Ο θείος ο Γιώργος γεννήθηκε στον Άγιο Στέφανο, στην Πόλη, τελευταία κατοικία του παππού του Άνθιμου πριν φύγουν...
Με καμάρι μού 'δειχνε το "Πιστοποιητικόν Βαπτίσεως" με την σφραγίδα της Μητρόπολης Δέρκων.
"Έχω κι άλλα τέτοια ντοκουμέντα... Όταν πεθάνω θα τα πάρεις εσύ..." μού έλεγε.
Μου περιέγραφε επί ώρες για το πώς φύγανε από την Πατρίδα, πως ήρθαν στην Ελλάδα, τα πρώτα δύσκολα χρόνια της εγκατάστασης και άλλα...
"Ήμασταν τυχεροί μέσα στην συμφορά μας. Ήρθαμε σε ευλογημένο μέρος! Τέτοιο κάμπο ούτε στα όνειρά μας δεν μπρούσαμε να τον φανταστούμε!".
Ο θείος τα έβλεπε όλα με το βάθος της σοφίας της Ανατολής...
Δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει κι όταν μια φορά του ξέφυγε κάτι και τον κοιτάξαμε όλοι οι ανηψιοί ξαφνιασμένοι απάντησε "παιδιά είμαστε όλοι άνθρωποι..."
Δεν τον άκουσα ποτέ επίσης να γκρινιάζει... Πάντα με υπομονή κι επιμονή αγωνιζόταν για να ταΐσει την οικογένεια με τον κόπο των χεριών στις δύσκολες γεωργικές δουλειές της εποχής...
Ο θείος δεν πήγε καθόλου στο σχολείο αφού ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός στην οικογένειά του και ήταν αναγκασμένος να δουλεύει και για τους μικρότερους στα χωράφια είχε όμως μια τέτοια παιδεία και σοφία που όταν μιλούσε όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του!
Συζητούσαμε επί ώρες και χαιρόσουν να τον ακούς.
"Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην Πόλη. Ο δήμαρχος του Αγίου Στεφάνου παρακαλούσε τον παππού να τον γράψει στα δημοτολόγια του δήμου εκεί αλλά η γιαγιά ήταν αμετάπιστη! ¨Θα πάμε όπου πάει η καμπάνα¨ έλεγε και ίσως είχε δίκιο..."
Για την φυγή από την Πατρίδα έλεγε, "πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε αλλά..." κι έσκυβε το κεφάλι για να κρύψει την συγκίνηση...
"Θα επιστρέψουμε θείο!" του έλεγα εγώ κι αυτός απαντούσε με ένα αινιγματικό χαμόγελο που αναδρομικά καταλαβαίνω ότι εννοούσε ένα από τα τρία :
α) είσαι τρελός ανηψιέ μου
β) θα γυρίσουμε αλλά πώς να σου το πω; Θα με περάσεις για τρελό...
γ) θα γυρίσουμε αλλά εγώ θα λείπω...
Τελικά σήμερα κατάλαβα τι εννοούσε...
Ο θείος χθες κοιμήθηκε για πάντα κι επέστρεψε στην Αιώνια Πατρίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου