Ποιες «αλήθειες» πιστεύουμε;

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Τι είναι τελικά ο Τζούλιαν Ασάντζ; Είναι ένας «τρομοκράτης υψηλής τεχνολογίας», όπως τον χαρακτήρισε ο αρχηγός των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία ή ένας υπηρέτης της αλήθειας, όπως τον παρουσιάζουν όσοι χρησιμοποιούν τις πληροφορίες και τα απόρρητα κείμενα που τους προσφέρει δωρεάν;

Είναι πολύ δύσκολη η απάντηση, ιδιαίτερα εάν αυτός που πρέπει να την δώσει ζει και εργάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και ταυτόχρονα είναι ερευνητής των αρχείων του Λευκού Οίκου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών. Οσοι ασχολούμαστε με τον αποχαρακτηρισμό απορρήτων εγγράφων γνωρίζουμε ότι η παραβίαση του νόμου οδηγεί στη φυλακή και για όσους δεν είμαστε Αμερικανοί πολίτες μπορεί να σημαίνει και απέλαση. 

Αρα, θεωρούμε πως «δεν είμαστε μάγκες και παλικάρια» εάν δημοσιοποιήσουμε μη αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, αντίθετα αγγίζουμε τα όρια της βλακείας.

Οι παραπάνω σκέψεις και χαρακτηρισμοί δεν αφορούν τους ανθρώπους πίσω από το Wikilieaks διότι κάνουν μία εντελώς διαφορετική εργασία από τους ερευνητές που επιμένουν να αναζητούν νόμιμα τα απόρρητα έγγραφα. 

Αμερικανοί αξιωματούχοι και μέλη του Κογκρέσου ισχυρίστηκαν ότι ο Ασάντζ και οι συνεργάτες του δημοσιεύουν «προϊόντα κλοπής», άρα κατ' αυτούς «είναι κλέφτες και παράνομοι».

Βέβαια, πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν μοιράζονται τις κατηγορίες που εκτοξεύουν οι Αμερικανοί και χειροκρότησαν την αποκάλυψη των εγγράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που κυριαρχούνται από κριτική εναντίον ξένων ηγετών και υπουργών και άφθονο πολιτικό και μη κουτσομπολιό.

Μελέτησα τα έγγραφα που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Γκάρντιαν και Νιου Γιόρκ Τάιμς και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα τηλεγραφήματα που ανακαλύπτουμε και κερδίζουμε με νόμιμο τρόπο είναι πιο σημαντικά και περιέχουν περισσότερες πληροφορίες.

Εμειναν άναυδοι όσοι διάβασαν τους χαρακτηρισμούς για τον Πούτιν, τον Σαρκοζί, τον Μπερλουσκόνι και άλλους ηγέτες. Εάν έμειναν άναυδοι με τους ήπιους χαρακτηρισμούς για τους παραπάνω ηγέτες, τι να πουν όσοι αποτελούν την ομάδα η οποία ασχολείται με θέματα της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου, και οι οποίοι διάβασαν τους απαίσιους χαρακτηρισμούς εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου;

Το βασικό ερώτημα που πρέπει να υποβάλουν όσοι ενδιαφέρθηκαν για τα έγγραφα που απεκάλυψε το Wikileaks είναι την ίδια στιγμή και απλό: Γιατί να πιστέψει κανείς όσα γράφουν οι Αμερικανοί διπλωμάτες; 

Οσοι δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αυτή η «δουλειά» έχουν εύκολη την απάντηση. «Ναι, γιατί να τους πιστέψουμε ότι γράφουν την αλήθεια και όχι όσα φαντάζονται», μου είπε ένας συνάδελφος. 

Δεν έχει άδικο. 

Ομως, όσοι έχουμε εμπειρία και μελετάμε τα αρχεία πολλά χρόνια απαντάμε διαφορετικά το ερώτημα. Θεωρούμε πως εάν ένα τηλεγράφημα γράφεται «εν βρασμώ ψυχής» -και αφορά όλα τα κείμενα για τα Ιμια ή το φιλοτουρκικό Σχέδιο Αναν- αυτό περιέχει κατά 95% την αλήθεια. 

Είναι ακριβής η μεταφορά των συζητήσεων. Πιστεύουμε επίσης πως ένας έμπειρος ερευνητής μπορεί εύκολα να καταλάβει πού υπερβάλλει ο συγγραφέας ενός εγγράφου και έχω να παρουσιάσω πολλές αποδείξεις.

Στην Ελλάδα και την Κύπρο αντιμετωπίσαμε τις αποκαλύψεις του Wikileaks με τη σημασία που τους πρέπει. 

Ομως μου έκανε εντύπωση το εξής: Οταν το «Εθνος της Κυριακής» αποκάλυψε μία δραστηριότητα της αμερικανικής πρεσβείας που αφορά και τους δημοσιογράφους έπεσε βαριά σιωπή. 

Γιατί όταν οι αλήθειες αφορούν άλλους τις προβάλλουμε και όταν καίγεται το δικό μας σπίτι σφυρίζουμε αδιάφορα;

πηγη