Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Αν ακούγαμε την Ρομιγί δεν θα φθάναμε ως εδώ

 
Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Ποια ήταν η πιο σημαντική είδηση των προηγούμενων ημερών; 
Η απόφαση των 27 για μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης; 
Η συζήτηση επί του προϋπολογισμού στη Βουλή; Η ομιλία του πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του;

Περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα. Αλλά να μου επιτρέψετε να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, η πιο σημαντική είδηση δεν ήταν άλλη από τον θάνατο της μεγάλης Ελληνίστριας Ζακλίν Ντε Ρομιγί.

Ήταν το πραγματικό στήριγμά μας, σύμβολο αφοσίωσης στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα και στις κλασσικές σπουδές.


Η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο Κολλέγιο της Γαλλίας, η δεύτερη (μετά την επίσης Ελληνίστρια Μαργκερίτ Γιουρσενάρ) γυναίκα μέλος της Ακαδημίας της Γαλλίας, η συγγραφέας και φιλόσοφος που έδωσε μάχη υπέρ της διατήρησης των κλασσικών ελληνικών σπουδών, αυτή που το 1995 έλαβε την ελληνική υπηκοότητα και δεν σταμάτησε να υπερασπίζεται την Ελλάδα μέχρι την ώρα που άφησε την τελευταία της πνοή, στα 97 της χρόνια.

Η Ζακλίν Ντε Ρομιγί δεν σταμάτησε να προτρέπει τον κόσμο να διδάσκεται την ελληνική γλώσσα, γιατί, όπως έλεγε «τα ελληνικά μας βοηθούν να  κατανοούμε την δική μας γλώσσα».

Τα τελευταία χρόνια είχε τυφλωθεί. «Γράφω για να βλέπω», έλεγε. «Οι αρχαίοι Έλληνες μου έχουν μεταδώσει την αισιοδοξία τους. Είναι λάθος να θεωρείς κατάλληλο για την εκπαίδευση μόνο ό, τι είναι χρηστικό. Τα ελληνικά και τα λατινικά χρησιμεύουν πριν απ’ όλα στη διαμόρφωση του πνεύματος».

Κι’ ακόμη: «Ο ελληνικός πολιτισμός είναι σημείο εκκίνησης όλων των πολιτισμών του κόσμου. Η Ελλάδα ζήλευε το παρελθόν και ασχολείτο με το παρόν της. 


Τώρα η Ελλάδα ενδιαφέρεται πια για τη συνέχειά της, για τη συνέχεια του παρελθόντος της, η οποία είναι και η κουλτούρα της Ευρώπης. Μάχομαι όλη μου τη ζωή για τη διδασκαλία των αρχαίων κειμένων και για την ευτυχία που μπορούν να προσφέρουν στην Ευρώπη. Τα ελληνικά κείμενα τα θαύμαζα από παιδί για τη διεύρυνση του πνεύματος, αλλά και της καρδιάς».

Η συγγραφέας των έργων «Αρχαία Ελληνική Τραγωδία», «Ιστορία και Λόγος στον Θουκυδίδη», «Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία», «Αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου», έγραψε το τελευταίο της βιβλίο με τον τίτλο «Οι αποκαλύψεις της μνήμης» το 2009.

Ήταν όλα τα παραπάνω αρκετά για να αποτελέσει ο αποχωρισμός μας από την Ρομιγί την σημαντικότερη είδηση των ημερών; Ασφαλώς. Διότι αν είχαμε – εμείς οι Έλληνες – ακολουθήσει τον δρόμο που πεισματικά έδειχνε η Ρομιγί, δεν θα είχαμε φθάσει ως εδώ.

Δεν το πράξαμε, βέβαια. Πράξαμε όλα τα άλλα, τα άθλια και ντροπιαστικά. 


Και το χειρότερο: Ο θάνατος της Ρομιγί συνέπεσε με την συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2011. Έτσι, η είδηση πέρασε στα ψιλά, τίποτε που να μας θυμίσει αυτά που με πάθος υποστήριζε, ούτε ενός λεπτού σιγή, μόνο λόγια, λόγια, λόγια, αριθμοί και κοκορομαχίες.

Εκ του αποτελέσματος – της άθλιας δηλαδή κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα που τόσο θαύμαζε η Ρομιγί – μπορούμε να αντιληφθούμε πως ουδέποτε την λάβαμε υπ’ όψη μας. Ούτε όταν βρισκόταν στη ζωή. 


Εκείνη μας καλούσε να αναζητούμε τα στηρίγματά μας στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Αλλά εμείς πανηγυρίζουμε για την στήριξη από το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Αυτήν την μοίρα επιφυλάσσει η Ελλάδα στους μεγάλους Ελληνιστές. Το 2004, όταν η Ελλάδα κέρδιζε το Euro και οι πανηγυρισμοί ήσαν ουρανομήκεις, τότε ακριβώς που μαθαίναμε πως θα πληρώνουμε χρέη και τόκους ως το 2100, πέθανε και ο μεγάλος ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το Euro κατέλαβε το 99,999% της ενημέρωσής μας. Ο θάνατός του εξαφανίστηκε, το ίδιο και η επιθυμία του να καεί και να διασκορπιστεί η τέφρα του στην Ελλάδα. 


Η τεφροδόχος του Λακαριέρ ήταν πολύ πιο πολύτιμη από το κύπελλο του Euro. Αλλά την εξαφανίσαμε, την ίδια ώρα που εξαφανίζαμε την Ελλάδα από τον χάρτη και οδεύαμε προς την κατάργηση της εθνικής της κυριαρχίας.

Τα ίδια έγιναν και με τον θάνατο του μεγάλου Γάλλου φιλέλληνα Ροζέ Μιλλιέξ, τον Ιούλιο του 2006. Αυτόν τον κατάπιε το Μουντιάλ και ένας καυγάς με τη FIFA.

Τα ίδια έπαθε και ο Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, όταν πέθανε τον Απρίλιο του 2007. Μεγάλος λάτρης της Ελλάδας, υποστηρικτής των ελληνικών θέσεων, ο «Σλάβα» δήλωνε πως νιώθει Έλληνας.


Το 1993 είχε δηλώσει πως όσο υπάρχει τουρκική κατοχή στην Κύπρο, δεν θα παίξει στην Τουρκία, είχε ταχθεί κατά της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια και υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα. Αλλά την ίδια ώρα, η Ελλάδα αναλωνόταν σε μια ακόμη άθλια υπόθεση – αυτή των ομολόγων.

Τα ίδια είχαμε και τον Μάιο του 2008, όταν οι Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης μοιράστηκαν το Νομπέλ Ειρήνης ως μέλη της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή. Αυτούς τους έφαγε η… Καλομοίρα και η τρίτη θέση που κέρδισε στη Γιουροβίζιον.

Και να ήταν μόνο αυτά. Ο Περικλής του Fame Story έσπασε όλα τα κοντέρ της θεαματικότητας με 74,8% (τον είδαν 2.310.000 τηλεθεατές), όταν στη Βουλή συζητείτο η ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη μέσα στην απόλυτη σιωπή.

Κι’ αν πάμε ακόμη πιο παλιά, τότε θα βρούμε την Κύπρο να εξαιρείται από την αυτοάμυνα όταν τον πρώτο λόγο στην ενημέρωσή μας είχαν η Χειλουδάκη,  η Μπάρκα και η Σκλεναρίκοβα.


Θα βρούμε πως την ημέρα που στη Χιμάρα διεξάγονταν εκλογές βίας και νοθείας, μαθαίναμε τα πάντα για τα… κολάρα που θα φορούσαν οι σκύλοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που φτάσαμε ως εδώ…

πηγη

Δεν υπάρχουν σχόλια: