Παντού υπάρχει ένας μύθος

Δεν είναι σκοπός του κειμένου αυτού να ασχοληθεί με το τι πραγματικά έγινε το 1973 στην γνωστή ιστορία του Πολυτεχνείο. Ούτε να δικαιολογήσει τα πεπραγμένα ή μη του στρατιωτικού καθεστώτος της επταετίας. 

Δεν είμαι άλλωστε ιστορικός, για να γνωρίζω. Είχα όμως την ευκαιρία, δεδομένης της φυλάκισής μου, επί εξαμήνου να γνωρίσω τον Στρατηγό Ν. Ντερτιλή και να περάσω αρκετές ώρες συζητώντας μαζί του. 

Από σεβασμό στο πρόσωπό του, δεν σκοπεύω να αναφερθώ στο τι είπαμε και τι όχι, αν και πρέπει να σημειώσω ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο εξαιρετικής αντίληψης, τιτάνιας υπομονής και πραγματικά ευγενούς χαρακτήρα.

Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω είναι το να ερμηνεύσω το χτίσιμο του μύθου του Πολυτεχνείου ως μιας ηρωικής πράξης αντίστασης στο σύστημα και το κατεστημένο, τοποθετώντας το μέσα στα ιστορικά πλαίσιο της εποχής και να συμπεράνω το που οδήγησε αυτό το πλαίσιο σήμερα.
Πέντε χρόνια πριν από το Πολυτεχνείο, στην Γαλλία είχαμε τα γεγονότα του Μάη του 68.

Η “εξέγερση” εναντίον του γαλλικού κράτους από μια ομάδα νέων στην πλειοψηφία τους, που ζητούσαν να κατεδαφιστεί η Γκωλική κυβέρνηση. Στην γειτονική μας Ιταλία είχαμε τα χρόνια του σιδήρου, με οδομαχίες, δολοφονίες, απαγωγές και εν γένει πολύ σκληρές καταστάσεις.
Στην Βόρειο Ευρώπη υπήρχε το τελευταίο κύμα πολιτικής τρομοκρατίας.

Αντιθέτως στην Ελλάδα, με δεδομένο το καθεστώς Παπαδόπουλου υπήρχε σχετική ηρεμία και η αντίσταση περιοριζόταν στους εστέτ κύκλους που ζούσαν από κοντά τα ευρωπαϊκά γεγονότα.

Το “Πολυτεχνείο” στην χώρα μας, ήταν η λογική επέκταση των γεγονότων αυτών. Της “εξέγερσης” δηλαδή της νεολαίας, υπό την καθοδήγηση των “εστέτ κύκλων” και της πνευματικής πρωτοπορίας της Ευρώπης.

Αυτή η “γενιά του '68” ή στην ελληνική της έκδοση “γενιά του Πολυτεχνείου” ήταν αυτή που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα επικράτησε στην πολιτική, πνευματική και πολιτιστική ζωή ολόκληρης της Ευρώπης. Είναι οι σημερινοί υπουργοί, δικαστές, δάσκαλοι, μεγαλοεπιχειρηματίες και γενικά αυτό που αποκαλείται “σύστημα”.

Οι νέοι που τότε “καθαγιάσθηκαν” μέσω της δικής τους επανάστασης, ανέλαβαν τα ηνία της διακυβέρνησης των κρατών της Ευρώπης. Τα παραδείγματα πολλά. Από τις δικές μας Δαμανάκη και λοιπούς μέχρι τον Στρός Κάν και τον Κον Μπεντίτ. Λαμπρές φυσιογνωμίες “επαναστατών” που μεταβλήθηκαν σε υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και της “ελεύθερης αγοράς”. Την “επιτυχία” τους, την νοιώθουμε σήμερα στο πετσί μας.

Ποιός όμως ήταν ο πραγματικός ρόλος αυτών των επαναστατών; Τι πέτυχαν; Ο Μάης του ΄68 έλαβε χώρα σε μια χώρα που τότε -με δεδομένη την διχοτόμηση και την ευρύτερη υποταγή της Γερμανίας – ήταν η ατμομηχανή της Ευρώπης. Και πέρναγε μία βαθύτατα αντιαμερικάνικη φάση.

Όχι αντιαμερικάνικη στην λογική της σοβιετικής επιρροής, αλλά της ανεξάρτητης πορείας τόσο της ίδιας όσο και του συνόλου της τότε ελεύθερης Ευρώπης. Ο Ντε Γκώλ ήταν ίσως ο πιο αντιαμερικανός πολιτικός σε θέση εξουσίας που έχει περάσει από θώκο εξουσίας στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα μια από τα ίδια, με το στρατιωτικό καθεστώς να αναπτύσσει σχέσεις εκτός ΝΑΤΟ. Με τις νεολαιίστικες εξεγέρσεις ο σκοπός διπλός.

Τόσο να ανατραπεί μια πιθανότητα ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής πορείας, μέσω της ανάδειξης του κομμουνιστικού κινδύνου, όσο και το βάθεμα του χάσματος των γενεών. Η πλήρως αμερικανοποιημένη πορεία και κουλτούρα των σημερινών ηγετών, εκείνης της γενιάς αποδεικνύει του λόγου το αληθές. 

Ο ελαφρύς σοσιαλισμός τους ταίριαξε πλήρως με την αμερικάνικη πολιτική των βομβαρδισμών της Σερβίας παραδείγματος χάριν.

Το Πολυτεχνείο λοιπόν, είναι ο θεμελιώδης μύθος πάνω στον οποίο χτίστηκε η επικυριαρχία της αμερικανο-αριστεράς ή αλλιώς νεοφιλελεύθερης αριστεράς στην χώρα μας. Είναι η γενιά που έκανε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξισμού και παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

Είναι αυτή στην οποία χρωστάμε ένα ευχαριστώ για την κοινωνική αποσύνθεση, καθώς στην προσπάθειά της να επιβάλλει τις ιδεοληψίες της, ρήμαξε τους ιστορικούς δεσμούς μεταξύ των ατόμων που αποτελούν την κοινωνία.

Η κόκκινη γραμμή την οποία επιχείρησε να τραβήξει με το παρελθόν, μετουσιώθηκε στην πολιτιστική μας υποταγή στις ΗΠΑ και την εκ τούτου πολιτική μας υποταγή. Και όλα αυτά ξεκινούν εκείνο το βράδυ του '73.

Δημήτρης Παπαγεωργίου 

πηγη