Όλο και πιο συχνά και από διαφορετικές πλευρές, ακούμε τον τελευταίο καιρό από πολιτικούς διάφορες εκφράσεις του τύπου «δεν πάει άλλο», «ο κόμπος έφτασε στο χτένι», «κάνουμε αυτά που έπρεπε να γίνουν από καιρό».
Σωστά, αλλά από όσο γνωρίζουμε, κανείς μα κανείς δεν ήλθε από τον Άρη. Εδώ κατοικούσαν όλοι, εδώ εκλέγονται με βάση το πελατειακό σύστημα, αυτήν την χώρα κυβερνούσαν, όταν βρίσκονταν στην κυβέρνηση ή συγκυβερνούσαν, όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.
Στη συνέντευξή του στον «Κόσμο του Επενδυτή», ο υπουργός των Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου υποστήριξε πως το «Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής» (το μνημόνιο δηλαδή, όπως και ο ίδιος λέει επαναφέροντάς μας στην σκληρή πραγματικότητα) «δεν είναι απλώς η απαραίτητη προϋπόθεση για την εκταμίευση του δανείου των 110 δις που σώζουν τη χώρα από τη χρεοκοπία. Είναι κυρίως το πρόγραμμα τομών και αλλαγών που όλοι αναγνωρίζουμε ότι έπρεπε να έχουν ξεκινήσει εδώ και χρόνια και τις οποίες πρέπει σήμερα να υλοποιήσουμε σε ελάχιστο χρόνο και κάτω από τις πιο πιεστικές οικονομικές συνθήκες για τη χώρα».
Σωστά και πάλι. Αλλά ποιος εμπόδισε τον αρχηγό του, τον μακροβιότερο (από το 1985) υπουργό της χώρας να αναλάβει δράση για να αλλάξουν όλα αυτά; Ποιος εμπόδισε το σύνολο του πολιτικού προσωπικού μας να κάνει κάτι για να μην φθάσουμε ως εδώ;
Τώρα, όλοι λένε ότι αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος. Δεν αδιαφορούσαν, όμως, όταν ασκούνταν στην φαυλοκρατία και στις κούφιες υποσχέσεις, προκειμένου να υφαρπάσουν τις ψήφους και να αρπάξουν την εξουσία. Όταν εξαιτίας τους κάθε φωνή λογικής καταντούσε γραφική και περίγελως, άξια να εξοβελιστεί από την πολιτική ζωή. Όταν ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου προεκλογικά υποστήριζε ότι υπάρχει σχέδιο να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα χωρίς καν «ήπια προσαρμογή» - αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι δεν θα χρειαστεί να θιγούν κεκτημένα, διαφορετικά ουδείς θα ψήφιζε το κόμμα του.
Είπε ποτέ προεκλογικά ότι θα συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, όπως λέει σήμερα, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει βήμα πίσω;
Και γιατί έπρεπε να φθάσουμε στην κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας και στην πιο σκληρή επιτήρηση για να κάνουμε αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει;
Γιατί δεν τα σκέφτονταν όλα αυτά όταν διασπάθιζαν το εθνικό και το κοινοτικό χρήμα, όταν υπέγραφαν λεόντειες συμβάσεις, όταν κακοδιαχειρίζονταν πακτωλούς χρημάτων;
Επιτέλους, γιατί τώρα πρέπει να πούμε την αλήθεια; Δεν μπορούσαμε να την είχαμε πει νωρίτερα; Τώρα ανακαλύψαμε ότι «δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να προχωρήσουμε στον ίδιο δρόμο με αυτόν που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια»;
Τώρα ανακαλύψαμε ότι «το μοντέλο ανάπτυξης που στήριξε το εισόδημα των Ελλήνων εδώ και δεκαετίες έφτασε στα όρια του και η ανταγωνιστικότητα της χώρας στο ναδίρ. Το δημόσιο χρέος έφτασε σε απίστευτα επίπεδα και το έλλειμμα - το οποίο το 2009 ξεπέρασε το 15% του ΑΕΠ - συνέχισε να το τροφοδοτεί με απίστευτα ποσά κάθε χρόνο»;
Τα ίδια περίπου υποστήριξε και ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης στην «Ημερησία»: «Ήρθε η ώρα να πάμε σε ένα ευέλικτο κράτος που θα συνεισφέρει στην ανάπτυξη». Και για τις ΔΕΚΟ είπε πως «πρέπει να λειτουργούν με βάση τα κριτήρια της παραγωγικότητας και της οικονομικής αποτελεσματικότητας».
Μπα; Δεν τα ήξεραν αυτά όταν φόρτωναν το Δημόσιο με τους «πελάτες» τους και γέμιζαν τον κόσμο κομματικούς εγκάθετους; Δεν ήξεραν ότι οι ΔΕΚΟ πρέπει κάτι να παράγουν εκτός από κομματικές ψήφους;
Τώρα τα ανακάλυψαν όλα αυτά; Τώρα που δεν θα πάρουμε δώρο Χριστουγέννων;
Αν πράγματι τα ανακάλυψαν τώρα, είναι όλοι – όλοι όσοι κυβέρνησαν τη χώρα – άκρως επικίνδυνοι. Αν πάλι τα ήξεραν και απλώς βολεύονταν με την αθλιότητα που είχαν δημιουργήσει, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν την χώρα και τον λαό στην απόλυτη υποδούλωση, τότε είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας.
Πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν. Κι’ αν τότε δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να προβλέψουν, τότε είναι βέβαιο ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν προβλέπουν ή κάνουν ότι δεν προβλέπουν την επόμενη καταστροφή – που μπορεί να είναι και εθνική.
Οφείλουν να καταλάβουν πως έχουν χάσει και το τελευταίο ίχνος της αξιοπιστίας τους.
Σωστά, αλλά από όσο γνωρίζουμε, κανείς μα κανείς δεν ήλθε από τον Άρη. Εδώ κατοικούσαν όλοι, εδώ εκλέγονται με βάση το πελατειακό σύστημα, αυτήν την χώρα κυβερνούσαν, όταν βρίσκονταν στην κυβέρνηση ή συγκυβερνούσαν, όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.
Στη συνέντευξή του στον «Κόσμο του Επενδυτή», ο υπουργός των Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου υποστήριξε πως το «Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής» (το μνημόνιο δηλαδή, όπως και ο ίδιος λέει επαναφέροντάς μας στην σκληρή πραγματικότητα) «δεν είναι απλώς η απαραίτητη προϋπόθεση για την εκταμίευση του δανείου των 110 δις που σώζουν τη χώρα από τη χρεοκοπία. Είναι κυρίως το πρόγραμμα τομών και αλλαγών που όλοι αναγνωρίζουμε ότι έπρεπε να έχουν ξεκινήσει εδώ και χρόνια και τις οποίες πρέπει σήμερα να υλοποιήσουμε σε ελάχιστο χρόνο και κάτω από τις πιο πιεστικές οικονομικές συνθήκες για τη χώρα».
Σωστά και πάλι. Αλλά ποιος εμπόδισε τον αρχηγό του, τον μακροβιότερο (από το 1985) υπουργό της χώρας να αναλάβει δράση για να αλλάξουν όλα αυτά; Ποιος εμπόδισε το σύνολο του πολιτικού προσωπικού μας να κάνει κάτι για να μην φθάσουμε ως εδώ;
Τώρα, όλοι λένε ότι αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος. Δεν αδιαφορούσαν, όμως, όταν ασκούνταν στην φαυλοκρατία και στις κούφιες υποσχέσεις, προκειμένου να υφαρπάσουν τις ψήφους και να αρπάξουν την εξουσία. Όταν εξαιτίας τους κάθε φωνή λογικής καταντούσε γραφική και περίγελως, άξια να εξοβελιστεί από την πολιτική ζωή. Όταν ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου προεκλογικά υποστήριζε ότι υπάρχει σχέδιο να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα χωρίς καν «ήπια προσαρμογή» - αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι δεν θα χρειαστεί να θιγούν κεκτημένα, διαφορετικά ουδείς θα ψήφιζε το κόμμα του.
Είπε ποτέ προεκλογικά ότι θα συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, όπως λέει σήμερα, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει βήμα πίσω;
Και γιατί έπρεπε να φθάσουμε στην κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας και στην πιο σκληρή επιτήρηση για να κάνουμε αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει;
Γιατί δεν τα σκέφτονταν όλα αυτά όταν διασπάθιζαν το εθνικό και το κοινοτικό χρήμα, όταν υπέγραφαν λεόντειες συμβάσεις, όταν κακοδιαχειρίζονταν πακτωλούς χρημάτων;
Επιτέλους, γιατί τώρα πρέπει να πούμε την αλήθεια; Δεν μπορούσαμε να την είχαμε πει νωρίτερα; Τώρα ανακαλύψαμε ότι «δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να προχωρήσουμε στον ίδιο δρόμο με αυτόν που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια»;
Τώρα ανακαλύψαμε ότι «το μοντέλο ανάπτυξης που στήριξε το εισόδημα των Ελλήνων εδώ και δεκαετίες έφτασε στα όρια του και η ανταγωνιστικότητα της χώρας στο ναδίρ. Το δημόσιο χρέος έφτασε σε απίστευτα επίπεδα και το έλλειμμα - το οποίο το 2009 ξεπέρασε το 15% του ΑΕΠ - συνέχισε να το τροφοδοτεί με απίστευτα ποσά κάθε χρόνο»;
Τα ίδια περίπου υποστήριξε και ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης στην «Ημερησία»: «Ήρθε η ώρα να πάμε σε ένα ευέλικτο κράτος που θα συνεισφέρει στην ανάπτυξη». Και για τις ΔΕΚΟ είπε πως «πρέπει να λειτουργούν με βάση τα κριτήρια της παραγωγικότητας και της οικονομικής αποτελεσματικότητας».
Μπα; Δεν τα ήξεραν αυτά όταν φόρτωναν το Δημόσιο με τους «πελάτες» τους και γέμιζαν τον κόσμο κομματικούς εγκάθετους; Δεν ήξεραν ότι οι ΔΕΚΟ πρέπει κάτι να παράγουν εκτός από κομματικές ψήφους;
Τώρα τα ανακάλυψαν όλα αυτά; Τώρα που δεν θα πάρουμε δώρο Χριστουγέννων;
Αν πράγματι τα ανακάλυψαν τώρα, είναι όλοι – όλοι όσοι κυβέρνησαν τη χώρα – άκρως επικίνδυνοι. Αν πάλι τα ήξεραν και απλώς βολεύονταν με την αθλιότητα που είχαν δημιουργήσει, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν την χώρα και τον λαό στην απόλυτη υποδούλωση, τότε είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας.
Πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν. Κι’ αν τότε δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να προβλέψουν, τότε είναι βέβαιο ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν προβλέπουν ή κάνουν ότι δεν προβλέπουν την επόμενη καταστροφή – που μπορεί να είναι και εθνική.
Οφείλουν να καταλάβουν πως έχουν χάσει και το τελευταίο ίχνος της αξιοπιστίας τους.
Πως κάθε φορά που μιλάνε, ο κόσμος σκέφτεται τι έλεγαν όταν κυνηγούσαν τις ψήφους. Και πως απλώς τώρα αγωνίζονται για την πολιτική τους επιβίωση, παριστάνοντας τάχατες πως είδαν το φως το αληθινό.
Αδύνατον να εμπιστευθούμε κάποιους που, αν και είχαν την δυνατότητα, δεν έπραξαν το σωστό την κατάλληλη ώρα.
Αδύνατον να εμπιστευθούμε κάποιους που, αν και είχαν την δυνατότητα, δεν έπραξαν το σωστό την κατάλληλη ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου