Ειδικότερα, ο Κλεάνθης Κυριακίδης της Ακαδημίας Στρατηγικών Αναλύσεων, γράφει ότι η Τουρκία ακολουθώντας τις στρατηγικές επιλογές του προέδρου της κατόρθωσε να απομονωθεί παρά το γεγονός ότι διατηρεί και μερικές εξαιρετικές διμερείς σχέσεις. Εκτιμά, επίσης, ότι είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει στο μέλλον θερμά επεισόδια.
Από την πλευρά του ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Πέτρος Σιούσιουρας, αναλύει το πώς χειρίζεται η Τουρκία την σχέση της με το διεθνές δίκαιο, συμμορφούμενη εκεί που αισθάνεται αδύναμη και αυθαιρετώντας εκεί που αισθάνεται ισχυρή.
Αντικείμενο της ανάλυσης είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας στις θάλασσες, ιδίως στην Μαύρη Θάλασσα και στο Αιγαίο Πέλαγος.
Σε μια άλλη πτυχή του θέματος, εκείνη της ενεργειακής διπλωματίας, ο ερευνητικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Βασίλης Σιταράς εξηγεί την νέα «κούρσα αγωγών» που ξεκίνησε στα Βαλκάνια και το παιχνίδι της Τουρκίας με τον Turkish Stream ενώ ο νομικός Γεώργιος Κ. Οικονόμου περιγράφει τις εξελίξεις στις ενδο-αραβικές σχέσεις και την θέση της Τουρκίας σε αυτές.
Σε ένα άλλο μεγάλο θέμα που απασχολεί τον κόσμο και ιδιαίτερα την Ευρώπη, ο Kenan Malik, αρθρογράφος στην εφημερίδα The International New York Times, γράφει για την πολυπολιτισμικότητα και τις πολιτικές της οι οποίες αποδέχονται ότι οι κοινωνίες είναι διαφορετικές, όμως σιωπηρά υποθέτουν ότι μια τέτοια ποικιλομορφία τελειώνει στα όρια των μειονοτικών κοινοτήτων.
Αλλά, με το να αναγκάζουν ανθρώπους να μπουν σε εθνοτικές και πολιτισμικές κατηγορίες όπως συνέβη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, βοηθούν να δημιουργηθούν οι ίδιες διαιρέσεις που είχαν την πρόθεση να διαχειριστούν.
Ωστόσο, οι κατηγοριοποιήσεις είναι αναπόφευκτες. Όπως περιγράφει ο ιστορικός Ιωάννης Ε. Κωτούλας, το Ισλάμ χωρίζεται σε τρεις βασικές τάσεις εντός της Ευρώπης, αλλά η κατάτμησή του αυτή δεν προοιωνίζεται κάτι θετικό, αντίθετα προβλέπει ότι η ισλαμική τρομοκρατία μάλλον θα αυξηθεί στα επόμενα χρόνια.
Από ένα άλλο πρίσμα, ο καθηγητής Φιλοσοφίας και Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, Kwame Anthony Appiah, υπενθυμίζει ότι οι διανοούμενοι του 19ου αιώνα ερμήνευαν τις φυλές ως βιολογικά και πολιτικά δεδομένα.
Οι διάδοχοί τους στον 20ο αιώνα απέρριψαν και τις δύο αυτές προτάσεις -αλλά οι ταυτότητες που είναι ριζωμένες στην πραγματικότητα ή στην φαντασία μιας κοινής γενεαλογίας παραμένουν στο κέντρο της πολιτικής, τόσο στο εσωτερικό όσο και μεταξύ των εθνών.
Ο Evan A. Feigenbaum, αντιπρόεδρος του Paulson Institute στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, υποστηρίζει ότι καθώς οι ασιατικές χώρες βασίζονται όλο και περισσότερο η μια στην άλλη για το εμπόριο, τις επενδύσεις, και άλλα οικονομικά δημόσια αγαθά, η Ουάσινγκτον κινδυνεύει να παραχωρήσει ηγεσία και να χάνει πολλές ευκαιρίες κλίνοντας προς ιδέες των οποίων η πορεία δεν μπορεί εύκολα να σταματήσει και των οποίων οι ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες είναι βαθιές.
Ακόμη, ο Χοσέ Μουχίκα, ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης γνωστός ως ο «φτωχός πρόεδρος» για τον λιτό τρόπο διαβίωσής του, μιλά στον Elias Camhaji, διευθυντή σύνταξης στο Foreign Affairs Latinoamerica σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Σχετικά με τις μυστικές Υπηρεσίες, η Jane Harman, επικεφαλής του Woodrow Wilson International Center for Scholars, θεωρεί ότι σε δέκα χρόνια από τώρα, η πρωταρχική αποστολή της CIA θα είναι η συγκεκαλυμμένη δράση˙ η NSA θα κινείται μακριά από την συλλογή προσωπικών δεδομένων˙ και η παραδοσιακή κατασκοπεία -η χρήση των κατασκόπων για να συγκεντρώνουν ανθρώπινες πληροφορίες- θα γίνει λιγότερο πολύτιμη σε σύγκριση με τις πληροφορίες ανοικτών πηγών.
Ο Wolfgang Ischinger, επικεφαλής του Munich Security Conference και πρώην πρέσβης της Γερμανίας στις ΗΠΑ, ασκεί κριτική στο νέο βιβλίο του Χένρι Κίσινγκερ «Παγκόσμια Τάξη» και γράφει ότι με την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη υπό επίθεση, ο Κίσινγκερ ακόμα υπερασπίζεται τα παραδοσιακά δομικά στοιχεία του διεθνούς συστήματος -τα κυρίαρχα κράτη- παρότι και ο ίδιος αναγνωρίζει την αυξανόμενη επιρροή των παγκόσμιων αγορών και των φιλελεύθερων αξιών.
Τέλος, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου Παντελής Σκλιάς, γράφει για την νέα πολιτική οικονομία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και τα βήματα που πρέπει να γίνουν, με αφορμή το βιβλίο «Ελληνική Πολιτική Οικονομία 2000-2010» το οποίο επιμελήθηκε μαζί με τον λέκτορα του Πανεπιστημίου Πειραιά, Σπύρο Ρουκανά.
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
All rights reserved.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου