ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΜΙΤΡΕΣ ΤΟΥΣ

Μήπως έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους; Μήπως παραπήρανε ψηλά τον… αμανέ; Μήπως νόμισαν ότι είναι μικροί Χριστοί και μεγάλοι Αγιοι – χορτάσαμε από Αγίους – στην Γη; Μήπως πίστεψαν ότι χωρίς Αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία;

Ή μήπως νόμισαν ότι ο Λόγος τους, η Άποψή τους  είναι ή ο Μεγάλος τροφοδότης της Πίστης του Λαού;

Τραγικό ΛΑΘΟΣ – αν νομίζουν κάτι από όσα αναφέραμε παραπάνω…

Ο Λαός, ο Πιστός Λαός μπορεί να ζήσει, να υπάρχει με την Πίστη του, με τον Σταυρό του, με την Θέλησή του στην Εκκλησία ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ! Χωρίς τις Μίτρες τους και τα Εγκόλπιά τους. Χωρίς τις φήμες τους και τα «Εις Ετη πολλά».

Για χρόνια ο Λαός, ο Πιστός Λαός, έζησε με τα απλά λόγια του Παπά που θέριευε την αποσταμένη Ελπίδα. 

Που έδινε μέσα από την καρδιά του την Πίστη, το Υψηλό Παράδειγμα, την Φτώχεια, το Φθαρμένο ράσο, το χτύπημα της Πόρτας του Φτωχού, του Παπά που σεβόταν η Πολιτική, που σεβόταν η Ενορία και που στα σπίτια των Ελλήνων ήταν ο αθόρυβος Σύμβουλος – ο σεβαστός και αγαπημένος.

Ας το καταλάβουν μια και καλή και τώρα με αφορμή την ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ μια και σήκωσαν Μύτη και νομίζουν ότι ρυθμίζουν τα πάντα, ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον δικό τους λόγο και Απόφαση, από τα δικά τους μισόλογα, τα γλωσσικά πέρα – δώθε και άνω – κάτω!

Αρκετά… Τα ζοριλίκια και οι Εξυπνάδες σε τίποτα παπαδάκια και αρχιμανδριτάκια…

Σε τίποτα νεωκόρους και καντηλανάφτες. ΟΧΙ στον Πιστό Λαό. ΟΧΙ. Δεν τους θεωρεί πλέον – τους περισσότερους – γενναίους! Τους βλέπει ως κατώτερους των περιστάσεων. Δειλούς. Φοβισμένους.

Σκιαγμένους. Βολεμένους με την… αγιοσύνη τους.

Ο Λαός περίμενε πιο Ανδρική Θέση απέναντι της Κάρτας του Πολίτη. Πιο ξεκάθαρη συμπεριφορά. Τους ήθελε πιο τολμηρούς. Επαναστάτες και βέβαια με αιτία.

Πολλά τους ήθελε. Αλλά δυστυχώς σε αυτές τις ώρες της αναμέτρησης με την Πολιτεία έδωσαν εικόνα ανίσχυρων. Παραβατών απέναντι της θυσίας. Απέναντι όλων Εκείνων που τελείωσαν πάνω στην Φωτιά και στο μαχαίρι.
Είχαν συμπεριφορά… λουκουματζήδων!
Το λιγότερο.

Ο Χριστός είναι δικός μας, του Λαού. Και όχι των Δεσποτάδων – αυτών των Δεσποτάδων.

ΓΡΗΓ. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

πηγη