώντας στίχους που γράφονταν το 1953:
«Ναι· όμως ο μαντατοφόρος τρέχει
κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του,
θα φέρει σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας [όχι της Κύπρου, της άλλης].»
Δεν θέλουμε λοιπόν να παρακολουθούμε «Ιππόλυτο» στη Σαλαμίνα των συνιστώντων στέιτς, των ποσοστώσεων, των εσωτερικών ιθαγενειών, των εγγυημένων πλειοψηφιών, των αποκλίσεων και των εγγυήσεων.
Θέλουμε τη Σαλαμίνα της μίας, ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου.
Σαλαμίνα που δεν θα ξεχωρίζει Έλληνες, Τούρκους και ξένους που πατούν τα χώματά της για να πάρουν λίγη από τη λάμψη της. Σαλαμίνα που θα ακτινοβολεί δικαιοσύνη και πραγματική ελευθερία και δεν θα βρομάει σήψη από τα κουφάρια των υποταγμένων ψυχών των ραγιάδων.
Σαλαμίνα δεν σημαίνει επικοινωνιακά τεχνάσματα που θα κοσμήσουν τα πρωτοσέλιδα «Πολίτη», «Αλήθειας» και «Χαραυγής».
Σαλαμίνα είναι η μητρόπολη του Τεύκρου απέναντι από την Αττική.
Σαλαμίνα είναι το σύμβολο συντριβής Περσών και μηδίσαντων Κυπρίων βασιλέων.
Σαλαμίνα είναι Ευαγόρας, Σαλαμίνα είναι Ονήσιλος, Σαλαμίνα είναι επανάσταση, εξέγερση, αντίσταση, ελευθερία.
Αυγερινός Χαρτσιώτης – Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου