Ήμουν και εγώ εκεί. 17 Νοέμβρη 1973. Μέσα στο μέγα πλήθος και στο μέγα πάθος μιας λαϊκής έκρηξης που εζήταγε ότι ωραιότερο και απλούστερο δικαιούται ένας άνθρωπος: Ένα κομμάτι ελευθερία.
Ήμουν και εγώ εκεί μαζί με τον Κώστα Λαλιώτη, την Μαρία Δαμανάκη και πολλούς άλλους, ως νεαρός δημοσιογράφος, ως διαδηλωτής, ως σύντροφος στα παιδιά που τα έλεγαν αλήτες – αλλά κάρφωσαν την ψυχή και τα κορμιά τους στα κάγκελα του Πολυτεχνείου φωνάζοντας εκείνο το μεγαλειώδες: ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Και μετά ήρθαν τα τανκς. Στήθη γυμνά παιδιών 17 και 18 χρονών απέναντι στα κανόνια των τανκς και τις ερπύστριες. Η μάχη της ψυχής με την ύλη και του ονείρου με το ατσάλι. Και νίκησε η ψυχή.
37 χρόνια από τότε μετράω τι έμεινε, τι έζησε, τι χάσαμε, τι κρατήσαμε μέσα μας σαν σπάνια κληρονομιά και μου έρχεται μονό μια λέξη να γράψω: ΤΙΠΟΤΑ
Ένας «χυλός» ανθρώπων που δεν έχουν όνειρα, παρά την αγωνία της επιβίωσης που περνάνε ατέλειωτες ώρες βλέποντας κάποιους να μαγειρεύουν στην τηλεόραση, που για όλα αυτά που κάνουν χρόνια τώρα και γι' αυτούς που ψήφισαν για να καταστρέψουν τη χώρα, φταίει πάντα η Μέρκελ.
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους παραιτημένους χωρίς ελπίδα μέσα τους.
Ούτε στην πορεία θα πάτε σήμερα.
Το ξέρω.
Αλλά εγώ δεν χάνω την ελπίδα γιατί πάντα αυτός ο λαός έβρισκε τον τρόπο να αναστηθεί.
Το ίδιο θα γίνει και τώρα.
Newsbomb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου