Συλλογή και Ανάλυση Πληροφοριών 1

Ορίζοντας Την «Πληροφόρηση»

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τι είναι η «Πληροφόρηση» (Intelligence)

Στην προσπάθειά μας να ορίσουμε την έννοια της λέξης «πληροφόρηση» (intelligence), σκόπιμο θα ήταν να ξεκινήσουμε τη μελέτη μας από ορισμούς που δίνουν φορείς που ασχολούνται με αυτές.

Το ΝΑΤΟ στο λεξικό του ορίζει την πληροφόρηση ως:

Το προϊόν που προκύπτει από την επεξεργασία πληροφοριών που αφορούν ξένα κράτη, εχθρικές ή δυνητικά εχθρικές δυνάμεις, ή στοιχεία ή περιοχές πραγματικών ή δυνητικών επιχειρήσεων.

Ο όρος, επίσης, χρησιμοποιείται στη διαδικασία, η οποία οδηγεί στο προϊόν και στις υπηρεσίες που απασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες (Lexicool, 2010).

Η πληροφόρηση, δηλαδή, ορίζεται ως ταυτόχρονα προϊόν και διαδικασία παραγωγής αυτού του προϊόντος.

Η παραδοχή αυτή είναι σωστή, ο ορισμός όμως έχει το σημαντικό μειονέκτημα ότι δεν καταπιάνεται με το ποιος είναι ο φορέας εκείνος που πραγματοποιεί αυτές τις δραστηριότητες. 

Σύμφωνα με τον ορισμό του ΝΑΤΟ, ένας δημοσιογράφος που έχει σταλεί σε αποστολή σε κάποιο δυνητικά εχθρικό κράτος για κάποια στρατιωτική ανταπόκριση κάνει intelligence και, κατ’ επέκταση, ο δημοσιογράφος αυτός είναι intelligence officer.

Κάτι τέτοιο, βεβαίως, δεν ισχύει.

Ο Martin Bimfort, στο άρθρο του A Definition of Intelligence, προτείνει ένα διαφορετικό ορισμό:

Πληροφόρηση είναι η συλλογή και επεξεργασία πληροφοριών σε σχέση με ξένα κράτη και τους πράκτορές τους, τις οποίες χρειάζεται η κυβέρνηση για τη διαμόρφωση της εξωτερικής της πολιτικής και τη διασφάλιση της εθνικής της ασφάλειας. 

Επίσης, είναι η διεξαγωγή μη καταλογιζόμενων δραστηριοτήτων στο εξωτερικό που θα διευκολύνουν την εφαρμογή της εξωτερικής πολιτικής, καθώς και την προστασία τόσο της διαδικασίας, όσο και του προϊόντος (intelligence), καθώς και των ατόμων και των οργανισμών που ασχολούνται με αυτά, εναντίων μη εξουσιοδοτημένης αποκάλυψης (Center for the Study of Intelligence, 1958).

Ο ορισμός αυτός εισαγάγει μία εντελώς νέα διάσταση στην έννοια, καθώς σε σχέση με τον ορισμό του ΝΑΤΟ πληροφόρηση θεωρείται, επίσης, τόσο η μυστική δράση στο εξωτερικό (covert operations), όσο και η αντικατασκοπευτική λειτουργία. 

Επιπλέον, ο ορισμός του Bimfort πλεονεκτεί στο ότι μας λέει πως πληροφόρηση μπορεί να διεξάγει μόνο ένας κρατικός δρώντας, σε αντίθεση με την «πληροφορία» που μπορεί να τη διεξάγει οποιοσδήποτε.

Και αυτός ο ορισμός, όμως, αν και καλύτερος από τον αντίστοιχο του ΝΑΤΟ, υπολείπεται στο ότι παραγνωρίζει το στοιχείο της μυστικότητας.

Αυτό το κενό καλύπτεται στο εξαιρετικό άρθρο του Michael Warner «Wanted: A Definition of ‘Intelligence» (Center for the Study of Intelligence, 2012).

Σύμφωνα με το συγγραφέα του άρθρου, ως πληροφόρηση ορίζεται:

Η μυστική κρατική δραστηριότητα που πραγματοποιείται για να κατανοήσει ή να επηρεάσει ξένες οντότητες.

Τα πιο σημαντικά πλεονεκτήματα του ορισμού αυτού είναι η υψηλή του περιεκτικότητα σε έννοιες, ενώ ταυτόχρονα αυτό είναι και ένα σημαντικό του πρόβλημα, καθώς πολλά από τα συστατικά που ο Warner θέλει να αποδώσει στην πληροφόρηση παραμένουν κρυμμένα με μία πρώτη ανάγνωση.

 Για το λόγο αυτό, σκόπιμο είναι να κάνουμε μία δεύτερη, πιο προσεκτική ανάλυση αυτού:


Πρώτον, με τη φράση «μυστική δραστηριότητα» ο συντάκτης εννοεί ότι η διαδικασία βασίζεται εν όλω ή εν μέρει σε διαβαθμισμένες μυστικές πληροφορίες και μεθόδους. 

Η μυστικότητα αυτή είναι απαραίτητη, καθώς η πληροφόρηση διεξάγεται στο εσωτερικό ενός άναρχου και συγκρουσιακού διεθνούς περιβάλλοντος, όπου κάθε δρώντας προσπαθεί να κρύψει τις προθέσεις και τις δυνατότητές του σε μία προσπάθεια απόκτησης πλεονεκτήματος έναντι των πραγματικών ή δυνητικών αντιπάλων του. 

Επίσης, προσπαθεί να ανακαλύψει τις προθέσεις και τις δυνατότητες των αντιπάλων ή και των συμμάχων του.

Παρά ταύτα, ο αποκλεισμός χρήσης και ανοιχτών πηγών από αυτό τον ορισμό δε μας βρίσκει σύμφωνους, όπως θα αναλύσουμε και παρακάτω.

Δεύτερον, με τη φράση «κρατική δραστηριότητα» ο Warner θέλει να πει ότι η δραστηριότητα αυτή διεξάγεται αποκλειστικά από κρατικούς υπαλλήλους και επ’ ωφελεία του κράτους.

Με αυτόν τον τρόπο, αποκλείεται π.χ. η βιομηχανική κατασκοπία που μπορεί να διεξάγεται επ’ ωφελεία μίας επιχείρησης ή ενός μη κρατικού φορέα.

Τρίτον, με τη φράση «ξένες οντότητες», εννοούνται όλοι οι αλλοδαποί δρώντες, είτε πρόκειται για ένα κράτος, είτε για έναν πολίτη, είτε για μία ομάδα ή μία επιχείρηση. Έτσι, αποκλείονται πληροφορίες που πρέπει να αποκτηθούν αναφορικά με ημεδαπούς δρώντες, με τους οποίους δεν καταπιάνονται οι υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά οι αστυνομικές αρχές ή/ και οι υπηρεσίες ασφαλείας.

Τέταρτον, η λέξη «κατανοήσει» αναφέρεται τόσο στη διαδικασία συλλογής (intelligence gathering), όσο και στη διαδικασία επεξεργασίας (intelligence analysis) πληροφοριών.

 Πρόκειται για δύο διαδικασίες, οι οποίες τρέχουν παράλληλα και είναι αδύνατο να διαχωριστεί η μία από την άλλη. 

Τούτο, διότι οι πληροφορίες, όταν συλλέγονται, από μόνες τους δε μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση.

Απαιτείται να αναλυθούν, να αξιολογηθεί η επίδραση που έχουν στη συνολική κατάσταση και, τελικά, να εξαχθεί ένα συμπέρασμα, το οποίο θα επιτρέπει στον τελικό αποδέκτη του πληροφοριακού προϊόντος να κατανοήσει το θέμα που επιθυμεί.

Τέλος, με τη λέξη «επηρεάσει» ο συντάκτης αναφέρεται στις μυστικές επιχειρήσεις, οι οποίες πάντα διεξάγονται σε περιβάλλον μυστικότητας.

Με αυτό ο συντάκτης εννοεί τη διεξαγωγή επιχειρήσεων με τρόπο τέτοιο, ώστε το κράτος να μη μπορεί να είναι υπόλογο για αυτές, π.χ. δολοφονίες, οργάνωση αντάρτικών ομάδων κλπ.

Να παρατηρήσουμε πως η «μυστική δράση» είναι ο τρίτος δρόμος που έχει ένα κράτος όταν διεξάγει εξωτερική πολιτική, με τον πρώτο να είναι η διπλωματία και το δεύτερο ο πόλεμος (Shulsky and Schmitt, 2002).

Αναφορικά με τη μυστικότητα που πρέπει να καλύπτει όλες τις δραστηριότητες των υπηρεσιών πληροφοριών, ειδικά ως προς το σκέλος της συλλογής των πληροφοριών, έχει αναπτυχθεί ένας μεγάλος διάλογος για το κατά πόσο το σύνολο του πληροφοριακού προϊόντος πρέπει να βασίζεται σε μυστικές πηγές.

 Με τη συζήτηση αυτή θα ασχοληθούμε παρακάτω, αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε στο σημείο αυτό, είναι ότι το πληροφοριακό προϊόν συνήθως βασίζεται σε διαβαθμισμένες πληροφορίες, αλλά όχι πάντα. 

Είναι δυνατόν κομμάτια του τελικού προϊόντος να έχουν βασιστεί σε πληροφορίες που είναι ανοιχτές και προσβάσιμες σε όλους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του.

Άρα, ο τελικός ορισμός στον οποίο καταλήγουμε και τον οποίο θα χρησιμοποιήσουμε είναι ο εξής:

Πληροφόρηση είναι η συνήθως μυστική κρατική δραστηριότητα που πραγματοποιείται για να κατανοήσει ή να επηρεάσει ξένες οντότητες.

Ο Κύκλος των Πληροφοριών

Πρώτιστης σημασίας στη μελέτη των υπηρεσιών πληροφοριών, είναι η κατανόηση του «κύκλου των πληροφοριών» (intelligence cycle) (Gill, Marrin, and Phythian, 2009). Αυτός αποτελείται από πέντε στάδια, στα οποία προχωρούμε διαδοχικά από το ένα στο άλλο.

 Πρόκειται, δηλαδή, για μία αλυσίδα, όπου ο κάθε κρίκος επηρεάζει τόσο τον προηγούμενο, όσο και τον επόμενο, καθώς και το σύνολο του τελικού πληροφοριακού προϊόντος. Τα στάδια αυτά είναι τα εξής:

1. Σχεδιασμός και Κατεύθυνση

Το στάδιο αυτό περιλαμβάνει την απόφαση της εκάστοτε υπηρεσίας σχετικά με το θέμα που θα μελετήσει και τις μεθόδους που θα μεταχειριστεί, για να επεξεργαστεί το θέμα αυτό.

Ο σχεδιασμός και η κατεύθυνση της υπηρεσίας γίνονται ταυτόχρονα από τη πολιτική ηγεσία, σε ένα υψηλότερο επίπεδο, καθώς και από τους αξιωματούχους της υπηρεσίας.

 Συχνά, το σκέλος του «σχεδιασμού και της κατεύθυνσης» υπαγορεύεται από ένα συγκεκριμένο θέμα, το οποίο η εκάστοτε υπηρεσία έχει κληθεί να παρακολουθεί. Για παράδειγμα, η αμερικανική DIA (Defence Intelligence Agency) θα μελετήσει θέματα που άπτονται των στρατιωτικών δυνατοτήτων μίας τρίτης χώρας, και όχι π.χ. τους δρόμους που ακολουθούν οι εισαγωγείς ναρκωτικών στη χώρα – ένας τομέας με τον οποίο ασχολείται η DEA (Drug Enforcement Administration). 

Η παραπάνω διάκριση μεταξύ των υπηρεσιών και των τομέων ευθύνης που έχει η κάθε μία από αυτές, δεν πραγματοποιείται σε όλες τις χώρες. Παρόλα αυτά, λόγω ότι η μελέτη μας ασχολείται με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, σκόπιμο θα ήταν να γνωρίζουμε πως τα τελικά πορίσματα δεν παράγονται μόνο από μία υπηρεσία (Gill, Marrin, and Phythian, 2009).

Σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, το στάδιο αυτό περιλαμβάνει το ακριβές ζήτημα, με το οποίο θα ασχοληθεί η υπηρεσία. Κάτι τέτοιο απαιτεί την καθοδήγηση της πολιτικής ηγεσίας, ανάλογα με με ποια πτυχή θέλει να φωτίσει στη δεδομένη στιγμή. 

Για παράδειγμα, μια υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ θα ρίξει το κύριο βάρος της στη συλλογή πληροφοριών αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ή σε σχέση με τις τρομοκρατικές οργανώσεις του νοτίου Λιβάνου; 

Γενικότερα, όσο μεγαλύτερη και καλύτερα οργανωμένη είναι μια υπηρεσία, με τόσα περισσότερα ζητήματα μπορεί να ασχοληθεί.

Ποτέ, όμως, μία υπηρεσία δεν έχει απεριόριστους πόρους, και η αξιολόγηση του εάν αυτό το πρώτο στάδιο του κύκλου των πληροφοριών είναι πετυχημένο συνίσταται στο εάν οι πόροι της υπηρεσίας αυτής κατευθύνθηκαν προς τη σωστή κατεύθυνση, και όχι κυνηγώντας φαντάσματα.

 

2. Η Συλλογή Πληροφοριών

Περιλαμβάνει το σύνολο των μεθόδων (τεχνικών, ανθρώπινων και μέσω ανοιχτά προσβάσιμων πηγών), με τις οποίες μία πληροφορία μπορεί να αποκτηθεί.

Ωστόσο, με το θέμα αυτό θα ασχοληθούμε εκτενέστερα σε επόμενο άρθρο.

 

3. Η Επεξεργασία των Πληροφοριών

Έχοντας συλλέξει τις παραπάνω πληροφορίες, έχουμε δημιουργήσει μία τεράστια δεξαμενή δεδομένων, η οποία από μόνη της δεν είναι intelligence, αλλά ανεπεξέργαστο information.

Προτού μπορέσει να γίνει οποιαδήποτε ανάλυση, πρέπει τα δεδομένα να επεξεργαστούν, ώστε οι αναλυτές ακολούθως να καταλαβαίνουν ποια είναι τα δεδομένα.

Σε αυτό το επίπεδο, λοιπόν, είναι που θα γίνουν οι μεταφράσεις μίας τηλεφωνικής υποκλοπής, θα αναγνωριστεί πως οι κουκκίδες που φαίνονται στις δορυφορικές φωτογραφίες είναι στην πραγματικότητα άρματα μάχης, και θα εξακριβωθούν οι δυνατότητες κάποιου πυραύλου που εκτόξευσε δοκιμαστικά ένα δυνητικά εχθρικό κράτος.

Σκοπός του επιπέδου αυτού είναι να δώσουν στο επόμενο επίπεδο information, το οποίο θα μπορούν να κατανοήσουν .

 

4. Η Ανάλυση των Πληροφοριών

Σε αυτό το επίπεδο είναι που τα επεξεργασμένα information συνδυάζονται και μετατρέπονται σε intelligence, ένα έγγραφο το οποίο θα μπορέσει να βοηθήσει τους διάφορους διαμορφωτές πολιτικής (decision και policy makers) να εκτελέσουν καλύτερα το έργο τους. 

Η ανάλυση των πληροφοριών πρέπει να πραγματοποιείται από ανθρώπους που έχουν καλή γνώση του αντικειμένου που μελετούν, ώστε να μπορούν με επάρκεια να αξιολογούν τις διάσπαρτες πληροφορίες που έρχονται σε αυτούς. 

Οι αναλυτές, επίσης, πρέπει να μην επιτελούν το έργο τους έχοντας κατά νου τις προκαταλήψεις ή τις απόψεις τους. 

 

Κάτι τέτοιο θα υποβάθμιζε σημαντικά το τελικό πληροφοριακό προϊόν, το οποίο θα παρήγαγαν, αφού η αναφορά θα είναι πολιτικοποιημένη και δε θα βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα .

 

5. Η Διασπορά των Πληροφοριών

Σε αυτό το σημείο, το τελικό πληροφοριακό προϊόν έχει καταρτιστεί και έχει έρθει η ώρα να διανεμηθεί στους αρμόδιους για τη λήψη των αποφάσεων.

Το τελικό προϊόν, για να έχει αξία για το λήπτη αποφάσεων, πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά:

Πρώτον, πρέπει να απαντά σε ερωτήματα που αφορούν τον ίδιο και άπτονται του πεδίου δράσης του. 

Για παράδειγμα, το να δοθεί σε ένα στρατιωτικό που προετοιμάζει κάποια επιχείρηση μία εξαιρετική αναφορά σχετικά με την πρόβλεψη της οικονομίας της χώρας είναι μία αναφορά που δε τον αφορά και δε θα έπρεπε να είχε φτάσει ποτέ σε αυτόν .

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι η αναφορά πρέπει να έχει πληροφορίες που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν (actionable information).

Για παράδειγμα, το να γνωρίζει η CIA ότι η Al-Qaeda θέλει να πραγματοποιήσει τρομοκρατικό πλήγμα εναντίων των ΗΠΑ δεν αποτελεί αξιοποιήσιμη πληροφορία.

Για να γίνει τέτοια, η αναφορά πρέπει να προσδιορίζει την ημερομηνία της επίθεσης, τα μέσα με τα οποία θα πραγματοποιηθεί, και το ποιοι θα τη πραγματοποιήσουν. Αυτό θα επέτρεπε στο κράτος να λάβει μέτρα, ώστε να την αποτρέψει. Διαφορετικά, η αναφορά έχει μικρή αξία .

 

Ο Κύκλος των Πληροφοριών στην Πράξη

Για να κατανοήσουμε τον «κύκλο των πληροφοριών» και τη λειτουργία του, σκόπιμο θα ήταν να δούμε ένα θεωρητικό παράδειγμα, σχετικά με το πώς μία υπηρεσία πληροφοριών λειτουργεί.

Στο παράδειγμά μας, η «υπηρεσία» που ασχολείται με τις πληροφορίες είναι μία αμερικανική διμοιρία, επιφορτισμένη με το έργο αυτό, κάπου στα βουνά του Αφγανιστάν, την οποία θα ονομάσουμε IP (από το Intelligence Platoon). 

Στόχος της είναι να παράσχει στο τοπικό στρατιωτικό διοικητή της περιοχής έγκαιρες πληροφορίες σχετικά με τη δράση των Talibans.

Ο πρώτος κρίκος στοn «κύκλο των πληροφοριών» είναι ο σχεδιασμός και η κατεύθυνση της διμοιρίας ως προς το τι θα ερευνήσουν. 

Ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής γνωρίζει πως, πριν από λίγες μέρες, είχε πραγματοποιηθεί επίθεση των Talibans σε ένα γειτονικό στρατόπεδο και πιστεύει πως κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και στη δική του περιοχή ευθύνης.

Για αυτό, καλεί την IP και της λέει να ερευνήσει την πιθανότητα αυτή.

Με τις κατευθυντήριες γραμμές να έχουν χαραχθεί, ο διοικητής της IP πρέπει να περάσει στον επόμενο κρίκο της αλυσίδας τη συλλογή των πληροφοριών. 

Με τα μέσα που διαθέτει μία μόνο διμοιρία να είναι ούτως ή άλλως περιορισμένα, η συλλογή πρέπει να γίνει με τρόπο που θα αποφέρει αποτελέσματα.

Οι μέθοδοι συλλογής πληροφοριών που εφάρμοσε ο διοικητής της IP, καθώς και τα αποτελέσματα που αυτές είχαν, ήταν οι εξής:

 

Αξιοποιήθηκε το video της επίθεσης των Talibans στη γειτονική βάση, το οποίο οι ίδιοι τράβηξαν και στη συνέχεια δημοσίευσαν.

Το video κατέληξε να αναπαράγεται σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Επίσης, έκταση διεθνώς πήρε και το αποτέλεσμα της επίθεσης, το οποίο ήταν ο θάνατος τριών Αμερικανών στρατιωτών και η σύλληψη ως ομήρων άλλων δύο.

 Οι πληροφορίες αυτές αποκτήθηκαν με τη χρήση ανοιχτών πηγών, καθώς δεν απαιτήθηκε η πρόσβαση σε κάποια κλειστή πηγή, άρα μπορούμε εδώ να δούμε τη σημασία του Osint (πληροφορίες που έρχονται από Ανοιχτές Πηγές:

 Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, διαδίκτυο κλπ) (ΓΕΣ, 2005). Μπορεί να μη προσφέρει κάποια πολύ σημαντική πληροφορία, προσφέρει όμως τη βάση πάνω στην οποία ο διοικητής της IP μπορεί να βασίσει την έρευνά του για το αν η περιοχή ευθύνης του είναι εχθρική και σε αυτή δραστηριοποιούνται δυνάμεις των Talibans.

 

Με τη χρήση ενός UAV (Unmanned Aerial Vehicle), το οποίο η IP έχει στη διάθεσή της, φωτογραφήθηκαν οι περιοχές όπου είναι πιο πιθανό να υπάρχουν βάσεις του εχθρού.

 Η μέθοδος αυτή συνιστά Techint (πληροφορίες τεχνολογίας που αφορούν στις ξένες τεχνολογικές εξελίξεις και επιχειρησιακές δυνατότητες υλικού που έχει στρατιωτική εφαρμογή και που προέρχονται από επιστημονική εξέταση και από έλεγχο του υλικού: 

συστήματα και λογισμικό Η/Υ) (ΓΕΣ, 2005) και πιο συγκεκριμένα Imint (πληροφορίες που προέρχονται από φωτογραφίες, δορυφορικές εικόνες, εικόνες από radar, ηλεκτροοπτικές και θερμικές συσκευές) (ΓΕΣ, 2005), καθώς χρησιμοποιούνται φωτογραφίες για την αναγνώριση μίας εχθρικής θέσης.

 

Με υποκλοπή τηλεπικοινωνιών, μαγνητοφωνείται τηλεφωνική επικοινωνία κάποιου ο οποίος εικάζεται ότι μπορεί να έχει σχέσεις με τους Talibans. 

Η εικασία αυτή βασίζεται στο δεδομένο ότι ο αδερφός του είναι εξακριβωμένο μέλος της Al-Qaeda. Η IP είναι τυχερή, καθώς ο ύποπτος επικοινωνεί με τον αδερφό του, με τον οποίο μιλάει για δύο ώρες.

Η συζήτηση γίνεται στα ουρντού, άρα δε μπορεί να αξιοποιηθεί άμεσα.

Και η μέθοδος αυτή συνιστά Techint και, πιο συγκεκριμένα, Comint (πληροφορίες που προέρχονται από υποκλοπές στα επικοινωνιακά συστήματα του εχθρού) (ΓΕΣ, 2005), καθώς υπεκλάπη τηλεφωνική συνομιλία.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν information, τα οποία από μόνα τους δεν οδηγούν σε κανένα συμπέρασμα, πολλώ δε μάλλον προστατεύουν τις αμερικανικές δυνάμεις από κάποια νέα επίθεση.

Σε δεύτερο στάδιο, το information αυτό πρέπει να επεξεργαστεί από αρμοδίους.

Αυτό μας οδηγεί στον τρίτο κρίκο του κύκλου των πληροφοριών, ο οποίος είναι η επεξεργασία:

Videos από την επίθεση παραλαμβάνονται και μετρώνται οι άνδρες των Talibans που συμμετείχαν, τον οπλισμό που έφεραν, οι στολές τους κλπ.

Οι φωτογραφίες που ελήφθησαν από το UAV, από μόνες τους δεν έχουν καμία αξία. 

Πρόκειται για μία τεράστια ποσότητα χαρτιού, η οποία πρέπει να μελετηθεί. Κατόπιν της μελέτης αυτής εντοπίζεται κάποια ορεινή περιοχή, στην οποία υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση από αντίσκηνα και προσωπικό που κινείται γύρω τους.

 Η πληροφορία αυτή καταγράφεται και ως έχει προωθείται στο επόμενο στάδιο του κύκλου.

Η συζήτηση που είχε ο αξιωματούχος των Talibans με τον αδερφό του πρέπει να μεταφραστεί.

Για το σκοπό αυτό, επιστρατεύεται ένας ντόπιος, ο οποίος μιλάει τόσο ουρντού όσο και αγγλικά. 

Η επιλογή αυτή από μέρους του διοικητή της IP έχει σημαντικούς κινδύνους, καθώς δεν μπορεί να διασφαλισθεί ότι ο μεταφραστής δε συνεργάζεται και με τους Talibans.

Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο ο διοικητής της IP να αξιοποιήσει την υποκλοπή, οπότε αναγκαστικά κάνει χρήση της γνώσης του ντόπιου.

 Μέσα στη συνομιλία, ο ύποπτος μιλούσε για την αρρώστια που έχει ο πατέρας τους, την εγκυμοσύνη της γυναίκας του, καθώς και τα σχέδια του για επίθεση και σε άλλη αμερικανική βάση σε δύο μέρες. 

Σε αυτήν τη φάση, το στάδιο της επεξεργασίας τελειώνει. 

 

Παρατηρούμε πως το προϊόν που δίνεται στο επόμενο στάδιο έχει μέσα του και άχρηστες πληροφορίες, οι οποίες όμως δεν αποτιμώνται ως τέτοιες σε αυτό το σημείο.

Έτσι, λοιπόν, περνάμε στο επόμενο επίπεδο, το οποίο είναι η ανάλυση.

Ας υποθέσουμε πως η ανάλυση γίνεται αποκλειστικά από το διοικητή της IP. 

Αυτό που έχει στα χέρια του είναι τον αριθμό και τον οπλισμό των ανταρτών, θέσεις στο χάρτη όπου αποτυπώνονται αντίσκηνα και κινήσεις προσωπικού και μία μεταφρασμένη συνομιλία.

Ακόμα και έτσι, όμως, ο όγκος πληροφοριών που φτάνει στον υπεύθυνο αναλυτή είναι πολύ μεγάλος. 

Για την ακρίβεια, το δυσκολότερο κομμάτι σε αυτό το επίπεδο είναι να διαχωριστεί η καίρια πληροφορία από το «θόρυβο».

 Η τελευταία έννοια αναφέρεται σε πληροφορίες που είναι άχρηστες και δεν έχουν σχέση με το ζήτημα υπό μελέτη.

Είναι προφανές πως ο διοικητής της IP πρέπει να εντοπίσει τις σημαντικές πληροφορίες μέσα σε έναν ωκεανό «θορύβου».

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η σύζυγος του υπόπτου είναι έγκυος αποτελεί «θόρυβο», ο οποίος πρέπει να φιλτραριστεί και να απορριφθεί.

Υποθέτοντας πως ο διοικητής της IP έκανε καλά τη δουλειά του, πρέπει να συνδυάσει τα εξής δεδομένα:

Να καταγράψει τον αριθμό και τον οπλισμό των ανταρτών, όπως επίσης την εκπαίδευσή τους, εφόσον είχε παρακολουθήσει προσεκτικά τα videos της επίθεσης.

Πραγματικά να καταλήξει πως η θέση που έχει υποδειχθεί στο χάρτη είναι η βάση των ανταρτών και πως

Οι αντάρτες σκοπεύουν να επιτεθούν στη βάση του σε δύο μέρες.

Η τελική αναφορά στην οποία καταλήγει είναι η εξής:

Η επίθεση που πραγματοποιήθηκε στην αμερικανική βάση Α από δυνάμεις των Talibans είχε ως βάση επιχειρήσεων κρησφύγετό τους στην περιοχή Β. 

Στη βάση, πιθανώς να κρατούνται αιχμάλωτοι Αμερικανοί στρατιώτες, οι οποίοι έχουν συλληφθεί κατά τη διάρκεια προηγούμενης επίθεσης.

Επίσης, σε δύο μέρες οι δυνάμεις των ανταρτών, οι οποίες βρίσκονται εκεί, θα επιτεθούν σε στρατιωτική βάση του δικού μας τομέα ευθύνης. 

Οι δυνάμεις τους αποτελούνται από Χ άνδρες, ο οπλισμός τους φαίνεται να συνίσταται σε (…) και η εκπαίδευση τους χαρακτηρίζεται ως χαμηλή.

Το τελικό στάδιο είναι η διανομή της αναφοράς. Αυτή πρέπει να σταλεί στο στρατιωτικό διοικητή της περιοχής, καθώς αυτός είναι αρμόδιος για τη στρατιωτική κατάσταση στην περιοχή. 

Από τη στιγμή που η αναφορά περιλαμβάνει αξιοποιήσιμες πληροφορίες, ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής μπορεί να επιλέξει όποιον τρόπο δράσης θεωρεί ορθότερο.

Σε αυτό το σκέλος ,όμως, το intelligence δεν παίζει κάποιο ρόλο.

 

 

Η δράση του ολοκληρώνεται με την επίδοση της αναφοράς στους υπευθύνους (διασπορά πληροφοριών).

Εάν και κατά πόσο θα αξιοποιηθεί η αναφορά αυτή, είναι θέμα της στρατηγικής που θέλει να υιοθετήσει ο στρατιωτικός διοικητής.

Πηγές:

Lexicool (2010) NATO glossary of terms and definitions (EN/FR). Available at:http://www.lexicool.com/dictionary.asp?ID=GR2PJ13289 (Accessed: 10 December 2016).

Center for the Study of Intelligence (1958) Studies in intelligence, journal of the American intelligence professional, unclassified extracts from studies in intelligence, V. 2, no. 2. Edited by Martin T. Bimfort. United States: Central Intelligence Agency.

Center for the Study of Intelligence (2012) Studies in intelligence, journal of the American intelligence professional, unclassified extracts from studies in intelligence, V. 46, no. 3. Edited by Michael Warner. United States: Central Intelligence Agency.
Shulsky, A.N. and Schmitt, G.J. (2002) Silent warfare: Understanding the world of intelligence, 3d edition. 3rd edn. Washington, D.C.: Potomac Books, σελ. 8, 75-97.
Gill, P., Marrin, S. and Phythian, M. (eds.) (2009) Intelligence theory: Key questions and debates. London, United Kingdom: Routledge., p. 34-48.
ΓΕΣ (2005) Στρατιωτικός Κανονισμός. Available at:http://www.army.gr/files/File/DIDO_LIBRARY/Dogmata_SJ/Dogma_Plirifirion_SJ.pdf(Accessed: 12 December 2016).

 

https://powerpolitics.eu

 

ΠΗΓΗ