Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ «Φ» - Η πολιτική του κατευνασμού


Να μην αφήσουμε τον εχθρό να φράξει την τραχεία μας, αναφέρει ο Λοΐζος Πίπης. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται: Γίνεται επανάληψη των ίδιων γεγονότων - αλλάζουν μόνο τα δρώντα πρόσωπα, οι φορείς. 
Η ουσία των γεγονότων παραμένει η ίδια - εισβολές, επεμβάσεις, κατακτήσεις, επιδρομές «γιατί η φύση του ανθρώπου μένει η ίδια». Αυτό το λέγει συχνά ο Θουκιδίδης.

Μέσα από τα διαδραματιζόμενα ιστορικά γεγονότα, ο πολιτικός και δη ο κυβερνήτης της χώρας πρέπει να έχει την ικανότητα να αποτιμά τις καταστάσεις, να μελετά τον αντίπαλό του, να μαθαίνει και να παίρνει τις αποφάσεις του, που όποιες κι αν είναι θα αφήνουν τις επιπτώσεις τους στη ζωή των πολιτών του.

Σήμερα η Κύπρος, θύμα εισβολής και κατοχής, αγωνίζεται και παλεύει μ’ έναν πανίσχυρο κατακτητή, που παρόλα τα όσα πήρε -και πήρε πολλά- εξακολουθεί να είναι προσκολλημένος στις κατακτητικές θέσεις του. 
Κι εμείς τον θωπεύουμε και τον προσέχουμε μην ακούσει καμιά «βαρετή» λέξη και θυμώσει ή θιγεί! 

Η Ιστορία αναφέρει τα ολέθρια αποτελέσματα που είχε η πολιτική του κατευνασμού, όπου και όταν αυτή είχε εφαρμοστεί: 

– Η «πολιτική των καλών σχέσεων» μεταξύ του Λόιντ Τζορτζ και του Ελευθέριου Βενιζέλου δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την καταστροφή της Σμύρνης. 
Διότι άλλες ήσαν «αι βουλαί» του Βρετανού πρωθυπουργού: Ήθελε να έχει τον έλεγχο μεγάλων εκτάσεων μωαμεθανών που έφταναν μέχρι την Ινδία, και παράβλεψε ή αγνόησε τη φιλία.

– Η συμφωνία εξάλλου του Μονάχου μεταξύ του Βρετανού Τσάμπερλεν και του Γερμανού Χίτλερ σήμανε την ολοκληρωτιή ήττα της Βρετανίας. 
Ο Τσάμπερλεν πίστευε πως οι προσωπικές σχέσεις του με τον Χίτλερ θα έλυαν τα διάφορα προβλήματα και θα έφερναν ειρήνη στην Ευρώπη. 
Ο Τσάμπερλεν επένδυσε στην «αξιοπιστία» του ομότιμού του και δεν είχε αντιληφθεί τις κατακτητικές βλέψεις του. 

Τα ιστορικά τούτα γεγονότα αντιγράφουν ή αντανακλούν την πολιτική της χώρας μας. Είναι ανάγκη να εγκαταλείψουμε το βελούδινο και να γίνουμε πιο δυναμικοί. 
Να λέγουμε και να πράττουμε τα όσα πρέπει ώστε να αποτρέψουμε ή να μην επιτρέψουμε στον εχθρό να φράξει με το δάκτυλό του την τραχεία μας. 
 
Διορισμοί χωρίς συναλλαγές
Για κομματικά μαγειρεία κάνει λόγο ο Γιώργος Θεοδούλου, Μ.Α., Μ.Τh. 

Αναφέρομαι στο σημείωμα του «Φιλελεύθερου» με τίτλο «Διορισμοί χωρίς συναλλαγές» που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010 στην τέταρτη σελίδα της εφημερίδας και να δηλώσω ότι συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενό του.
Ο αρθρογράφος του σημειώματος όμως παρέλειψε να αναφέρει ότι αυτό το πρόβλημα παρουσιάστηκε από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960. 
Διορίζοντο τότε από τον αείμνηστο αρχιεπίσκοπο Μακάριο μερικά μέλη της ΕΔΥ που είχαν ως προσόν μόνο δίπλωμα σχολής Μέσης Παιδείας και αυτά τα μέλη ήσαν υπεύθυνα για τους διορισμούς προσοντούχων προσώπων σε όλους τους κλάδους της Δημόσιας Υπηρεσίας. 
Αργότερα, με την κατάργηση της Κοινοτικής Συνέλευσης και τη δημιουργία της ΕΕΥ, τα προβλήματα ήσαν χειρότερα γιατί οι διορισθέντες προέρχοντο από την εκπαίδευση και συνήθως ήσαν ηλικιωμένοι ή συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί, χωρίς μετεκπαίδευση, χωρίς γνώση της αγγλικής με ένα πρόεδρο συνήθως δικηγόρο και όλο το σώμα διόριζε και αξιολογούσε εξαίρετους εκπαιδευτικούς κατόπιν οδηγιών του προεδρικού. 

Από το 1960 μέχρι το 1976, παρόλο που έγιναν τρεις φορές βουλευτικές εκλογές, στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα, αλλά και αν υπήρχαν, οι βουλευτικές έδρες μοιράζονταν στα διάφορα κόμματα από το Προεδρικό, επίσης ο πρόεδρος της Βουλής υποδεικνύετο από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας δηλαδή τον Μακάριο και με αυτό τον τρόπο βασίλευε η δημοκρατία στον τόπο και μετά μερικοί κατηγορούσαν τα απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα. 
Με το θάνατο του Μακαρίου το 1977 και την ανάληψη της εξουσίας από τον μ. Σ. Κυπριανού τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, γιατί για να προαχθεί κάποιος ή να διοριστεί στη Δημόσια Υπηρεσία έπρεπε να είχε την ταυτότητα του ΔΗΚΟ. 

Το τι γίνεται σήμερα στη δημόσια και εκπαιδευτική υπηρεσία δηλαδή με την ΕΔΥ και ΕΕΥ δεν διαφέρει και πολύ από τα πρώτα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όλα καθορίζονται και συμφωνούνται στα κομματικά μαγειρεία ακόμη και οι θέσεις των υπουργών και αυτή η θέση του προέδρου της Βουλής. 
Δυστυχώς στην Κύπρο συνεχίζονται οι ίδιες πρακτικές από το 1960 και είναι κρίμα μια χώρα, μέλος της ΕΕ, να χρησιμοποιεί μεθόδους που εφαρμόζονται μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες.
Συμβαίνουν σε άλλη χώρα... 
 
Για τα διοικητικά συμβούλια ημικρατικών οργανισμών γράφει ο Βασίλης Κωνσταντίνου.  

Σε μια μακρινή χώρα (ευτυχώς είναι πολύ-πολύ μακριά από μας) υπάρχουν, λέει, διοικητικά συμβούλια ημικρατικών οργανισμών που συνεχίζουν για αρκετά χρόνια να επαναδιορίζουν σε θέση τον ίδιο υποψήφιο, την ώρα που υπάρχουν και μια και δυο και τρεις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που αποφαίνονται ότι ο διορισμός που κάνουν δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο από τα δεδομένα που έχουν μπροστά τους όταν παίρνουν την απόφαση για να διορίσουν. 

Το Ανώτατο Δικαστήριο χαρακτηρίζει τον διορισμό που κάνουν τα συμβούλια αυτά άκυρο και παράνομο.

Όμως τα συμβούλια, λέει, κάνουν ό,τι τους πει το κόμμα από το οποίο προέρχονται και δεν λαμβάνουν τίποτε και κανέναν άλλο υπόψη. 

Ο πρόεδρος του μακρινού αυτού κράτους είναι ο απόλυτος άρχοντας για να διορίζει κάθε τρία χρόνια τα συμβούλια αυτά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ίδιος μέσα στα κόμματα. 

Μέχρι σήμερα δεν έχει στείλει στο σπίτι του κανένα πρόεδρο και κανένα μέλος των συμβουλίων αυτών για τις παρανομίες που κάνουν. 

Ούτε και κανένας από τους άλλους αρμόδιους ενοχλείται από το ότι τα συμβούλια αυτά κάνουν γαργάρα τις αποφάσεις των δικαστηρίων του κράτους. 

Συμβούλια είναι αυτά –στο παράξενο αυτό κράτος –κι ό,τι θέλουν κάνουν. 

Κανένας –ο γενικός εισαγγελέας, ο αρμόδιος για κάθε συμβούλιο υπουργός, η Βουλή των Αντιπροσώπων– στο κράτος αυτό δεν παίρνει την πρωτοβουλία να εξετάσει την παρανομία των διοικητικών συμβουλίων. 

Είναι, λένε, μέρος του κατεστημένου και του παιχνιδιού. Τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι, τα ίδια θα κάνουν και οι επόμενοι.
 
Ένας βουλευτής του Κοινοβουλίου τους –ο πιο ευαίσθητος από τους άλλους όπως φαίνεται– πρότεινε κάποτε τη θέσπιση νομοθεσίας περί ευθύνης των διοικητικών συμβουλίων σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά ό,τι ακούσαμε από τότε για το θέμα εμείς εδώ, άκουσαν και οι πολίτες του παράξενου αυτού κράτους.
 
Στη χώρα αυτή, όποιος κατακαημένος πολίτης αγνοήσει απόφαση δικαστηρίου διώκεται πάραυτα και υφίσταται τις φοβερές και τρομερές συνέπειες της κατάπτυστης αυτής πράξης του και του νόμου. 

Ευτυχώς το παράξενο αυτό κράτος είναι μακριά μας. Γιατί αν ήταν κοντά μπορούσε να κολλήσουμε κι εμείς την ασθένεια! Εμείς εδώ είμαστε κράτος δικαίου και κάτι τέτοια ούτε εμείς ούτε οι αρμόδιοί μας θα τα δέχονταν ποτέ.
Στοιχηματίζει κανένας; 

Δεν υπάρχουν σχόλια: