Είναι πολλοί αυτοί που επενδύουν πλέον στην πολιτική αναταραχή λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης. Ο δύσκολος χειμώνας θα φέρει νέο κύκλο πολιτικής κρίσης, γι’ αυτό και τα σενάρια πληθαίνουν.
• Σενάρια για κυβέρνηση πολλών κομμάτων.
• Σενάρια για κυβέρνηση προσωπικοτήτων και σοφών.
• Ή σενάρια για στήριξη της σημερινής κυβέρνησης από μικρότερα κόμματα όπως η Δημοκρατική Συμμαχία της κ. Ντόρας Μπακογιάννη και της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Φώτη Κουβέλη.
Το περίεργο είναι πως όλοι αυτοί, που σκέφτονται διάφορα μοντέλα νέας διακυβέρνησης, το μόνο που δεν θέλουν να δουν είναι τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ., τη συνεργασία Παπανδρέου – Σαμαρά.
Το σκηνικό δυστυχώς θυμίζει τη δεκαετία του ’60, τότε που υπήρχε πολιτική κρίση για άλλους, βεβαίως, λόγους, όμως ήταν πολλοί εκείνοι που επένδυαν στην αβεβαιότητα.
Η αβεβαιότητα, για λόγους πρωτίστως οικονομικούς αλλά και κρίσης του πολιτικού συστήματος, είναι το κυρίαρχο στοιχείο και σήμερα. Ποικίλα συμφέροντα, πρώτα απ’ όλους αυτοί που είχαν «στο χέρι» το κρατικό χρήμα, ονειρεύονται τα πρόσφατα μεγαλεία και θέλουν κυβερνήσεις ευάλωτες, κυβερνήσεις ασταθείς, κυβερνήσεις πολυπαραγοντικές ή ακόμα καλύτερα κυβερνήσεις-μαριονέτες.
Ακούμε ξανά για επιτροπές σοφών, επιτροπές σημαινόντων πολιτικών, επιτροπές που θα μας προσφέρουν λύσεις μαγικές.
Την ίδια στιγμή, στο πολιτικό σκηνικό, όλοι οι διαφωνούντες ή οι πικραμένοι των κομμάτων τους βλέπουν ευκαιρίες στο χάος που έρχεται.
Ανεξαρτήτως μεγέθους και προθέσεων, τόσο η κ. Μπακογιάννη όσο και ο κ. Κουβέλης βλέπουν ότι τα νεοσύστατα κόμματά τους μπορεί να επιβιώσουν.
Ο κ. Καρατζαφέρης, αν και έχει ένα κόμμα με καλά ποσοστά, επενδύει στην πολυκατοικία, όπως βεβαίως αυτός τη φαντάζεται.
Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης βλέπει επίσης διάλυση του υπάρχοντος συστήματος, προτείνει λύσεις και συζητά με πολλούς παράγοντες της οικονομικής ελίτ.
Ο ρεαλισμός επιβάλλει να εκτιμήσει κανείς και αυτές τις κινήσεις. Γιατί αν η κυβέρνηση δεν συγκρατήσει την κατάσταση, τότε θα προκύψει πολυδιάσπαση και θα «δικαιωθούν» όλοι όσοι επενδύουν στο χάος.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί να προκύψει συνεννόηση των δύο μεγάλων. Αν αντέχουν Παπανδρέου και Σαμαράς να σώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί.
Μπορούν να το κάνουν μόνο στη βάση των ριζικών αλλαγών του κράτους, αλλά αυτό πλέον είναι κοινός τόπος και στις δύο ηγεσίες.
Μένουν λοιπόν το κουράγιο και η απόφαση των δύο να μην αφήσουν το καράβι να ξοκείλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου